Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Πνευματικώς ύποπτος

Ανεβαίνω στο γραφείο κι αμέσως ζαρώνει η καρδιά μου. Οι αγαπητοί μου συνάδελφοι καταφτάνουν λαχανιασμένοι. Κάθε πρωί μελετώ σχολαστικά την καλημέρα τους, το ύφος τους και τη ματιά τους. Κάτι θα έχουν μυριστεί αυτοί οι τύποι απ’τις ιδέες μου και όπου να ‘ναι θα μου κάνουν πάλι καμιά λαχτάρα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε και μαζεύτηκαν όλες οι μπαγιάτικες φάρες πάνω στο δικό μου κεφάλι. Εκείνο όμως που με απελπίζει περισσότερο είναι πως το ίδιο σχεδόν συμβαίνει και σε όλα τα άλλα γραφεία. Αυτό το διεπίστωσα μόνος μου τελευταία, όταν πάνω στην αγανάκτησή μου είπα να αλλάξω και πάλι δουλειά για να μην τους βλέπω όλη μέρα μπροστά μου. Κατόπιν σκέφτηκα πως θα τους έχει αποξεράνει έτσι, σώμα και καρδιά, το πολύ διάβασμα, το κλείσιμο και η βαθιά σκέψη. Σηκώθηκα και ξαναπήγα στις διάφορες μεγάλες σχολές για να τους δω νεαρούς και φρέσκους φρέσκους. Χώθηκα βέβαια στις αίθουσες των πρωτοετών. Εδώ είπα, μέσα σ’αυτό το φυτώριο, θα φανεί το πράγμα. Και όμως η εντύπωσή μου ήταν εξίσου αποκαρδιωτική. Το επόμενο κύμα δεν αποκλείεται να είναι χειρότερο. Κι αν υπάρχει κανείς ζωηρός και ανοιχτόκαρδος, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως θεωρείται πνευματικώς ύποπτος και βρίσκεται σε καραντίνα. Δεν είναι επομένως το διάβασμα αυτό που φταίει. Ο τύπος προϋπάρχει και μάλιστα με το παραπάνω. Κάτι άλλο θα πρέπει να ξεδιαλέγει τους ανθρώπους από δω ή από κει.

Γιώργος Ιωάννου, Για ένα φιλότιμο, Εκδόσεις Κέδρος.  

Δεν υπάρχουν σχόλια: