Μου είσαι πλέον περιττό

Όλοι έχουμε αρκετή δύναμη για ν’αντέξουμε τα δεινά των άλλων. Λα Ροσφουκώ.

Το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα έχει τεθεί από τον Leibniz και είναι εκνευριστικό όπως καθετί βασανιστικό: «Γιατί να υπάρχει κάτι και όχι το τίποτα;». Στις σύγχρονες κοινωνίες της οικονομίας και της λιτότητας το ερώτημα θα μεταφερόταν ως εξής: «Γιατί να κοπεί κάτι και όχι τίποτα;». Μια τέτοια πρόταση, σε συνθήκες έκτακτες, θα γινόταν χωρίς συζήτηση παρανάλωμα του ευρωπαϊκού πυρός που κατακαίει οικονομίες χωρών και θα θεωρούνταν το άκρον άωτον του λαϊκισμού, μια μάστιγας που ήρθε η ώρα να εξοντωθεί μαζί με τον πληθυσμό.

Στη χώρα μας, όπως εξάλλου και αλλού, χαίρουν εκτίμησης κυρίως προτάσεις γενοκτονίας που περιλαμβάνουν μέτρα μαζικής καταστροφής. Το απάνθρωπο ακούγεται σοφό, το παράλογο γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, το αυταρχικό και η ανεργία παρουσιάζονται σαν μοναδική λύση. Η λιτότητα δε θα φέρει ύφεση μας λέει ο Τρισέ-πιθανότητα πιο μικρή και από το να κάνεις δίαιτα και να μην αδυνατίσεις. Μη φοβάσαι τα μέτρα συμπληρώνει ο Στρος Καν- είναι αναγκαία και απαραίτητα. Γιατί άραγε αποφεύγει να τα πει κατάλληλα και τι σημασία σε τελική ανάλυση έχει ένα τέτοιο ερώτημα στην Ευρώπη των τραπεζών της, δε χρειάζεται να σε ενδιαφέρει. Τώρα που το 30% του κράτους μας φαίνεται περιττό, στη Βολιβία θα συνταξιοδοτούνται στα 58!

Ζήτω λοιπόν ο ορθολογισμός, ζήτω τα νούμερα, ζήτω οι διαρθρωτικές και οι εξοντωτικές αλλαγές. Οι απολύσεις είναι σημασίας ζωτικής- Αλέκο έχεις δίκιο. Θέλω απλώς κάποια στιγμή να μου εξηγήσεις από πότε ένα CDS έγινε πιο σημαντικό για σένα από μένα και πώς έγινε κι ο πνευματικός αφοπλισμός προηγήθηκε εντέλει του πυρηνικού. Εάν είχαν τουλάχιστον μουσική αυτά τα CDS, σαν εκείνο του Bradley Manning με τη Lady Gaga, θα ‘μουν ο πρώτος που θα σου ‘δινα δίκιο. Όλο το δίκιο, Υπουργέ μου.