Αρπάζοντας-στιγμή μονάχα-
Ό,τι μπορούσε να πιαστεί
Απ’της ψυχής μου τους βυθούς
Και του μυαλού τα άπειρα
στοιβάγματα
Φωτιά, φωτιά σε σχήματα και
χρώματα
Ξέχειλα μάτια απ’όνειρα. Φτερά.
Φτερά, κραυγές ζεστές,
Σαν τόξα σμαραγδένια
Αίμα απ’τα βάθη ηδονών
Που τέντωνε τα μάτια σου
Τα στήθη, την ανάσα
Για μια στιγμή ως με κοίταξες
Σαν να με λάτρευες αιώνες
Παρασκευή πρωί
Κώστας Μ. Αποστολίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου