Ο Προυντόν ήταν εξοργισμένος μαζί Του: «Γιατί μ' εξαπατάς; Γιατί με τη σιωπή σου έχεις αποδεσμεύσει μέσα μου τον εγωισμό; Εξαιτίας της αμφιβολίας μου βρίσκομαι αναγκαστικά σε πόλεμο με τον εαυτό μου και με το γείτονά μου. Εσύ ο ίδιος μας έκανες να διαπράξουμε τα λάθη για τα οποία ζητάμε συγχώρεση. Εσύ ο ίδιος έστησες τις παγίδες απ’ τις οποίες σε εκλιπαρούμε να μας βγάλεις». Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ περισσότερο κυνικός:«Πιστεύω πως αν υπάρχει το κακό πάνω στη γη, τότε αυτό το χάος επιβάλλεται από το Θεό ή είναι πάνω από τις δυνάμεις του να το εμποδίσει. Δε φοβάται κανείς ένα Θεό που είναι μονάχα ή αδύναμος ή κακός». Ο Σαραμάγκου διαπίστωνε με μεγαλύτερη ψυχραιμία πως «ο Θεός είναι η σιωπή του σύμπαντος και ο άνθρωπος η κραυγή που δίνει νόημα σ’αυτή τη σιωπή». Εμένα κάτι μου λέει πως αν υπάρχει, δεν κρατάει κακία στους άθεους. Οι μεγάλοι ήξεραν πως είναι σχετικά ασφαλές να τον αμφισβητείς. Ο σπουδαίος Πορτογάλος λογοτέχνης δεν ήθελε να εξασφαλίσει έτσι εύκολα μια θέση στον παράδεισο. Έφτιαξε ένα blog στα 87 του χρόνια. Και τα 'βαλε με όλους από την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου