Ποιο Δ.Ν.Τ;

Προτιμούσα πάντα να ψάχνω για λέξεις παρά για δώρα. Όχι γιατί αποδεικνύονται όπως απόψε το βράδυ θανατηφόρα, αλλά επειδή τις λέξεις τις διαλέγουμε περισσότερο στην τύχη, τις χρησιμοποιούμε σα ληγμένα διαβατήρια των επιθυμιών μας και τις αμολάμε χωρίς να περιμένουμε να βγει μέσα από την περισυλλογή μας η κατάλληλη. Γενικότερα οι λέξεις είναι ένα από τα τελευταία δώρα που σκεφτόμαστε να κάνουμε στον εαυτό μας ή στους αγαπημένους μας. Με τα αντικείμενα είμαστε συνήθως πιο προσεκτικοί.

Δεν ξέρω πόσες αναγνώσεις έχει η βία. Πόσο πιο σαφές ωστόσο μπορεί να γίνει ότι αποτελεί το δεξί χέρι της εξουσίας, πόσο πιο εξόφθαλμο ότι ισχυροποιεί το σύστημα, πόσο πιο ξεκάθαρο ότι το ενδυναμώνει και το ανανεώνει;

Τίποτα δεν είναι τόσο πρωτοφανές όσο ισχυρίζεται το ρεπορτάζ-όχι και πρωτοφανής η ανικανότητα. Όλα κινούνται βάσει ενός προδιαγεγραμμένου σεναρίου: οι δολοφόνοι σκοτώνουν αθώους, η κυβέρνηση θρηνεί και ξεσπαθώνει επικοινωνιακά, οι ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό και τα εργασιακά επικυρώνονται, η Ελλάδα ευθυγραμμίζεται στο μονόδρομο που της έλαχε. Η βόμβα πέρασε τον έλεγχο, οι μεταρρυθμίσεις περνούν χωρίς αντιδράσεις, ο λαός περνά στην ανυπαρξία. Χωρίς λόγο, χωρίς φωνή, χωρίς δύναμη να παρακολουθεί.

Η τρομοκρατία γίνεται το δεύτερο πρόσωπο της εξουσίας και μάλιστα το πιο σκοτεινό και αδιευκρίνιστο. Με το έτσι-θέλω οι δολοφόνοι-συνεργάτες του Δ.Ν.Τ φορούν ξανά στην κυβέρνηση το μανδύα του υπερήρωα-σωτήρα μας που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Η ενός λεπτού σιγή για τον τραγικό υπασπιστή ισοδυναμεί με ακόμα ένα χρόνο σιγής και απουσίας της κοινωνίας από το προσκήνιο της ίδιας της της ζωής. Ανθρώπινη απώλεια υπάρχει, φόβος υπάρχει, ό,τι πρέπει για να θεωρηθεί επιτυχημένο ένα χτύπημα που παριστάνει με μεγάλη επιτυχία το τυφλό.