Θα πίστευα μοναχά σε ένα θεό που ξέρει να χορεύει. Νίτσε.
Ο σοφός καραβανάς, λίγο πριν την απόλυση, μας κάλεσε κάτω από το γέρικο δέντρο όπου δίδασκε. Με το φραπέ ανά χείρας απαίτησε να μη χάσουμε το μάθημα. Ήθελε πάντα κάτι από τη λάμψη και την εμπειρία των παλιών την ώρα που στοχαζόταν. Έτυχε όμως να είμαι στεναχωρημένος για ερωτική υπόθεση, δεν πρόσεχα στην παράδοση κι ο “Κρισναμούρτι “ το μυρίστηκε:« Κώλο σε έδωσε;», με ρώτησε ακαριαία. «Όχι» απάντησα με παρρησία. «Δε σ’αγαπάει». Το Μυστικό της ζωής μου αποκαλύφτηκε.
Από το έπος του Γκιλγκαμές, το αρχαιότερο γνωστό λογοτεχνικό έργο, γνωρίζουμε ότι μάλλον δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν υφίσταται Μυστικό. Ωστόσο το Tedx δημιουργεί την προσδοκία ότι θα σου το αποκαλύψει. Διαθέτει τις ιστορίες, την αισιοδοξία, την αυτοπεποίθηση. Πουλάει τη γνώση, τον ενθουσιασμό και την αύρα της παγκόσμιας επιτυχίας του, ενώ το μόνο που ζητάει είναι πίστη στο όνειρο που χρεοκόπησε. Λίγη συναίνεση ακόμα. Υπομονή μέχρι δεν ξέρουμε κι εμείς πότε. Τότε περίπου θα ορθοποδήσει ο καπιταλισμός, εν ανάγκη πάνω στα πτώματα των παθητικών του ακροατηρίων. Γι’αυτό το Tedx Thess μου θύμισε διαφήμιση του Τζάμπο. Σόου της Κορομηλά στη Σύρο. Διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων δίχως εκεχειρία, δίπλα σε παραγκουπόλεις, εν μέσω κρίσης. Κάτι κραυγαλέο, μια ιδιοφυής παραφωνία βγαλμένη από τις δεκαετίες που κάποιοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια το μέλλον της χαμένης γενιάς μου.
Εντούτοις υπάρχει στο Διαδίκτυο ένα ερασιτεχνικό βίντεο που ισχυρίζομαι ότι κρύβει το Μυστικό. Ο Πολιός, κατά κόσμον Νικηφόρος Αεράκης, έχει μεθύσει σε ένα γλέντι, στα Ανώγεια της Κρήτης. Ο Σκουλάς σταματάει το συρτό στο 5.45. «Για φορτσάρετε, άιντε, παίξτε μουσική» λέει ανυπόμονα. Η γυναίκα κάτι τον ρωτάει για όπλα. Πρόκειται για επισκέπτρια. Η θλιβερή πλευρά του νησιού τη γοητεύει. Ο Νικηφόρος όμως της λέει Τη μαντινάδα:« Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή τόση ζωή σε φτάνει, ρόδο που ανθεί πολύ καιρό τη μυρωδιά του χάνει». Μιαν αυγή. Μια. Η μαντινάδα δεν υπογραμμίζει την υπερβολή του έρωτα ή την συντριβή που σκορπά ο χρόνος. Θυμίζει πως η ζωή είναι του θανάτου παραχώρηση. Να ζήσεις έστω μιαν αυγή, είναι αρκετό.
Εκείνος ο ρέιβερ, έβλεπε κύκλους. Ο Αεράκης βλέπει τον κύκλο. Μυρίζει το κρασί, τον αέρα, το άρωμα της κοπελιάς που κάθεται δίπλα του. Δείχνει το χορό. Είναι ζαλισμένος. Ξέρει. «Αυτός είναι ο κύκλος. Ο κύκλος της ζωής, νάτονε, εδώ είναι, δεν υπάρχει άλλος». Το βλέμμα του δε σηκώνει αντίρρηση. «Τόπο που κάνει αντίλαλο» αρχίζει ο Σκουλάς από πίσω. Παλαμάκια. Εγώ αύριο… Το κοινό του Ολύμπιον, τουλάχιστον αυτό που τουίταρε ανά δύο λεπτά όλες τις κοινοτοπίες που ειπώθηκαν (δεν αμφιβάλλω για το ότι ακούστηκαν και ενδιαφέροντα πράγματα αλλά για την ικανότητα όσων βρίσκονταν από κάτω να τα ξεχωρίσουν), πιθανότατα θα πάγωνε από την απρέπεια του ηλικιωμένου λυράρη. Ποιος θάνατος; Δεν μας τα ‘πατε αυτά. Φέρτε πίσω τα λεφτά μας.
Το Tedx αποτελεί αδιαμφισβήτητα αξιόλογη σπατάλη χρόνου. Το δέος όμως που προκαλεί η υποτιθέμενη αυθεντία του βρωμάει εξ’αποκαλύψεως αλήθεια. Ένα ευαγγέλιο ακόμα. Δόγμα που απέτυχε αλλά σύντομα θα αναγνωριστεί ως το μοναδικό. Το μήνυμα υπονοείται, το κλείσιμο του ματιού γίνεται διακριτικά: Η κρίση είναι ευκαιρία να γίνουμε μεγαλύτεροι καριόληδες. Γίνετε πιο δημιουργικοί, πιο καινοτόμοι, πιο ψυχοπονιάρηδες-χαρακτηριστικό το βιντεάκι που προβλήθηκε και παρουσιάζει την αγάπη περίπου σαν συναλλαγή-αλλά κατά βάθος, μην το πείτε σε κανένα, πιο αδίστακτοι. Πιο πρόθυμοι να πουλήσετε τον τόπο σας παρά να τον ανακαλύψετε. Μη σας βάζουμε δύσκολα, εσείς γεννηθήκατε για να περνάτε τέλεια! Οι αμερικανιές δεν σας βγήκαν σε καλό αλλά να επιμείνετε. Αν δεν σας φέρουν πίσω το νεοϋορκέζικο όνειρό σας, γίνετε Νεοναζί και της μαμάς τους το βυζί! Αυτό να πείτε στους Ευρωπαίους. Κοίτα μαμά, χωρίς συνείδηση, ξανά!
Σίγουρα κάποιους αδικώ. Οι ομιλητές διασώζονται αν έχουν κάτι να πουν, αν δεν πάρουν τον εαυτό τους στα σοβαρά και εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Παρόλα αυτά, τα κάθε λογής φώτα αποκρύπτουν, σε συνεργασία με τους φόβους μας, ότι κώλο δεν δώσαμε ακόμα. Σαν σκλάβοι στο εθνικό μας χωριό, τη Μανωλάδα, θα ζητάμε τα δεδουλευμένα κι οι επιτυχημένοι θα μας σημαδεύουν με λογάκια παρηγοριάς. Ο Θεός του Νίτσε αν μάθει ποτέ να χορεύει, θα είναι επειδή οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τον πυροβολούν στα πόδια.
Ο σοφός καραβανάς, λίγο πριν την απόλυση, μας κάλεσε κάτω από το γέρικο δέντρο όπου δίδασκε. Με το φραπέ ανά χείρας απαίτησε να μη χάσουμε το μάθημα. Ήθελε πάντα κάτι από τη λάμψη και την εμπειρία των παλιών την ώρα που στοχαζόταν. Έτυχε όμως να είμαι στεναχωρημένος για ερωτική υπόθεση, δεν πρόσεχα στην παράδοση κι ο “Κρισναμούρτι “ το μυρίστηκε:« Κώλο σε έδωσε;», με ρώτησε ακαριαία. «Όχι» απάντησα με παρρησία. «Δε σ’αγαπάει». Το Μυστικό της ζωής μου αποκαλύφτηκε.
Από το έπος του Γκιλγκαμές, το αρχαιότερο γνωστό λογοτεχνικό έργο, γνωρίζουμε ότι μάλλον δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν υφίσταται Μυστικό. Ωστόσο το Tedx δημιουργεί την προσδοκία ότι θα σου το αποκαλύψει. Διαθέτει τις ιστορίες, την αισιοδοξία, την αυτοπεποίθηση. Πουλάει τη γνώση, τον ενθουσιασμό και την αύρα της παγκόσμιας επιτυχίας του, ενώ το μόνο που ζητάει είναι πίστη στο όνειρο που χρεοκόπησε. Λίγη συναίνεση ακόμα. Υπομονή μέχρι δεν ξέρουμε κι εμείς πότε. Τότε περίπου θα ορθοποδήσει ο καπιταλισμός, εν ανάγκη πάνω στα πτώματα των παθητικών του ακροατηρίων. Γι’αυτό το Tedx Thess μου θύμισε διαφήμιση του Τζάμπο. Σόου της Κορομηλά στη Σύρο. Διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων δίχως εκεχειρία, δίπλα σε παραγκουπόλεις, εν μέσω κρίσης. Κάτι κραυγαλέο, μια ιδιοφυής παραφωνία βγαλμένη από τις δεκαετίες που κάποιοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια το μέλλον της χαμένης γενιάς μου.
Εντούτοις υπάρχει στο Διαδίκτυο ένα ερασιτεχνικό βίντεο που ισχυρίζομαι ότι κρύβει το Μυστικό. Ο Πολιός, κατά κόσμον Νικηφόρος Αεράκης, έχει μεθύσει σε ένα γλέντι, στα Ανώγεια της Κρήτης. Ο Σκουλάς σταματάει το συρτό στο 5.45. «Για φορτσάρετε, άιντε, παίξτε μουσική» λέει ανυπόμονα. Η γυναίκα κάτι τον ρωτάει για όπλα. Πρόκειται για επισκέπτρια. Η θλιβερή πλευρά του νησιού τη γοητεύει. Ο Νικηφόρος όμως της λέει Τη μαντινάδα:« Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή τόση ζωή σε φτάνει, ρόδο που ανθεί πολύ καιρό τη μυρωδιά του χάνει». Μιαν αυγή. Μια. Η μαντινάδα δεν υπογραμμίζει την υπερβολή του έρωτα ή την συντριβή που σκορπά ο χρόνος. Θυμίζει πως η ζωή είναι του θανάτου παραχώρηση. Να ζήσεις έστω μιαν αυγή, είναι αρκετό.
Εκείνος ο ρέιβερ, έβλεπε κύκλους. Ο Αεράκης βλέπει τον κύκλο. Μυρίζει το κρασί, τον αέρα, το άρωμα της κοπελιάς που κάθεται δίπλα του. Δείχνει το χορό. Είναι ζαλισμένος. Ξέρει. «Αυτός είναι ο κύκλος. Ο κύκλος της ζωής, νάτονε, εδώ είναι, δεν υπάρχει άλλος». Το βλέμμα του δε σηκώνει αντίρρηση. «Τόπο που κάνει αντίλαλο» αρχίζει ο Σκουλάς από πίσω. Παλαμάκια. Εγώ αύριο… Το κοινό του Ολύμπιον, τουλάχιστον αυτό που τουίταρε ανά δύο λεπτά όλες τις κοινοτοπίες που ειπώθηκαν (δεν αμφιβάλλω για το ότι ακούστηκαν και ενδιαφέροντα πράγματα αλλά για την ικανότητα όσων βρίσκονταν από κάτω να τα ξεχωρίσουν), πιθανότατα θα πάγωνε από την απρέπεια του ηλικιωμένου λυράρη. Ποιος θάνατος; Δεν μας τα ‘πατε αυτά. Φέρτε πίσω τα λεφτά μας.
Το Tedx αποτελεί αδιαμφισβήτητα αξιόλογη σπατάλη χρόνου. Το δέος όμως που προκαλεί η υποτιθέμενη αυθεντία του βρωμάει εξ’αποκαλύψεως αλήθεια. Ένα ευαγγέλιο ακόμα. Δόγμα που απέτυχε αλλά σύντομα θα αναγνωριστεί ως το μοναδικό. Το μήνυμα υπονοείται, το κλείσιμο του ματιού γίνεται διακριτικά: Η κρίση είναι ευκαιρία να γίνουμε μεγαλύτεροι καριόληδες. Γίνετε πιο δημιουργικοί, πιο καινοτόμοι, πιο ψυχοπονιάρηδες-χαρακτηριστικό το βιντεάκι που προβλήθηκε και παρουσιάζει την αγάπη περίπου σαν συναλλαγή-αλλά κατά βάθος, μην το πείτε σε κανένα, πιο αδίστακτοι. Πιο πρόθυμοι να πουλήσετε τον τόπο σας παρά να τον ανακαλύψετε. Μη σας βάζουμε δύσκολα, εσείς γεννηθήκατε για να περνάτε τέλεια! Οι αμερικανιές δεν σας βγήκαν σε καλό αλλά να επιμείνετε. Αν δεν σας φέρουν πίσω το νεοϋορκέζικο όνειρό σας, γίνετε Νεοναζί και της μαμάς τους το βυζί! Αυτό να πείτε στους Ευρωπαίους. Κοίτα μαμά, χωρίς συνείδηση, ξανά!
Σίγουρα κάποιους αδικώ. Οι ομιλητές διασώζονται αν έχουν κάτι να πουν, αν δεν πάρουν τον εαυτό τους στα σοβαρά και εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους. Παρόλα αυτά, τα κάθε λογής φώτα αποκρύπτουν, σε συνεργασία με τους φόβους μας, ότι κώλο δεν δώσαμε ακόμα. Σαν σκλάβοι στο εθνικό μας χωριό, τη Μανωλάδα, θα ζητάμε τα δεδουλευμένα κι οι επιτυχημένοι θα μας σημαδεύουν με λογάκια παρηγοριάς. Ο Θεός του Νίτσε αν μάθει ποτέ να χορεύει, θα είναι επειδή οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τον πυροβολούν στα πόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου