Smooth Criminal

Ήταν να γράψω κάτι για τις εφημερίδες σήμερα. Ο θάνατος του Μάικλ Τζάκσον άλλαξε τα σχέδια μου άρδην. Γύρισα πίσω αναπόφευκτα, όταν ήμουν μικρός.

Ο Γιάννης και η Χαρούλα ήταν οι παιδικοί μας φίλοι. Οι οικογένειες μας συναντιόντουσαν στην Ορέστου ή στη Δαβάκη. Οι μεγάλοι στο σαλόνι συζητούσαν παθιασμένα και οι μικροί στα δωμάτια μας. Εγώ και ο Γιάννης να παίζουμε μπάσκετ, να αψηφούμε τους νόμους της βαρύτητας και να ονειρευόμαστε το αύριο κάτω από μια παιδική μπασκέτα, με μια πάνινη μπάλα, εκείνη την κόκκινη που δεν έκανε θόρυβο. Η Χαρούλα και η Ελευθερία στο άλλο δωμάτιο, έλεγαν γυναικεία πράγματα. Έπρεπε να βαριούνται πολύ σκεφτόμουν. Τι λένε τόσες ώρες; Χτυπούσα καμιά φορά την πόρτα για να μου φεύγει η περιέργεια. Ήθελα τόσο πολύ να ανακαλύψω τα μυστικά τους.

Όταν εμείς αποκαμωμένοι από τη κόντρα μας, κοντεύαμε να κοιμηθούμε πάνω στα ύπερ-ατού, έσκαγε η ιδέα του χορευτικού. Μία ομαδική προσπάθεια, που ακόμα και ο καθηγητής Γερμανικών φίλος μου Γιάννης, στήριζε απρόθυμα. Πρώτα έμπαινε αυτός στη σκηνή, ακολουθούσαν η δικηγόρος Ελευθερία και η αυριανή δικαστίνα Χαρούλα. Έκλεινα εγώ, μιμούμενος τον Μάικλ. Οι γονείς εκστασιασμένοι καμάρωναν τα ατάλαντα και θρασύτατα ξέγνοιαστα καμάρια τους.

Δεν ξαναχόρεψα έκτοτε. Μόνο σε ένα πάρτυ αφού η Χρύσα με παρακαλούσε πάνω από μισή ώρα. Ντροπαλός μέχρι αηδίας. Σήμερα θα ξαναχόρευα στην Ορέστου ή στη Δαβάκη για να γιατρέψω το πλήγμα στις αναμνήσεις μου. Να συγχωρήσω τον Μάικλ για τις πολλές αδυναμίες του, να συγχωρήσω και εμένα που παράτησα τους χορούς και το ‘ριξα στα βιβλία.

http://www.youtube.com/watch?v=PvYygjcMDdQ