Με το Χάρο, με τη Ρίκα, το Σωκράτη και τ ’άλλα παιδιά

Update: To Troktiko έκλεισε, η Δημοκρατία νίκησε! Η δικιά τους Δημοκρατία!

Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;».

Ποιος μαλάκας πάρκαρε εδώ που παρκάρω εγώ; Ποιος μαλάκας είναι τέτοια ώρα στο τηλέφωνο; Ποιος μαλάκας ανακατεύει τα πράγματά μου; Ποιος μαλάκας έκανε τον Γκιόλια να δείχνει γοητευτικός έτσι νεκρός; Κλασική περίπτωση Κένεντι και η περίπτωση του Σωκράτη όπου ο δολοφονημένος χρωστάει χάρη στους εκτελεστές του για την καλή του υστεροφημία…

Τα συλληπητήρια λέει ο Τσοράν, όταν δεν είναι τυπικά, αγγίζουν την απρέπεια ή τον παραλογισμό. Αυτό είναι το πρόβλημα που εμφανίζεται σε κάθε τέτοιο κείμενο: Ο φασισμός με τον οποίο υποδεχόμαστε την είδηση. Αυτή η «πρώτη πρώτη» σκέψη πρέπει να διαγραφεί από το μυαλό μας οριστικά και να επιστραφεί εσπευσμένα πίσω-ποιος πιστεύει ακόμα στη κεραυνοβόλα σκέψη; Όχι επειδή είμαστε υποκριτές, αλλά επειδή νεκροί και ζωντανοί έχουμε την ίδια πατρίδα-κανείς δεν υποψιάζεται άραγε ότι θα πεθάνει;

Ο θάνατος απαιτεί να παίξουμε ξανά και ξανά τη σκηνή στο μυαλό μας, να ακούσουμε το κουδούνι, να νιώσουμε τη σφαίρα, να μυρίσουμε το αίμα. Αν πάσχουμε από έλλειψη φαντασίας, αν δε φτάνουν όλα αυτά, μπορούμε να επισκεπτούμε τη γυναίκα του θύματος. Η γνώμη μας για τον άνθρωπο αυτή την ώρα είναι παραπλανητική-γι’αυτό ο κόσμος που ενοχλήθηκε λέει στη Ρίκα μέσες άκρες να βάλει τη δική της εκεί που ξέρει!

Προσοχή λοιπόν! Έχουμε την ευκαιρία να γράφουμε για το θάνατό του μόνο επειδή έτυχε να μην είναι ο δικός μας. Δεν μας ζήτησε ο νεκρός την άποψή μας για το κατά πόσο του πάει η οριζόντια στάση στον καινούριο του τάφο, δεν συναντηθήκαμε σε κοσμικό γκαλά και μας έρχεται να τον φτύσουμε, δεν είναι ετοιμοθάνατός και δεν τον ενδιαφέρει αν έχουμε κάτι τελευταίο να του εκμυστηρευτούμε. Μας ζητάει τη γνώμη μας για το θάνατό του. Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε πια για τον παράδεισο ή την κόλαση, άμα συναντηθούμε.

Μοιάζουμε απελπιστικά με τους χαιρέκακους διανοούμενους που μπερδεύουν την παγκόσμια οικονομική κρίση της ασυδοσίας και της κερδοσκοπίας με την κοινωνική χρεοκοπία που προηγήθηκε-και σκέφτονται ότι είναι καιρός να αναγνωριστεί η μεγαλοφυία τους από τα «ανθρωπάκια». Μοιάζουμε φρικτά με κάτι τύπους στο TVXS που έλεγαν στα σχόλια ότι εντάξει, δεν ήταν άνθρωπος αυτός που έφυγε, ήταν υπασπιστής του Χρυσοχοίδη! Πρέπει πάση θυσία να διαχωρίσουμε το γεγονός και να μείνουμε σε αυτό. Αλλιώς ας πούμε με παρρησία ότι τουλάχιστον τη δολοφονία του την είχε σε αποκλειστικό! Πως αν ήταν ανάρτηση στο Troktiko κανείς δεν θα τη θυμόταν μετά από 2 ώρες! Πως για εμάς δεν είναι απώλεια η εκτέλεσή του, μπαίνοντας έτσι στη λίστα των υπόπτων! Ας πούμε ανοιχτά ότι είμαστε καμουφλαρισμένα φασιστοειδή και παριστάνουμε τους δημοκράτες! Ας το φωνάξουμε κι ας λυτρωθούμε για πάντα από το συμβατικό αυτό ψέμα!

Είναι πολλοί αυτοί που καταπιέζονται στην κατασυκοφαντημένη Δημοκρατία μας. Κι αν και είναι πράγματι υπέροχη και για μένα η διαδικτυακή γειτονιά του Protagon, έχει φιλοξενήσει δυστυχώς κείμενο που αντιτίθεται στην ελευθερία της έκφρασης, κείμενο που με έκανε να τρομάξω και να θυμώσω. Το κορίτσι του διπλανού πόρταλ, καθόλα ανώνυμα, έγραφε: «Με λίγα λόγια αν ξανακούσω κανένα να υπερασπίζει την ελευθερία των μπλόγκερς του Διαδικτύου παίδες θα τα σπάσω όλα! Καλύτερα να κόψω το χέρι μου παρά να τους χαριστώ άλλη φορά. Να πα να πνιγούν. Να καούν στην κόλαση. They give freedom a bad name!». Αν δεν μπορούν ούτε οι ευφυείς άνθρωποι να καταλάβουν για τι αξίζει να πεθάνει κανείς, πρέπει όλοι απευθυνόμενοι στον εαυτό μας να επαναλάβουμε τα λόγια εκείνου του δικαστή προς τον κλητήρα στα χρόνια του Φράνκο: «Ας περάσει ο καταδικασμένος».

Η Δημοκρατία απαιτεί γερό στομάχι. «Είναι ένα έργο τέχνης, ένα αποσυντονιστικό στοίχημα ενάντια στη φύση και τους θεούς» όπως γράφει ο Σαβατέρ, είναι η ίδια η Επανάσταση. Κι είναι τέτοια η τόλμη της, που αφήνει τους εχθρούς της να δραστηριοποιούνται εις βάρος της(Ε. Κριαράς). Ο Νίτσε σε ένα ποίημά του λέει ότι ένα παχύ βατράχι είναι ό, τι πρέπει για τη δυσπεψία. Αυτό ζητάει από μας η Δημοκρατία καθισμένη στο εδώλιο. Να την καταπιούμε με υπομονή, ανεκτικότητα, αγάπη αλλά και πάθος-γιατί είναι καλύτερή μας και εμείς ακόμα ανάξια τέκνα της. Κάποια άλλη κυρία, κι εκείνη ενοχλημένη, φαίνεται να ζηλεύει, να σνομπάρει και να υποτιμά τις ιδέες που γεννιούνται στα blogs. Ο Μπρεχτ δεν έχει στείλει βιογραφικό για να εισακουσθεί: «Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα να αλλάξουμε».

Κανείς μας δεν φαίνεται ικανός να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στη Δημοκρατία. Απορροφημένος από τη φωνή του και κτητικός με το δίκιο του, ο πολίτης τρώγεται συνεχώς με τα ρούχα του. Θέλει την απόλυτη εξουσία και η δημοκρατία αρνείται πεισματικά να του τη δώσει, τον παιδεύει, τον εξοργίζει, τον δοκιμάζει, τον εμπαίζει, μένει μαζί του σε ένα απέραντο φλερτ δίχως τέλος, κομματιάζει τα νεύρα του. Κι αυτός γκρινιάζει, κουράζεται, εξαντλείται, βαριέται, ζεσταίνεται κιόλας. Θέλει να ξεσπάσει στους υπευθύνους. Τα θέλει όλα τώρα και όλα(μονά-ζυγά) δικά του. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, δείχνει πανέτοιμος να προσκαλέσει επιτέλους εκείνον τον καλό δικτάτορα που θα τον απαλλάξει από τις δυσβάσταχτες ελευθερίες του. Δειλός με την πραγματικότητα και αδέξιος απέναντι στις χιλιάδες δυνατότητες, σκαλίζει τη διαφωνία επειδή δε τον χωράει η συμφωνία-ενώ αποδεδειγμένα χίλιοι καλοί χωράνε. Ακριβώς όλα όσα δε φτάνει η αλεπού, είναι η πολύτιμη Δημοκρατία μας.

Επειδή μίλησα για το TVXS, τις προάλλες ψάρεψα δύο σχόλια: «Είναι άκρως εντυπωσιακό μια τρομοκρατική οργάνωση να χτυπά ένα μικρό γρανάζι της σκατομηχανής. Η δολοφονία ενός λούμπεν της παραδημοσιογραφίας θα πρέπει να έχει προκαλέσει πραγματικό πανικό στους πάρα πολλούς "πρόθυμους" bronze και silver boys». Και πιο κάτω: «Ε ναι, εκεί πάνω που θα άρχιζαν να αναρωτιούνται όλοι ποιος επωφελείται από αυτή τη δολοφονία, τσουπ, επέστρεψε απ'το λήθαργο η πιο προβοκατόρικη οργάνωση που έχει εμφανιστεί αυτά τα χρόνια. Τυχαίο; Δε νομίζω!». Αυτό είναι το Διαδίκτυο. Είναι το απόλυτο τεστ της κριτικής μας ικανότητας. Είναι αυτό που δεν θέλουμε να έχει συμβεί κι αυτό που φοβόμαστε να σκεφτούμε και να εξετάσουμε: το δίκιο μας να μην είναι δίκαιο και η ενημέρωσή που μας προσφέρει η τηλεόραση για την παράνομη χωματερή.

Η εισαγωγή του κειμένου της Ρίκας ενόχλησε γιατί ήταν άκαιρη και κυνική. Οφείλουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά το «ένας από μας» να το θεωρούν δεδομένο. Και κάθε τέτοιο θάνατο προσωπική τους αποτυχία. Το ξέρω ότι φαίνεται σχεδόν ασήμαντο αυτό που γράφω και η διαφορά με όσα έγραψε τελικά ελάχιστη, αλλά είναι κρίσιμο για το αν θα μπορέσουμε κάποτε να κατακτήσουμε τη γη και τους εαυτούς μας πάνω σ' αυτή. Στο παρελθόν ο άνθρωπος διέλυσε αυτά που είχε χτίσει και επέλεγε πάντα να καθαρίζει τον συνάνθρωπό του παρά να τολμήσει να καθαρίσει τη ψυχή του. Η λύση και στην περίπτωσή μας είναι σε μέρος που δεν ψάχνουμε από πείσμα και ισχυρογνωμοσύνη. Αλλά αν θέλουμε Δημοκρατία, αυτά τα δύο θα πρέπει να τα ξεχάσουμε.

Ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος, αν δεν αλλάξουμε, να πούμε ότι κάποτε ήμασταν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, παραφράζοντας τον Στανισλάβ Λεκ, γιατί τα όπλα μας δεν έριχναν πολύ μακριά. Να πούμε ότι δεν έτυχε να σκοτώσω εγώ τον Σωκράτη επειδή δεν έχω σταθερό χέρι! Να κοβόμαστε μέχρι τα γεράματα στον Βολταίρο όπως το κορίτσι του διπλανού πόρταλ. Το ραντεβού στην πλατεία μπορεί να γίνει διαμαρτυρία ή σφαγή. Στο χέρι μας είναι και η αγκαλιά και το περίστροφο.

Όταν ο Pasaenas γίνει φασίστας θα ενημερώσει τους έξι αναγνώστες του(τόσους έχει σύμφωνα με τον Πανόπτη του) για να πάρουν τα μέτρα τους και να φορέσουν αλεξίσφαιρο. Προς το παρόν απολαμβάνει να διαφωνεί ακόμα και μαζί τους γιατί όπως έλεγε ο Μοντεσκιέ: «Εκεί όπου δεν υπάρχουν ορατές συγκρούσεις, δεν υπάρχει ελευθερία». Δεν ήταν κατάλληλη η ώρα για να χωρίσουν οι δημοσιογράφοι διαδικτυακά τις δημοσιογραφίες τους. ‘Η μήπως για κάποιους άλλους ήταν;

Y.Γ: Ο Δήμου έγραφε στη «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ότι ο Νεοέλληνας δεν μπορεί να μιλήσει για οποιονδήποτε συμπατριώτη του χωρίς να πει: «Ναι, αλλά». Το πρόβλημα για μένα δεν βρίσκεται στη δευτερεύουσα. Η αντίρρηση επιβάλλεται να εκφραστεί-κρίνε για να κριθείς έλεγε ο Αναγνωστάκης. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εννοούμε τον καλό μας λόγο, ότι δεν λέμε με την καρδιά μας την κύρια, ότι δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε μια αλήθεια για κάποιον άνθρωπο αξιόλογο. Η Ρίκα έχει δυνατή πέννα-το λέω ολόψυχα. Και με είχε εντυπωσιάσει με κάποια οξυδερκή κείμενά της. Τώρα αισθάνεται αδικημένη-δεν καταλαβαίνει ότι είναι κοπλιμέντο να τα βάζουν μαζί σου. Ωστόσο η ίδια παραδέχεται ότι το κείμενο το έγραψε σε είκοσι λεπτά-της πήρε πολύ παραπάνω από μια ανάρτηση στο Troktiko και πολύ λιγότερο απ’όσο τελικά χρειαζόταν. Κι η σκέψη μου δεν μπορεί να μην πάει στον Κάφκα, αυτόν τον περίεργο τύπο που είχε ζητήσει από τον Μαξ Μπροντ να μην εκδοθεί τίποτα απ'όσα είχε γράψει-ναι, και «η Δίκη»- και που πίστευε πως «όλα τα ανθρώπινα λάθη πηγάζουν από την ανυπομονησία, την πρόωρη διακοπή της μεθοδικής διαδικασίας, τη φανερή αποφυγή αυτού που φαίνεται να είναι υπό εξέταση». «Τα περισσότερα γραψίματα απομένουν μούστος, δε θα γίνουν ποτέ κρασί» διαπίστωνε ο Λορεντζάτος. Καλοκαίρι, παραλία, καιρός να ανοίξουμε κανένα παλιό και ώριμο. Μετά τον καύσωνα.