Η ανωνυμία και η Σέκτα

Πολλά blogs είναι ανώνυμα, όπως εξάλλου και πολλά μωρά. Όταν μεγαλώσουν και πάνε σχολείο, όλο και κάποιο θα ξεχάσει κάποτε να βάλει το όνομά του κάτω από κάποιο διαγώνισμα. Το όνομα για το blog, σύμφωνα με τη δημοσιογραφική ανάλυση που έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε, είναι ό,τι η ζώνη για το αυτοκίνητο. Μην το παραλείπεις, αφού διαφορετικά κινδυνεύεις να σε φάνε λάχανο. Παρόλο λοιπόν που λανθασμένα οι τρομοκράτες σκοτώνουν, δεν αποκλείεται τελικώς να επιλέγουν τους σωστούς ανθρώπους και να έχετε κάνει πολύ κακά που τους έχετε παρεξηγήσει. Αν και δεν προκύπτει από την προκήρυξη με σαφήνεια, δεν είναι απίθανο να υπάρχουν κοινοί στόχοι και κοινοί εχθροί γύρω από τους οποίους μπορεί τελικά να χτιστεί μία συναίνεση και να βρεθεί κάποιο σημείο επαφής με το αντάρτικο πόλεων, ένας νεκρός πάνω στον οποίο όλοι θα μπορούν να συμφωνήσουν. Από τη στιγμή που όλοι θα γράφουν επώνυμα, δεν γίνονται αυτομάτως στόχος όλοι, αλλά ναι, καλά ακούσατε, θα παύει να έχει λόγο ύπαρξης η Σέκτα. Η ανωνυμία κοστίζει ζωές, η επωνυμία αφοπλίζει τρομοκρατικές οργανώσεις. Ποτέ δεν είναι αργά για να διευρύνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες,

(«Αυτό θέλαμε να πούμε αλλά εμμέσως μωρή ηλίθια» ακούστηκε η ταραγμένη φωνή του Άρη όταν έπεσαν διαφημίσεις...).