Ποιος διασύρει αυτή τη χώρα;

Ο Πύρρος, γράφει ο Πλούταρχος, έκανε μια μέρα κατακτητικά σχέδια. «Κατ’αρχήν θα υποτάξουμε την Ελλάδα», είπε. «Και μετά;» λέει ο Κινεάς. «Θα προωθηθούμε στην Αφρική». -«Μετά την Αφρική;»- «Θα περάσουμε στην Ασία, θα κατακτήσουμε τη Μικρά Ασία, την Αραβία».- «Και μετά;»- «Θα πάμε μέχρι τις Ινδίες». «Μετά τις Ινδίες;»-«Α, λέει ο Πύρρος, τότε θα αναπαυτώ».- «Και γιατί, του λέει ο Κινέας, να μην αναπαυτείς από τώρα;».


Σ.Κ. Εγώ θα ήθελα να επανέλθω στον ρόλο που παίζει το σπίτι. Γνωρίζω ένα παιδί που δουλεύει 18 ώρες την ημέρα σερβιτόρος κι όταν τον ρωτάω τι θα ψηφίσει, μου απαντάει: «Θα ψηφίσω Νέα Δημοκρατία, γιατί αυτό ψηφίζει πάντα η οικογένειά μου». Δεν είναι τρελό αυτό;

Μ.Γ. Δεν είναι τρελό, γιατί, για να φύγει απ΄ αυτό που ψηφίζει η οικογένειά του, πρέπει να διαπιστώσει στους άλλους κάτι καλύτερο. Αν δεν βλέπει αυτό το καλύτερο, γιατί να φύγει;

Η Μαριέττα Γιαννάκου συζητάει με τον Σταμάτη Κραουνάκη και γνωρίζει από μακριά έναν τυπικό ψηφοφόρο της Ν.Δ. Δεν είναι τρελό να θέλει ένας νέος που εργάζεται 18 ώρες να ψηφίσει τον Αντώνη Σαμαρά. Δουλεύει εξάλλου 18 ολόκληρες ώρες. Τις υπόλοιπες έξι που του μένουν για να ζήσει θα έκανε οτιδήποτε. Το τρελό είναι ότι ο Κραουνάκης το καταπίνει, το αφήνει εκεί, δεν επανέρχεται με δεύτερο ερώτημα όπως θα είχε δικαίωμα να κάνει ακόμα και ένας δημοσιογράφος στο debate των πολιτικών αρχηγών. Η πολιτικός, αναμενόμενα ως πρώην Υπουργός Παιδείας, αδιαφορεί πλήρως για τις συνθήκες εργασίας του νέου που αφαιρούν κάτι από την ουσία του δικαιώματος του εκλέγειν και αναλογίζεται το πτυχίο που πιθανόν τον καθυστέρησε και του στέρησε κάποια πολύτιμα χρόνια προϋπηρεσίας στο σερβιτοριλίκι. Ο πολίτης, που για να ανεξαρτητοποιηθεί όπως του αρέσει να λέει, δουλεύει σαν σκυλί είναι αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία, βούτυρο στο ψωμί κάθε ληστή και λαϊκιστή, ένα λουκούλειο γεύμα για τα κομματικά επιτελεία στο νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται. Οι πολιτικοί, με αίσθηση ευθύνης απέναντι στην ανάγκη μας για λίγη στοργή, μας συμπονούν και μας απενοχοποιούν. Ο εργαζόμενος είναι απολύτως αναγκαίο να κουράζεται δίχως να νοιάζεται, γιατί απλούστατα μας ψηφίζει καλύτερα όποιος μας ψηφίζει κουρασμένος.

Ο Παπανούτσος το 1976, τη χρονιά του προφητικού Network, έγραφε στο Δίκαιο της πυγμής με ασυγχώρητη αφέλεια:«Η δυσκολία θα είναι να προετοιμαστούν ψυχολογικά οι άνθρωποι να δεχτούν να ζουν παρασιτικά και να μην πληγωθούν, όταν θα λάβουν από τη διοίκηση των επιχειρήσεων την ειδοποίηση: Από τον ερχόμενο μήνα θα εργάζεστε μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα (ή καθόλου). Θα περνάτε όμως κάθε Παρασκευή απόγευμα από το κατάστημα. Στην είσοδο το αυτόματο ταμείο μας. Σ' αυτό θα χτυπάτε τον κωδικό αριθμό σας και θα εισπράττετε αμέσως την αμοιβή σας για ολόκληρη την εβδομάδα ή τη σύνταξή σας για το ίδιο χρονικό διάστημα. Μη συγκινείστε γι' αυτό. Μήτε να ντρέπεστε. Αύριο θα κάνουν το ίδιο με σας πολλοί από τους συναδέλφους σας, και μεθαύριο ακόμα περισσότεροι. Στη διάθεσή σας θα έχετε τώρα όχι μόνο μία Κυριακή, αλλά τέσσερις (οι συνταξιούχοι εφτά). Καλή διασκέδαση λοιπόν». Η αποτυχημένη προφητεία του θα έκανε τον Όργουελ να ξεσπάσει σε γέλια. Κάτι που φαινόταν λογικό το 1976, είναι ό,τι πιο εξωφρενικό μπορείς να ονειρευτείς αν δεν είσαι Γάλλος, ό,τι πιο αστείο και παράλογο μπορείς να πεις στους ανθρώπους σήμερα, ό,τι πιο έξυπνο αν ψάχνεις να δεις γουρλωμένα τα μάτια τους.

Ο Ρούσσος Βρανάς γράφει για τις περικοπές των πιστώσεων προς τα δηµόσια πανεπιστήμια στις Η.Π.Α:«Η ιστορία, η λογοτεχνία, η ανθρωπολογία, η κοινωνιολογία, οτιδήποτε δεν έχει σχέση µε την οικονοµία και την αποδοτικότητα, οτιδήποτε είναι κριτικό και στοχαστικό, θα γίνεται στο εξής ανεκτό µόνον εφόσον θα συντηρείται µε δικά του έξοδα». Επιμένεις δηλαδή να γίνεις επικίνδυνος; Πλήρωνε! Τι να τις κάνει τις ανθρωπιστικές επιστήμες ο ιδιωτικός τομέας; Σε ποιο χρονοντούλαπο να τις κλειδώσει, σε ποιον κάδο να τις ξεφορτωθεί; Ποια εξουσία θέλει 6,5 δισεκατομμύρια σκεπτόμενους πολίτες απέναντί της; Και σκεφτείτε το καλά. Σκεφτείτε το καλά πριν σκεφτείτε. Η σκέψη είναι μια υπερωρία που δεν την πληρώνεστε. Μη είστε κορόιδα.

Ο Πλάτωνας πίστευε πως η φύση δεν έπλασε κανέναν τσαγκάρη ούτε σιδερά. «Κάτι τέτοια επαγγέλματα εξευτελίζουν τους ανθρώπους που τα ασκούν» λέει. «Κανείς δεν τολμά πια να δείξει το πρόσωπό του, αλλά μεταμφιέζεται σε μορφωμένο άνθρωπο, σε λόγιο, σε ποιητή, σε πολιτικό. Αν κάποιος παίρνει τέτοιες μάσκες επειδή πιστεύει ότι υπάρχει σπουδαιότητα σ’αυτές κι όχι απλά για να κάνει μια φάρσα τότε ξαφνικά έχει στα χέρια του μόνο κουρέλια και πολύχρωμα μπαλώματα» γράφει προσπαθώντας να μας συνεφέρει ο Νίτσε. Ο Τσοράν μας ξεγυμνώνει:«Σας συγχωρούν τα πάντα αρκεί να έχετε ένα επάγγελμα, έναν υπότιτλο στο όνομα σας, μια σφραγίδα πάνω στο μηδέν σας. Είμαστε πιο επιεικής απέναντι σε έναν φονιά παρά με ένα πνεύμα που απαρνήθηκε την πράξη». Έχει άδικο; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο εκατομμυριούχος Κάρλος Τέβεζ γίνεται ο δράκος του ποδοσφαιρικού παραμυθιού. Μας σοκάρει: «Δεν διασκεδάζω πια αυτή τη ζωή. Δεν έχω κάνει ούτε μία φορά Χριστούγεννα με την οικογένειά μου. Κουράστηκα». Τι συμβαίνει; Γιατί λακίζουν; Γιατί δε σκάβουν πρόθυμα το λάκκο που κάποιοι άλλοι τους ετοίμασαν; Τι είναι αυτό τέλος πάντων αυτό που δεν τους αρέσει; Μήπως εκείνο που δεν έχουμε σκοπό να διορθώσουμε; Μήπως θέλουν να αντικαταστήσουν τους μεταλλωρύχους και να παίρνουν 640 ευρώ το μήνα; Μήπως θέλουν να δουλεύουν για τη Φόξκον;

Όταν οι άνθρωποι τρέχουν, νιώθουν ευχάριστα. Όταν ξαφνικά κοντοστέκονται, δεν μπορούν να αποφύγουν τη ζαλάδα. Γι’αυτό προτιμούν τελικά την εργασία από την τεμπελιά. Η συνείδησή τους σε γενικές γραμμές δεν είναι ευπρόσδεκτη ούτε στις ελεύθερες ώρες τους, δεν είναι τελικά παρά μια εφηβική ασθένεια από την οποία θα ήθελαν να απαλλαγούν με μια απλή εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, είτε παρακολουθώντας τηλεόραση είτε παραδιδόμενοι στην αγκαλιά του Μορφέα. Η χρήση της και η κατάρα της είναι σημαντικά πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους αποτυχημένους και τους άυπνους. Γι’αυτό ακριβώς είναι απαραίτητο, αν δε φοβόμαστε το είδωλο μας στον καθρέφτη, να ενταχθούμε από νωρίς στις ομάδες τους και να την προμηθευτούμε.

Προχθές στην Ακρόπολη κάποιοι δέχτηκαν δακρυγόνα επειδή θέλουν να συνεχίσουν να δουλεύουν εκεί που δούλευαν, αμαυρώνοντας την εικόνα της χώρας διεθνώς. Κι άλλο; Κι όμως. Κάποιοι τουρίστες δεν μπόρεσαν να δουν τον Παρθενώνα. Γνώρισαν όμως την Ελλάδα που θέλαμε να κρύψουμε κάτω από τον ιερό βράχο. Τα σπρεντ δεν έχασαν την ευκαιρία και σκαρφάλωσαν επάνω του, αρπάζοντας από την πλάτη τους συμβασιούχους. Αυτός, αποκρούοντας την ύβρι, έπεσε και τους καταπλάκωσε με την βοήθεια δημοσιογράφων που κινδυνολογούσαν για το διασυρμό της χώρας, τον οποίο μόνο μία φευγαλέα εικόνα κατάληψης μπορεί να προκαλέσει. Καμία πραγματικότητα και καμία κατάσταση δεν ξεπερνά τα βάθη στα οποία εκείνη φτάνει. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι σοβαροί, δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ τα προβλήματά τους(;), αναρωτήθηκε σαν ξένος παρατηρητής σχολιαστής βραδινού δελτίου ειδήσεων. Ο μηχανισμός των παγκόσμιων Μ.Μ.Ε είναι φυσικά τόσο επιφανειακός που οποιαδήποτε είδηση την επόμενη κιόλας μέρα χάνεται στην υποψία και μόνο της νέας επικαιρότητας. Αν υποθέσουμε, καλή τη πίστει, ότι είναι ειλικρινής ο φόβος των παπαγάλων, η αδυναμία τους να καταλάβουν τη λειτουργία του ίδιου τους του επαγγέλματος εξηγεί εν μέρει το λόγο που οι εφημερίδες και η ενημέρωση πηγαίνουν κατά διαόλου. Τελευταία είχαν συνηθίσει να μας ενημερώνουν αποκλειστικά για τα μετάλλια ανδρείας που μας καρφίτσωνε η παγκόσμια εξουσία. Βλέποντας τις προάλλες τους απλήρωτους για 22 μήνες και αξιοθρήνητους εργαζόμενους, θρήνησαν πάλι τον ξεπεσμό της πουτάνας Ελλάδας, που το όνειρό της είναι να γίνει όπως παλιά, συνοδός πολυτελείας ξένων αγορών.

Γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό, 150.000 τουλάχιστον νέοι άνεργοι από του χρόνου θα προσπαθήσουν να μπαζώσουν την τρύπα του ελλείμματος. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να θεωρούνται και αυτοί εργαζόμενοι αφού μένοντας δίχως δουλειά ή εγκαταλείποντας την πατρίδα, συμμετέχουν ουσιαστικότερα από αυτούς που έχουν εργασία στην ανάκαμψη της χώρας, έτσι τουλάχιστον όπως την εννοεί ο Γιώργος και όσοι τον κυβερνούν. Ας ελπίσουμε ότι θα στραφούν κάποτε και πάνω τους τα ανόητα φώτα της δημοσιότητας την ώρα που σωστικά συνεργεία θα τους ανασύρουν καταθλιπτικούς αλλά ξεκούραστους από τον Άδη με τιμές μεταλλωρύχου της Χιλής. Αν, εξάλλου, η Ελένη στοχεύσει έγκαιρα σε αυτούς με κάποιες νέες στήλες που θα τους αφορούν, θα αυξήσει θεαματικά τα ποσοστά της, θα ξεπεράσει τον σκόπελο Σκορδά-Λιάγκα χωρίς επικοινωνιακά παιχνίδια στο στόμα του Ματέο και θα τους κρατήσει κοντά μας.

Η κυβέρνηση και το ΔΝΤ προκειμένου να μας σώσουν, έχουν επενδύσει προσωρινά στη φτώχεια μας. Είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχουν κάνει ποτέ για το καλό μας και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να τους ευχαριστήσουμε είναι να φάμε τα δακρυγόνα που μας ταΐζουν εν είδει συσσιτίου. Η κατάσταση έχει γίνει ένα ατελείωτο κακόγουστο αστείο. Tα επαγγέλματα απελευθερώνονται, οι πολίτες υποδουλώνονται. Μικροί αριθμοί ζητούν θυσίες, μεγάλες αριθμητικά οι ανθρώπινες απώλειες. Οι διαμορφωτές των σπρεντ είναι οι αδιαφιλονίκητοι θριαμβευτές των εκλογών, οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της ανθρωπότητας, που φέρουν ταυτόχρονα εις πέρας το απαιτητικό έργο του Θεού. Δρας, αντιδρούν. Μιλάς, σου κάνουν παρατήρηση. Τραβάς το μαλλί του μπάτσου, ανεβαίνουν. Αλήθεια, αν πέσουν συμβασιούχοι από την Ακρόπολη, τι κάνουν τα σπρεντ; Μπορεί κάποιος να μας ενημερώσει;

Ένας αδερφικός μου φίλος είναι πιο άνεργος από ποτέ. Ε και; Δε βλέπεις τι παθαίνουν αυτοί που παρακαλούν για ένα κομμάτι ψωμί; Να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου. Να ακούσεις τον Παπανούτσο. Διασκέδασέ το! Απλώς καλού κακού φρόντισε να αποφεύγεις τη μαμά και τον μπαμπά τις ώρες αιχμής. Πες τους να βάλουν γρήγορα τα λεφτά σε μια τσάντα, κανόνισε η συνεργός σου να σε περιμένει και κάντε την προς άγνωστη κατεύθυνση.