Στην Ελλάδα είχε πει ο Τσαρούχης, είσαι ό, τι δηλώσεις. Ό, τι δηλώσεις κάθε φορά. Για ένα πράγμα θα θυμόμαστε αυτήν την κυβέρνηση. Μπορεί να μην παράγει έργο, αλλά διαθέτει καταπληκτικό επικοινωνιακό επιτελείο. Το καλύτερο που είχε ποτέ κυβέρνηση. Το κάτι άλλο. Έχουν πείσει τον ελληνικό λαό ότι για όλα φταίει ο ίδιος και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σε εμάς επιτίθενται κατά καιρούς στην καταναλωτική μας νοοτροπία, μας κατηγορούν ότι φταίμε για την ακρίβεια, ότι είμαστε ρετιρέ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ για όλες τις πολιτικές του. Για ό, τι δεν πάει καλά. Για όλα, γιατί όχι; Το βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα, εισπρακτικό νομοσχέδιο ( τα σουφρώνει από τα κάτω) των Ασφαλισμένων, το βάφτισαν μεταρρύθμιση. Περνούν ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο χωρίς να ανοίξει μύτη, με ελάχιστη αντίδραση. Και ο κόσμος απογοητευμένος δεν αντιστέκεται. Ο Καραμανλής, σύμφωνα με το προφίλ του, είναι «Κέντρο», κοινωνικό κέντρο( ορολογία 2004). Είναι μεταρρυθμιστής( αυτό κι αν ήταν δύσκολο). Πηγαίνει στον Άϊ Στράτη και υμνεί τους αγώνες της Αριστεράς. Δηλώνει θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός μονάχα στο εξωτερικό μπορεί να είναι ο εαυτός του και να παρακολουθεί τα συνέδρια του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος, ως δεξιός.
Η αίσθηση που παίρνω εγώ από την κοινωνία είναι ότι μπορεί να τα πηγαίνουν χάλια, αλλά υπάρχει σχέδιο. Ότι ο πρωθυπουργός έχει ένα μυστικό πλάνο σύμφωνα με το οποίο μια μέρα, όλα θα φτιάξουν. Ανεργία, ακρίβεια, παιδεία, υγεία, μισθοί, συντάξεις και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Πρέπει να του έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη και καλώ μέχρι το τέλος του κειμένου, την απόλυτη Ελληνίδα σταρ να έχει φτάσει να μας το τραγουδήσει. Αφού μας έχουν πείσει, υποκλίνομαι…
Ο επικοινωνιολόγος της Ν.Δ, κ. Λούλης σημειώνει στο νέο του βιβλίο: «Η δεύτερη θητεία Καραμανλή θα κριθεί στο πεδίο του χειροπιαστού έργου και πολύ λιγότερο στο πεδίο μιας γενικής αίσθησης αξιοπιστίας προσώπων και επικοινωνιακής υπεροχής. Η σωστή επικοινωνία ασφαλώς μπορεί να στηρίξει μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Όμως στη φάση αυτή η επικοινωνία αποκτά ρόλο κομπάρσου μπροστά σε ένα έργο που πρέπει να μιλά από μόνο του». Περιττό να πω ότι δεν άρεσε καθόλου το βιβλίο, άλλωστε ποτέ ο κ. Λούλης δεν αγαπήθηκε στο εσωτερικό της Ν.Δ.
Η κοινωνία την ίδια ώρα που το έλλειμμα πολιτικής κυβερνά ανενόχλητο και για όσους μπορούν να διαβάσουν την ψυχοσύνθεση του Πρωθυπουργού, απρόθυμα, βλέπει τηλεόραση. Αποχαυνώνετε. Η TV έχει βοηθήσει την ανθρωπότητα να μη λύνει πλέον τα προβλήματα της μέσω παγκοσμίων πολέμων, αλλά να παρακολουθεί πολέμους ή βομβαρδισμούς φτωχών χωρών και να συμπονά. Η επίδραση της στη ψυχοσύνθεση μας είναι τεράστιας σημασίας, που δικαιολογείται και μόνο από την ύπαρξη της. Τα θέματα που απασχολούν συχνότερα είναι: α) το ερώτημα: «Που πήγαν οι άντρες;»( στο γήπεδο κοιτάξατε;), β) λογική ή συναίσθημα…,γ) Ζήσε σαν να είναι η τελευταία σου μέρα...Το τελευταίο ειδικά χρησιμοποιείται στρεβλά, για τις ανάγκες της καταναλωτικής κοινωνίας. Ποιος από εμάς ζει σαν να είναι η τελευταία του μέρα; Παίρνει κανείς κάθε μέρα όλες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του για να τους πει ότι αυτές αγάπησε πραγματικά και όχι τη σύζυγο του; Πίνει κάθε μέρα μέχρι τελικής πτώσης και φλερτάρει με ό, τι βρει μπροστά του; Εσείς μπορεί να μην το κάνετε, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, το κάνει και το διασκεδάζει. Φαινομενικά τουλάχιστον. Η θλίψη βέβαια, αν δεν ανήκεις στους σταρς της βραδιάς, εντείνεται. Η αίσθηση δυστυχίας δεν φεύγει ως δια μαγείας με μια βότκα πορτοκάλι. Ακόμα πιο στεναχωρημένος αύριο, ο σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα παρέα για να καλύψει τις ανάγκες της νύχτας, αφού οι συναισθηματικές, ακόμα και αν υπάρχει σχέση, μπαίνουν για λίγο στην άκρη.
Ο νέος κλείνεται σε χώρους για να καπνίσει, να πιει πετρέλαιο, να φάει τους ξηρούς καρπούς που δείχνουν οι Αποδείξεις, να επιδειχτεί μπας και πηδηχτεί. Χώροι που μόνο την επικοινωνία δεν ευνοούν! Όλοι μαζί σε μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας. Σε τέτοιους χώρους έχω νιώσει την απόλυτη μοναξιά…Η ελευθερία του θαμώνα είναι η αυξημένη πιθανότητα του να βρει οποιαδήποτε για το βράδυ. Ο άντρας κυνηγός μοιράζει σφηνάκια και βλέμματα του στυλ: « Σε λίγο θα σε πηδήξω, αλλά δεν το ξέρεις». Το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω πραγματικά εκεί μέσα είναι η παρατήρηση…Το μεγαλύτερο νούμερο θα εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή και λατρεύω να το κοιτάω αδιάφορα βάζοντας το σε σκέψεις για το αν είναι όσο σέξι πιστεύει…Αν και το καινούριο ριάλιτι ακόμα το ψάχνει, μπορούμε να πούμε ότι η σκέψη είναι σέξι. Γι’ αυτό ο dj και οι barmen θεωρούνται οι πιο σεξουαλικοί άνθρωποι του χώρου. Ο dj σκέφτεται ποιο Hit της εποχής θα βάλει για να αυξήσει την κατανάλωση ποτών και ο barman δέχεται παραγγελίες που τις θυμάται. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι παρουσιάζεις μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εκείνους γιατί εκεί είσαι ένας απλός επισκέπτης. Οι μεγάλοι, μας έκλεισαν σε μαγαζιά αλλά δεν με πείθει κανείς ότι νοιάζονται για τη διασκέδαση μας.
Η τηλεόραση σου λέει λοιπόν, αγόρασε αυτό, φόρα το άλλο, κάνε ό, τι σου δείχνω. Παίρνει δηλαδή αυτομάτως ένα ρόλο δασκάλου. Η ευτυχία σου εξαρτάται από την ομοιότητα σου με τα άτομα που βλέπεις. Μοιάζω με ό, τι δείχνει, άρα υπάρχω, αξίζω. Ο κόσμος ελέγχει πια την ευτυχία του στην TV. Οι εκτιθέμενοι, αφού μας έχουν βάλει σε σκέψεις για το κατά πόσον είμαστε καλά- χαζογελώντας συνέχεια και χωρίς ιδιαίτερο λόγο- εντέλει, μπορεί να αποδειχτούν πιο υγιείς από εμάς, αφού αυτοί εκφράζουν σε πανελλήνια εμβέλεια το ψώνιο τους και εκτονώνονται, ενώ εμείς- μαύρο φίδι που μας έφαγε- ψάχνουμε με διογκωμένες ανασφάλειες το δικό μας κοινό.
Όλο αυτό το ψεύτικο και το πλαστό, σε πνίγει και σε βάζει χωρίς να το καταλαβαίνεις, πιο βαθιά στον καναπέ. Οι ειδήσεις σε βιδώνουν, σε κάνουν ένα με το μαξιλάρι. Αφού ανέλυσες τηλεφωνήματα του στυλ: « Τα έφτιαξα με τον 60άρη σύντροφο της μάνας μου, δεν βρίσκω πού είναι το κακό» και παθιαστείς με αποπροσανατολιστικά θέματα όπως το βιβλίο Ιστορίας, έρχεται το Trash.
Να τονιστεί εδώ ότι το ασήμαντο συζητιέται πιο ευχάριστα και με την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου μεταμορφώνεται σε σημαντικό. Το σημαντικό είναι κοινό μυστικό ότι και δεν μπορούμε να το λύσουμε και μας αναστώνει. Είναι ευκολότερο να συζητήσεις το χωρισμό της Νατάσας και του Σέρου από το να αναρωτηθείς για την κούρσα του μαύρου χρυσού. Με βολεύει περισσότερο να σχολιάζω τον Καραφώτη και την Παπουτσάκη από το να ρίξω μια ματιά στο Νταρφούρ, πώς να το κάνουμε! Μ’ αρέσει περισσότερο να συζητάω με παπάδες και gay το θέμα του γάμου τους- όχι του μεταξύ τους , αν και γίνεται- και να γράψω τη Γάζα στα αρχ… μου. Προτιμώ να δω Θρύλο και να «μεταρρυθμίσω» τη φίλη μου, από το να πάρω έστω στην τουαλέτα την εφημερίδα, που παρεμπιπτόντως, το σχήμα της δεν με βολεύει. 2,6 δις άνθρωποι έγραφε τις προάλλες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν να πάνε σε τουαλέτα. Αλλά το κοινό έχει μάθει να συζητά ένα θέμα όπως αυτό που προτείνω: «Οι άντρες δε βρίσκουν στόχο όταν πηγαίνουν στην τουαλέτα. Ζητούν πιο φαρδιές λεκάνες». Ποια εκπομπή θέλει να το επεξεργαστεί;
Η trash , είναι ο πιο εύκολος στόχος για τους επικριτές της TV. Κι όμως, αν δεις όλη την ελληνική τηλεόραση από το πρωί, θα δεις πως μάλλον το trash με έναν περίεργο τρόπο σε κάνει να αναθαρρήσεις. Να πεις είμαι τηλεθεατής και είμαι καλά. Η TV σου κλείνει το μάτι. Μη μασάς, μη τους παίρνεις στα σοβαρά. Είσαι τόσο θυμωμένος απ’ όσα είδες, που τελικά θέλεις να δεις έστω για ένα λεπτό τον Κατ-μαν να ενσαρκώνει τον Άμλετ. Τον έχεις αγαπήσει, δεν αισθάνεσαι ότι σε χωρίζουν τόσα πολλά όσα σε χωρίζουν με τους παρουσιαστές και τις μοντέλες. Σε τελική ανάλυση σε τέτοιες περιπτώσεις οικειοθελούς παραίτησης από την ιδιωτικότητα, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο: « υπάρχουν άβυσσοι απελπισίας που θα όφειλαν να μας ωθήσουν σε συμπονετική έλλειψη περιέργειας». Από τη στιγμή μάλιστα που οι μοναδικές αξιόλογες ενημερωτικές εκπομπές παίζουν το βράδυ της Τρίτης ταυτόχρονα και δεν δείχνουν να σε σέβονται ούτε αυτές. Σου ζητούν να τις αντιμετωπίσεις όπως κάνεις αν έχεις Supersport με το Champions League.Ποιο ματς θα δεις; Πόσο αστείοι να είναι και οι «άρρωστοι» στην TV; Αλλού είναι η κωμωδία.
Λαζόπουλος ή Τανκς; Η επίσημη σάτιρα των Ελλήνων, δέχεται από αρκετούς αρθρογράφους τον τελευταίο καιρό, δριμεία κριτική. Ακόμα και η χαζογκόμενα που δεν έχει διαβάσει ποτέ εκτός από τα ζώδια, κάτι άλλο στην εφημερίδα, αρχίζει να παρακολουθεί φανατικά Λάκη. Ο οποίος μπαίνει όλο και πιο συχνά σε πειρασμό-με τα νούμερα βοηθό- να περνάει πολιτική άποψη και να κάνει εμφανείς τις προτιμήσεις του. Ο Λάκης είναι ένα αναμφισβήτητο ταλέντο που αδικεί τον εαυτό του. Μπορεί να ασχολείται 30 λεπτά με το Γιωργάκη και ένα 2λεπτο να αφιερώνει στον Καραμανλή. Η σάτιρα δηλαδή να χτυπάει έναν αποδεδειγμένα αδύναμο πολιτικό, που συναντά και την άρνηση του κόμματος του, και την άρνηση των εφημερίδων που στηρίζουν παραδοσιακά το ΠΑ.ΣΟ.Κ και την χλεύη της αντιπολίτευσης. Ο ευκολότερος στόχος. Με άλλοθι ότι ασχολείσαι με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, που φυσικά οι πράξεις του δεν επηρεάζουν, ούτε βλάπτουν άμεσα κανέναν.
Ο Λαζόπουλος συχνά δικαιολογεί την εμμονή του σε κάποια πρόσωπα αριστοφανικά. Κάποιοι στην κοινωνία λέει προσωποποιούν την σήψη και την παρακμή. Εγώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο στο πρόσωπο του Γιώργου. Άλλωστε και ο ίδιος τον υποστήριξε φανερά στις εσωκομματικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ, συμβαδίζοντας με τη βάση του κόμματος και αντιλαμβανόμενος ίσως ότι δεν μπορεί κανένας ευφυής πραγματικά άνθρωπος να μονοπωλεί έννοιες που υπάρχουν σε διαφορετικές μορφές σε κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο. Τώρα πέφτει στην ίδια παγίδα. Το σύνδρομο Βενιζέλου, παίρνει την εκδίκηση του και στο μυαλό του Λάκη. Έχουμε πια εκχωρήσει το δικαίωμα στον εθνικό σατιριστή να σκέφτεται για λογαριασμό μας. Καλό θα ήταν να μην ανοίγουμε και εφημερίδες γιατί μπορεί να πιάσουμε κάτι που δεν έπιασε ο Λάκης και να αρχίσουμε ομαδικά να τον αμφισβητούμε. Η ευφυΐα του καθενός κρίνεται από το πώς αποφασίζει να την χρησιμοποιήσει. Και ο Χίτλερ ήταν ευφυής. Ο Γκέμπελς φαίνεται να είχε την ιδέα για την αφή της αρχαίας φλόγας στην Ολυμπία. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν ήταν μια ευφυής προπαγανδιστική ιδέα για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου. Αν η ευφυΐα σκοτώνει την ευαισθησία, σας χαρίζω όση διαθέτω.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, δεν ικανοποίησε τις εφημερίδες της δημοκρατικής παράταξης, πόσω μάλλον τα τηλεοπτικά δελτία. Πρώτο θέμα έγινε ο Τσίπρας και το άνοιγμα του Γιώργου στο Σύριζα. Ότι ο Γιώργος από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι πιστεύει στη σύνθεση και την πολυφωνία μέσα στο ΠΑΣΟΚ( Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Μπίστης, Μάνος, Ανδριανόπουλος) δείχνει να μην ενοχλεί τα Μ.Μ.Ε που είναι ικανά να μιλάνε για αυτό το άνοιγμα, που και μόνο η αναφορά του, ευνοεί την Κουμουνδούρου. Είναι δημοκράτης, ολίσθημα μέγα. Η έκφραση επιθυμίας συνεργασίας ερμηνεύεται ως αδυναμία του Γιώργου. Ο οποίος αφελώς νόμιζε ότι κάποιοι θα βρεθούν να χαιρετίσουν την κίνηση του να μη μετέχουν στο Υπουργικό συμβούλιο υπουργοί και υφυπουργοί της διακυβέρνησης Σημίτη. Ότι αλλάζει κάτι, ότι κάτι ανανεώνει. Ότι είναι μια καλή αρχή. Λάθος! Βρήκαν να πουν μέχρι και για έλλειψη δημοκρατικότητας λόγω της ποσόστωσης που είχε βάλει για τους συνέδρους. Ότι αποκλείει τους άλλους. Γιατί όλοι πρέπει να είναι αρχηγοί στο ΠΑΣΟΚ. Τα σχόλια των εφημερίδων είναι γκρίνιες και γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό, δεν έχουν καμία αξία. Σαν γονείς αυστηροί, είναι διατεθειμένοι να φτάσουν το παιδί τους στα όρια του, μέχρι να αυτοκτονήσει ή να το αποκληρώσουν. Τι δεν καταλαβαίνουν; Αυτός δεν ήταν ο Γιώργος από την αρχή; Στην επιμονή τους για συνεργασία , έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους. Το έχει χάσει το παιχνίδι και κανένας δεν θα πέσει στη φωτιά. Η μάχη των συντρόφων έχει χαθεί, μέσα τους. Οι εμφανίσεις τους και η αντιπολίτευση που κάνουν στα παράθυρα είναι υποτονικές. Μου θυμίζουν τους γέρους τους γειτονιάς μου όταν ήμουν μικρός που φύτεψαν δέντρα στο πάρκο, όχι από ευαισθησία για το περιβάλλον αλλά για να σταματήσουμε να παίζουμε.
Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, γράφουν κόντρα στο «Γιώργο άλλαξε τα όλα», που ήταν το ζητούμενο έτσι όπως εκφράστηκε από το σύνθημα της βάσης. Είμαι σίγουρος ότι περιμένουν κάποιοι να θέσουν και πάλι θέμα ηγεσίας. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το ξέρω. Δεν σε θέλουμε, θα σε διώξουμε, δεν τραβάς, δεν κάνεις για αρχηγός. Ότι το 2000 μιλούσαν όλοι για τη Σαλώμη του τωρινού Εθνάρχη Καραμανλή- ένα βήμα πριν διαδεχτεί το θείο βρίσκεται, δεν το θεωρούν αρκετό για να στηρίξουν το Γιώργο ασκώντας του καλοπροαίρετη κριτική.
Συνωμοσιολογία; Τίποτα δεν αποκλείεται. Ενδέχεται να υπερτιμώ τον Παπανδρέου και οι άλλοι να έχουν δίκιο. Δεν μπορεί όμως τη συνωμοσία να την χρησιμοποιεί μόνο το σύστημα, όποτε τη βολεύει(τρομοκρατία το πιο πρόσφατο παράδειγμα) και τον Κένεντι να τον σκότωσε ένας παρανοϊκός. Δεν ψήφισε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ τον Γιώργο πριν 5 μήνες γιατί κέρδισε το Test IQ με αντίπαλο το Βενιζέλο, αλλά γιατί προφανώς κάτι βλέπει που δεν ενδιαφέρει τα Μ.Μ.Ε. Ότι ο Γιώργος υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να είναι έντιμος και να γίνει ένας καλός πρωθυπουργός. Στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα η εντιμότητα ταυτίζεται με τη χαζομάρα... Ό, τι και να κάνει ο Γιώργος, δεν ευχαριστεί κανέναν. Θέλοντας να μη του προσδώσουν καινούρια επίθετα ( αυταρχικός, αντιδημοκρατικός), δεν διώχνει ούτε τους υπονομευτές του. Προσπαθεί να τους ευχαριστήσει όλους, με αποτέλεσμα να μην το ευχαριστιέται αυτό που κάνει ούτε ο ίδιος.
Για να καταλάβουμε όλοι τη δύναμη της τηλεόρασης, αρκεί να σκεφτούμε λίγο το Famestory. Η Κατερίνα Κούκα μπορεί να είναι μια καλή τραγουδίστρια, αλλά όλοι θα τη θυμούνται για τον ιστορικό καβγά με την παίκτρια Άσπα. Ο κ. Δανίκας, παρόλο που έχει γράψει χιλιάδες κριτικές ταινιών και έχει δει από κοντά τη θεά Μόνικα Μπελούτσι, η TV είναι ικανή να τον αφήσει στη μνήμη μας σαν τον άνθρωπο που χαρακτήρισε τη νίκη στη Γιουροβίζιον ως τον πρώτο θρίαμβο της Ν.Δ στο βρακί της κυρίας Παπαρίζου- το εύστοχο σε ένα παράθυρο δεν συγχωρείται.
Στόχος είναι να μη σε αφήσουν να πάρεις ανάσα. Να μην αναπνεύσεις, να μη σκεφτείς μόνος σου. Να πεθάνεις πιο νωρίς, να είσαι νεκρός, αφού παραχωρήσεις πρώτα την εξουσία σου ως πολίτης που κρίνει. Τώρα πια χρειάζεσαι τις ικανότητες της Πυθίας, τη φαντασία της Άγκαθα Κρίστι και το ένστικτο του Pippo Inzaghi για να συνθέσεις κάτι που θα μοιάζει με αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Οι δημοσκοπήσεις και τα παράθυρα, παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο πολίτευμα μας, χωρίς φυσικά να το προβλέπει το Σύνταγμα. Εγώ είμαι ένας πολίτης που έχει δικαίωμα ψήφου. Θα ήθελα όμως να έχω τη δυνατότητα να κρίνω κάθε κυβέρνηση κάθε τέσσερα χρόνια. Να ήμουν αναγκασμένος να την κρίνω από το έργο της και όχι από την ευελιξία των επικοινωνιακών της παιχνιδιών και την ανελευθερία του Τύπου. Να μη χρειάζεται να βάζω στη ζυγαριά τα σκάνδαλα. Να μου δίνει η δημοκρατία μας τη δυνατότητα να ηρεμώ, να αποστασιοποιούμαι για λίγο διάστημα.
Χωρίς να αλλάζει στην ουσία τίποτα, πριν προλάβουμε να απαντήσουμε σε μία δημοσκόπηση, μας προλαβαίνει μια άλλη, καινούρια. Οι πολιτικές εκπομπές είναι κάρτες με ποσοστά και ο δημοσκόπος λέει πάντα τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Οι εκπομπές είναι κατ’ ευφημισμόν πολιτικές και οι πολιτικοί εκτελούν χρέη πολιτικού. Ο Αβραμόπουλος δεν εμφανίζεται μία ολόκληρη εβδομάδα και η δημοτικότητα του μειώνεται, ενώ αρκεί μια παραπάνω εμφάνιση του Μιχάλη Λιάπη ως υπουργού πολιτισμού για να καταβαραθρώσει τα ποσοστά του- Ο υπουργός που του λένε να απευθύνει χαιρετισμό και καταλαβαίνει πως πρέπει να κουνήσει τα χεράκια.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Όλγα Τρέμη να ρωτάει: « Στη δημοσκόπηση είναι μέσα το ομόλογο;». Πότε να προλάβει να επιδράσει το ομόλογο αγαπητή ‘Ολγα; Νομίζουν ότι ο λαός -αν ακούει, έμαθε για το ομόλογο και άλλαξε πολιτική άποψη; Ακόμα και το πιο ισχυρό φάρμακο θέλει το χρόνο του για να επιδράσει. Δεν προλαβαίνω να πιστέψω οτιδήποτε και μου λένε τι πιστεύω με ακρίβεια, περιγράφοντας με. Σε μία εβδομάδα η επίδραση της δημοσκόπησης αλλάζει και έτσι όλοι την περιμένουν με αγωνία, σαν τα νούμερα της AGB.
Για να κλείσω με το ζήτημα, σας καλώ να φανταστείτε την δημοσκόπηση σαν την ενοχλητική καθαρίστρια των ξενοδοχείων. Που ενώ προσπαθείς να κοιμηθείς, σε ξυπνάει ζητώντας σου να καθαρίσει, αν και είχε καθαρίσει και χθες και δεν πρόλαβε τίποτα να βρομίσει επαρκώς, ούτως ώστε να δικαιολογεί άκουσμα ηλεκτρικής σκούπας πριν την αράξεις στην παραλία. Βλέπουμε λοιπόν, δημοσιογράφους και πολιτικούς να βρίσκουν ένα τέλειο videogame! Στις δημοσκοπήσεις. Την αυθεντία των οποίων κακώς ο Γιώργος αμφισβητεί. Θα έπρεπε οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία στο δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει χωρίς τις προτροπές των δημοσκοπήσεων, να ζητήσει την αραιότερη χρήση τους. Η δημοκρατία που περιγράφω εξαντλείται στη φράση: «Αυτός το ‘χει»! Ένα νέο πρόσωπο, ο Αλέξης, το έχει και το χαίρεται. Το ‘ χει ή του το’ δωσαν; Η αλαζονεία του πρώτου νέου αρχηγού κόμματος εκφράζεται συχνά πυκνά. Καλωσορίζει το Γιώργο στους αγώνες, απαντάει με Μπρεχτ και άλλα τέτοια πιασάρικα. Εγώ να του θυμίσω αν και με τυφλώνει το δαχτυλίδι του πως: «Κάλλιο να τρυπώνεις από μια κλειδαρότρυπα, παρά να διαβαίνεις από ορθάνοιχτες πόρτες»( Νίτσε).
Θα ήμουν ανειλικρινής Πινόκιο αν δεν έλεγα ότι πολλά πράγματα με διασκεδάζουν στην Τηλεόραση. Μπορεί ακόμα να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πάει να πει γυμνή φωτογράφιση του Κώστα Μαρτάκη και μέχρι την αποκάλυψη των φωτογραφιών να καρδιοχτυπάς αν το έδειξε τελικά το όργανο ή το κρατούσε, ή σε ανάλογη περίπτωση μιας καλλονής που φωτογραφίζεται πιάνοντας τα δύο βυζιά της και αποκαλύπτει για παράδειγμα πως: «Το ένα δεν έχει ρώγα». Η νέα μόδα θέλει εκπομπές μέχρι δελτία να ασχολούνται με ένα "ανφάν γκατέ" ανθρώπων που δεν τους παίζει ούτε η trash(αποτελούν ωστόσο δημιούργημά της). Αν κοροιδέψεις το Σπύρο Ρέβη, συμβάλλεις στην αποκαθήλωση του από το θρόνο του εθνικού μάνατζερ ή αν ειρωνευτείς τον Εθνικό Σταρ, δικαιώνεις την Αλίκη Βιουγιουκλάκη. Το στιγμιαίο λάθος και τα dna test σε υπνωτίζουν και σε εθίζουν. Ανησυχεί ο πολίτης αν μια Τατιάνα θα του φτάσει μέχρι το βράδυ ή αν έγινε όμορφη η Μαρία- που μεταξύ μας άσχημη ήταν πιο συμπαθητική. Αν η εκπομπή που παρουσίαζε ανθρώπους που αυτομαστιγώνονται μεσημεριάτικα, μας οδηγήσει στη μίμηση της πράξης, εκπληρώνει το σκοπό της. Σε τι ακριβώς έχουμε φταίξει; Το ΕΣΡ έχει βρει τους εχθρούς του στα πρόσωπα του μακάκα και του Μπομπ Σφουγγαράκη. Η τηλεόραση δεν έκλαψε τελικά τη Νανά που έσβηνε κάθε πρωϊ από την ασθένεια που σε κάνει να βουτάς μαρούλια μέσα στην Coca cola, live, παρόλο που οι φίλοι της δεν της το έλεγαν για να μην την πληγώσουν. Η TV μπορεί να καμαρώνει ότι προβάλλει στο τσακίρ κέφι μέχρι και πρότυπα όπως η γλωσσομαθής Ελεονώρα και η γνώστρια άπειρων μουσικών οργάνων, Σάσα Μπάστα. Και να τις αφήνει να μαλώνουν στο βωμό του Πάρη Κασσιδόκωστα.
Παρόλο που διασκεδάζω λοιπόν, φοβάμαι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που θεωρεί πως δεν χρειάζεται να κυβερνά εφόσον μας ελέγχει δημοσκοπικά. Σκέφτομαι πως αν η TV έδειχνε τη μέρα όσα δείχνει μετά τα μεσάνυχτα, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Οι εφημερίδες, από την άλλη, πρέπει να αρχίσουν σοβαρά να ανησυχούν για τις χαμηλές πωλήσεις τους. Αποκλείεται να εκφράζουν το μέσο άνθρωπο και τις αξίες της ενημέρωσης και να μην τις αγοράζει ο κόσμος. Αν άλλωστε οφείλει ένα ευχαριστώ ο Τύπος για τα φύλλα που πουλάει, πρέπει να το πει στην τηλεόραση. Διατηρεί για τους ευαίσθητους αυτής της χώρας ακόμα κάτι από την αξιοπιστία του. Προς το παρόν, ένας πρωθυπουργός στον ουρανό της Ραφήνας μετράει τα σκάνδαλα…Ή μάλλον προβατάκια…
Η αίσθηση που παίρνω εγώ από την κοινωνία είναι ότι μπορεί να τα πηγαίνουν χάλια, αλλά υπάρχει σχέδιο. Ότι ο πρωθυπουργός έχει ένα μυστικό πλάνο σύμφωνα με το οποίο μια μέρα, όλα θα φτιάξουν. Ανεργία, ακρίβεια, παιδεία, υγεία, μισθοί, συντάξεις και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Πρέπει να του έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη και καλώ μέχρι το τέλος του κειμένου, την απόλυτη Ελληνίδα σταρ να έχει φτάσει να μας το τραγουδήσει. Αφού μας έχουν πείσει, υποκλίνομαι…
Ο επικοινωνιολόγος της Ν.Δ, κ. Λούλης σημειώνει στο νέο του βιβλίο: «Η δεύτερη θητεία Καραμανλή θα κριθεί στο πεδίο του χειροπιαστού έργου και πολύ λιγότερο στο πεδίο μιας γενικής αίσθησης αξιοπιστίας προσώπων και επικοινωνιακής υπεροχής. Η σωστή επικοινωνία ασφαλώς μπορεί να στηρίξει μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Όμως στη φάση αυτή η επικοινωνία αποκτά ρόλο κομπάρσου μπροστά σε ένα έργο που πρέπει να μιλά από μόνο του». Περιττό να πω ότι δεν άρεσε καθόλου το βιβλίο, άλλωστε ποτέ ο κ. Λούλης δεν αγαπήθηκε στο εσωτερικό της Ν.Δ.
Η κοινωνία την ίδια ώρα που το έλλειμμα πολιτικής κυβερνά ανενόχλητο και για όσους μπορούν να διαβάσουν την ψυχοσύνθεση του Πρωθυπουργού, απρόθυμα, βλέπει τηλεόραση. Αποχαυνώνετε. Η TV έχει βοηθήσει την ανθρωπότητα να μη λύνει πλέον τα προβλήματα της μέσω παγκοσμίων πολέμων, αλλά να παρακολουθεί πολέμους ή βομβαρδισμούς φτωχών χωρών και να συμπονά. Η επίδραση της στη ψυχοσύνθεση μας είναι τεράστιας σημασίας, που δικαιολογείται και μόνο από την ύπαρξη της. Τα θέματα που απασχολούν συχνότερα είναι: α) το ερώτημα: «Που πήγαν οι άντρες;»( στο γήπεδο κοιτάξατε;), β) λογική ή συναίσθημα…,γ) Ζήσε σαν να είναι η τελευταία σου μέρα...Το τελευταίο ειδικά χρησιμοποιείται στρεβλά, για τις ανάγκες της καταναλωτικής κοινωνίας. Ποιος από εμάς ζει σαν να είναι η τελευταία του μέρα; Παίρνει κανείς κάθε μέρα όλες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του για να τους πει ότι αυτές αγάπησε πραγματικά και όχι τη σύζυγο του; Πίνει κάθε μέρα μέχρι τελικής πτώσης και φλερτάρει με ό, τι βρει μπροστά του; Εσείς μπορεί να μην το κάνετε, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, το κάνει και το διασκεδάζει. Φαινομενικά τουλάχιστον. Η θλίψη βέβαια, αν δεν ανήκεις στους σταρς της βραδιάς, εντείνεται. Η αίσθηση δυστυχίας δεν φεύγει ως δια μαγείας με μια βότκα πορτοκάλι. Ακόμα πιο στεναχωρημένος αύριο, ο σύγχρονος άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα παρέα για να καλύψει τις ανάγκες της νύχτας, αφού οι συναισθηματικές, ακόμα και αν υπάρχει σχέση, μπαίνουν για λίγο στην άκρη.
Ο νέος κλείνεται σε χώρους για να καπνίσει, να πιει πετρέλαιο, να φάει τους ξηρούς καρπούς που δείχνουν οι Αποδείξεις, να επιδειχτεί μπας και πηδηχτεί. Χώροι που μόνο την επικοινωνία δεν ευνοούν! Όλοι μαζί σε μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας. Σε τέτοιους χώρους έχω νιώσει την απόλυτη μοναξιά…Η ελευθερία του θαμώνα είναι η αυξημένη πιθανότητα του να βρει οποιαδήποτε για το βράδυ. Ο άντρας κυνηγός μοιράζει σφηνάκια και βλέμματα του στυλ: « Σε λίγο θα σε πηδήξω, αλλά δεν το ξέρεις». Το μόνο ενδιαφέρον που βρίσκω πραγματικά εκεί μέσα είναι η παρατήρηση…Το μεγαλύτερο νούμερο θα εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή και λατρεύω να το κοιτάω αδιάφορα βάζοντας το σε σκέψεις για το αν είναι όσο σέξι πιστεύει…Αν και το καινούριο ριάλιτι ακόμα το ψάχνει, μπορούμε να πούμε ότι η σκέψη είναι σέξι. Γι’ αυτό ο dj και οι barmen θεωρούνται οι πιο σεξουαλικοί άνθρωποι του χώρου. Ο dj σκέφτεται ποιο Hit της εποχής θα βάλει για να αυξήσει την κατανάλωση ποτών και ο barman δέχεται παραγγελίες που τις θυμάται. Δεν μπορείς να αποδείξεις ότι παρουσιάζεις μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εκείνους γιατί εκεί είσαι ένας απλός επισκέπτης. Οι μεγάλοι, μας έκλεισαν σε μαγαζιά αλλά δεν με πείθει κανείς ότι νοιάζονται για τη διασκέδαση μας.
Η τηλεόραση σου λέει λοιπόν, αγόρασε αυτό, φόρα το άλλο, κάνε ό, τι σου δείχνω. Παίρνει δηλαδή αυτομάτως ένα ρόλο δασκάλου. Η ευτυχία σου εξαρτάται από την ομοιότητα σου με τα άτομα που βλέπεις. Μοιάζω με ό, τι δείχνει, άρα υπάρχω, αξίζω. Ο κόσμος ελέγχει πια την ευτυχία του στην TV. Οι εκτιθέμενοι, αφού μας έχουν βάλει σε σκέψεις για το κατά πόσον είμαστε καλά- χαζογελώντας συνέχεια και χωρίς ιδιαίτερο λόγο- εντέλει, μπορεί να αποδειχτούν πιο υγιείς από εμάς, αφού αυτοί εκφράζουν σε πανελλήνια εμβέλεια το ψώνιο τους και εκτονώνονται, ενώ εμείς- μαύρο φίδι που μας έφαγε- ψάχνουμε με διογκωμένες ανασφάλειες το δικό μας κοινό.
Όλο αυτό το ψεύτικο και το πλαστό, σε πνίγει και σε βάζει χωρίς να το καταλαβαίνεις, πιο βαθιά στον καναπέ. Οι ειδήσεις σε βιδώνουν, σε κάνουν ένα με το μαξιλάρι. Αφού ανέλυσες τηλεφωνήματα του στυλ: « Τα έφτιαξα με τον 60άρη σύντροφο της μάνας μου, δεν βρίσκω πού είναι το κακό» και παθιαστείς με αποπροσανατολιστικά θέματα όπως το βιβλίο Ιστορίας, έρχεται το Trash.
Να τονιστεί εδώ ότι το ασήμαντο συζητιέται πιο ευχάριστα και με την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου μεταμορφώνεται σε σημαντικό. Το σημαντικό είναι κοινό μυστικό ότι και δεν μπορούμε να το λύσουμε και μας αναστώνει. Είναι ευκολότερο να συζητήσεις το χωρισμό της Νατάσας και του Σέρου από το να αναρωτηθείς για την κούρσα του μαύρου χρυσού. Με βολεύει περισσότερο να σχολιάζω τον Καραφώτη και την Παπουτσάκη από το να ρίξω μια ματιά στο Νταρφούρ, πώς να το κάνουμε! Μ’ αρέσει περισσότερο να συζητάω με παπάδες και gay το θέμα του γάμου τους- όχι του μεταξύ τους , αν και γίνεται- και να γράψω τη Γάζα στα αρχ… μου. Προτιμώ να δω Θρύλο και να «μεταρρυθμίσω» τη φίλη μου, από το να πάρω έστω στην τουαλέτα την εφημερίδα, που παρεμπιπτόντως, το σχήμα της δεν με βολεύει. 2,6 δις άνθρωποι έγραφε τις προάλλες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν να πάνε σε τουαλέτα. Αλλά το κοινό έχει μάθει να συζητά ένα θέμα όπως αυτό που προτείνω: «Οι άντρες δε βρίσκουν στόχο όταν πηγαίνουν στην τουαλέτα. Ζητούν πιο φαρδιές λεκάνες». Ποια εκπομπή θέλει να το επεξεργαστεί;
Η trash , είναι ο πιο εύκολος στόχος για τους επικριτές της TV. Κι όμως, αν δεις όλη την ελληνική τηλεόραση από το πρωί, θα δεις πως μάλλον το trash με έναν περίεργο τρόπο σε κάνει να αναθαρρήσεις. Να πεις είμαι τηλεθεατής και είμαι καλά. Η TV σου κλείνει το μάτι. Μη μασάς, μη τους παίρνεις στα σοβαρά. Είσαι τόσο θυμωμένος απ’ όσα είδες, που τελικά θέλεις να δεις έστω για ένα λεπτό τον Κατ-μαν να ενσαρκώνει τον Άμλετ. Τον έχεις αγαπήσει, δεν αισθάνεσαι ότι σε χωρίζουν τόσα πολλά όσα σε χωρίζουν με τους παρουσιαστές και τις μοντέλες. Σε τελική ανάλυση σε τέτοιες περιπτώσεις οικειοθελούς παραίτησης από την ιδιωτικότητα, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο: « υπάρχουν άβυσσοι απελπισίας που θα όφειλαν να μας ωθήσουν σε συμπονετική έλλειψη περιέργειας». Από τη στιγμή μάλιστα που οι μοναδικές αξιόλογες ενημερωτικές εκπομπές παίζουν το βράδυ της Τρίτης ταυτόχρονα και δεν δείχνουν να σε σέβονται ούτε αυτές. Σου ζητούν να τις αντιμετωπίσεις όπως κάνεις αν έχεις Supersport με το Champions League.Ποιο ματς θα δεις; Πόσο αστείοι να είναι και οι «άρρωστοι» στην TV; Αλλού είναι η κωμωδία.
Λαζόπουλος ή Τανκς; Η επίσημη σάτιρα των Ελλήνων, δέχεται από αρκετούς αρθρογράφους τον τελευταίο καιρό, δριμεία κριτική. Ακόμα και η χαζογκόμενα που δεν έχει διαβάσει ποτέ εκτός από τα ζώδια, κάτι άλλο στην εφημερίδα, αρχίζει να παρακολουθεί φανατικά Λάκη. Ο οποίος μπαίνει όλο και πιο συχνά σε πειρασμό-με τα νούμερα βοηθό- να περνάει πολιτική άποψη και να κάνει εμφανείς τις προτιμήσεις του. Ο Λάκης είναι ένα αναμφισβήτητο ταλέντο που αδικεί τον εαυτό του. Μπορεί να ασχολείται 30 λεπτά με το Γιωργάκη και ένα 2λεπτο να αφιερώνει στον Καραμανλή. Η σάτιρα δηλαδή να χτυπάει έναν αποδεδειγμένα αδύναμο πολιτικό, που συναντά και την άρνηση του κόμματος του, και την άρνηση των εφημερίδων που στηρίζουν παραδοσιακά το ΠΑ.ΣΟ.Κ και την χλεύη της αντιπολίτευσης. Ο ευκολότερος στόχος. Με άλλοθι ότι ασχολείσαι με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, που φυσικά οι πράξεις του δεν επηρεάζουν, ούτε βλάπτουν άμεσα κανέναν.
Ο Λαζόπουλος συχνά δικαιολογεί την εμμονή του σε κάποια πρόσωπα αριστοφανικά. Κάποιοι στην κοινωνία λέει προσωποποιούν την σήψη και την παρακμή. Εγώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο στο πρόσωπο του Γιώργου. Άλλωστε και ο ίδιος τον υποστήριξε φανερά στις εσωκομματικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ, συμβαδίζοντας με τη βάση του κόμματος και αντιλαμβανόμενος ίσως ότι δεν μπορεί κανένας ευφυής πραγματικά άνθρωπος να μονοπωλεί έννοιες που υπάρχουν σε διαφορετικές μορφές σε κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο. Τώρα πέφτει στην ίδια παγίδα. Το σύνδρομο Βενιζέλου, παίρνει την εκδίκηση του και στο μυαλό του Λάκη. Έχουμε πια εκχωρήσει το δικαίωμα στον εθνικό σατιριστή να σκέφτεται για λογαριασμό μας. Καλό θα ήταν να μην ανοίγουμε και εφημερίδες γιατί μπορεί να πιάσουμε κάτι που δεν έπιασε ο Λάκης και να αρχίσουμε ομαδικά να τον αμφισβητούμε. Η ευφυΐα του καθενός κρίνεται από το πώς αποφασίζει να την χρησιμοποιήσει. Και ο Χίτλερ ήταν ευφυής. Ο Γκέμπελς φαίνεται να είχε την ιδέα για την αφή της αρχαίας φλόγας στην Ολυμπία. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν ήταν μια ευφυής προπαγανδιστική ιδέα για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου. Αν η ευφυΐα σκοτώνει την ευαισθησία, σας χαρίζω όση διαθέτω.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, δεν ικανοποίησε τις εφημερίδες της δημοκρατικής παράταξης, πόσω μάλλον τα τηλεοπτικά δελτία. Πρώτο θέμα έγινε ο Τσίπρας και το άνοιγμα του Γιώργου στο Σύριζα. Ότι ο Γιώργος από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι πιστεύει στη σύνθεση και την πολυφωνία μέσα στο ΠΑΣΟΚ( Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Μπίστης, Μάνος, Ανδριανόπουλος) δείχνει να μην ενοχλεί τα Μ.Μ.Ε που είναι ικανά να μιλάνε για αυτό το άνοιγμα, που και μόνο η αναφορά του, ευνοεί την Κουμουνδούρου. Είναι δημοκράτης, ολίσθημα μέγα. Η έκφραση επιθυμίας συνεργασίας ερμηνεύεται ως αδυναμία του Γιώργου. Ο οποίος αφελώς νόμιζε ότι κάποιοι θα βρεθούν να χαιρετίσουν την κίνηση του να μη μετέχουν στο Υπουργικό συμβούλιο υπουργοί και υφυπουργοί της διακυβέρνησης Σημίτη. Ότι αλλάζει κάτι, ότι κάτι ανανεώνει. Ότι είναι μια καλή αρχή. Λάθος! Βρήκαν να πουν μέχρι και για έλλειψη δημοκρατικότητας λόγω της ποσόστωσης που είχε βάλει για τους συνέδρους. Ότι αποκλείει τους άλλους. Γιατί όλοι πρέπει να είναι αρχηγοί στο ΠΑΣΟΚ. Τα σχόλια των εφημερίδων είναι γκρίνιες και γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό, δεν έχουν καμία αξία. Σαν γονείς αυστηροί, είναι διατεθειμένοι να φτάσουν το παιδί τους στα όρια του, μέχρι να αυτοκτονήσει ή να το αποκληρώσουν. Τι δεν καταλαβαίνουν; Αυτός δεν ήταν ο Γιώργος από την αρχή; Στην επιμονή τους για συνεργασία , έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους. Το έχει χάσει το παιχνίδι και κανένας δεν θα πέσει στη φωτιά. Η μάχη των συντρόφων έχει χαθεί, μέσα τους. Οι εμφανίσεις τους και η αντιπολίτευση που κάνουν στα παράθυρα είναι υποτονικές. Μου θυμίζουν τους γέρους τους γειτονιάς μου όταν ήμουν μικρός που φύτεψαν δέντρα στο πάρκο, όχι από ευαισθησία για το περιβάλλον αλλά για να σταματήσουμε να παίζουμε.
Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, γράφουν κόντρα στο «Γιώργο άλλαξε τα όλα», που ήταν το ζητούμενο έτσι όπως εκφράστηκε από το σύνθημα της βάσης. Είμαι σίγουρος ότι περιμένουν κάποιοι να θέσουν και πάλι θέμα ηγεσίας. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το ξέρω. Δεν σε θέλουμε, θα σε διώξουμε, δεν τραβάς, δεν κάνεις για αρχηγός. Ότι το 2000 μιλούσαν όλοι για τη Σαλώμη του τωρινού Εθνάρχη Καραμανλή- ένα βήμα πριν διαδεχτεί το θείο βρίσκεται, δεν το θεωρούν αρκετό για να στηρίξουν το Γιώργο ασκώντας του καλοπροαίρετη κριτική.
Συνωμοσιολογία; Τίποτα δεν αποκλείεται. Ενδέχεται να υπερτιμώ τον Παπανδρέου και οι άλλοι να έχουν δίκιο. Δεν μπορεί όμως τη συνωμοσία να την χρησιμοποιεί μόνο το σύστημα, όποτε τη βολεύει(τρομοκρατία το πιο πρόσφατο παράδειγμα) και τον Κένεντι να τον σκότωσε ένας παρανοϊκός. Δεν ψήφισε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ τον Γιώργο πριν 5 μήνες γιατί κέρδισε το Test IQ με αντίπαλο το Βενιζέλο, αλλά γιατί προφανώς κάτι βλέπει που δεν ενδιαφέρει τα Μ.Μ.Ε. Ότι ο Γιώργος υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να είναι έντιμος και να γίνει ένας καλός πρωθυπουργός. Στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα η εντιμότητα ταυτίζεται με τη χαζομάρα... Ό, τι και να κάνει ο Γιώργος, δεν ευχαριστεί κανέναν. Θέλοντας να μη του προσδώσουν καινούρια επίθετα ( αυταρχικός, αντιδημοκρατικός), δεν διώχνει ούτε τους υπονομευτές του. Προσπαθεί να τους ευχαριστήσει όλους, με αποτέλεσμα να μην το ευχαριστιέται αυτό που κάνει ούτε ο ίδιος.
Για να καταλάβουμε όλοι τη δύναμη της τηλεόρασης, αρκεί να σκεφτούμε λίγο το Famestory. Η Κατερίνα Κούκα μπορεί να είναι μια καλή τραγουδίστρια, αλλά όλοι θα τη θυμούνται για τον ιστορικό καβγά με την παίκτρια Άσπα. Ο κ. Δανίκας, παρόλο που έχει γράψει χιλιάδες κριτικές ταινιών και έχει δει από κοντά τη θεά Μόνικα Μπελούτσι, η TV είναι ικανή να τον αφήσει στη μνήμη μας σαν τον άνθρωπο που χαρακτήρισε τη νίκη στη Γιουροβίζιον ως τον πρώτο θρίαμβο της Ν.Δ στο βρακί της κυρίας Παπαρίζου- το εύστοχο σε ένα παράθυρο δεν συγχωρείται.
Στόχος είναι να μη σε αφήσουν να πάρεις ανάσα. Να μην αναπνεύσεις, να μη σκεφτείς μόνος σου. Να πεθάνεις πιο νωρίς, να είσαι νεκρός, αφού παραχωρήσεις πρώτα την εξουσία σου ως πολίτης που κρίνει. Τώρα πια χρειάζεσαι τις ικανότητες της Πυθίας, τη φαντασία της Άγκαθα Κρίστι και το ένστικτο του Pippo Inzaghi για να συνθέσεις κάτι που θα μοιάζει με αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Οι δημοσκοπήσεις και τα παράθυρα, παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο πολίτευμα μας, χωρίς φυσικά να το προβλέπει το Σύνταγμα. Εγώ είμαι ένας πολίτης που έχει δικαίωμα ψήφου. Θα ήθελα όμως να έχω τη δυνατότητα να κρίνω κάθε κυβέρνηση κάθε τέσσερα χρόνια. Να ήμουν αναγκασμένος να την κρίνω από το έργο της και όχι από την ευελιξία των επικοινωνιακών της παιχνιδιών και την ανελευθερία του Τύπου. Να μη χρειάζεται να βάζω στη ζυγαριά τα σκάνδαλα. Να μου δίνει η δημοκρατία μας τη δυνατότητα να ηρεμώ, να αποστασιοποιούμαι για λίγο διάστημα.
Χωρίς να αλλάζει στην ουσία τίποτα, πριν προλάβουμε να απαντήσουμε σε μία δημοσκόπηση, μας προλαβαίνει μια άλλη, καινούρια. Οι πολιτικές εκπομπές είναι κάρτες με ποσοστά και ο δημοσκόπος λέει πάντα τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Οι εκπομπές είναι κατ’ ευφημισμόν πολιτικές και οι πολιτικοί εκτελούν χρέη πολιτικού. Ο Αβραμόπουλος δεν εμφανίζεται μία ολόκληρη εβδομάδα και η δημοτικότητα του μειώνεται, ενώ αρκεί μια παραπάνω εμφάνιση του Μιχάλη Λιάπη ως υπουργού πολιτισμού για να καταβαραθρώσει τα ποσοστά του- Ο υπουργός που του λένε να απευθύνει χαιρετισμό και καταλαβαίνει πως πρέπει να κουνήσει τα χεράκια.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Όλγα Τρέμη να ρωτάει: « Στη δημοσκόπηση είναι μέσα το ομόλογο;». Πότε να προλάβει να επιδράσει το ομόλογο αγαπητή ‘Ολγα; Νομίζουν ότι ο λαός -αν ακούει, έμαθε για το ομόλογο και άλλαξε πολιτική άποψη; Ακόμα και το πιο ισχυρό φάρμακο θέλει το χρόνο του για να επιδράσει. Δεν προλαβαίνω να πιστέψω οτιδήποτε και μου λένε τι πιστεύω με ακρίβεια, περιγράφοντας με. Σε μία εβδομάδα η επίδραση της δημοσκόπησης αλλάζει και έτσι όλοι την περιμένουν με αγωνία, σαν τα νούμερα της AGB.
Για να κλείσω με το ζήτημα, σας καλώ να φανταστείτε την δημοσκόπηση σαν την ενοχλητική καθαρίστρια των ξενοδοχείων. Που ενώ προσπαθείς να κοιμηθείς, σε ξυπνάει ζητώντας σου να καθαρίσει, αν και είχε καθαρίσει και χθες και δεν πρόλαβε τίποτα να βρομίσει επαρκώς, ούτως ώστε να δικαιολογεί άκουσμα ηλεκτρικής σκούπας πριν την αράξεις στην παραλία. Βλέπουμε λοιπόν, δημοσιογράφους και πολιτικούς να βρίσκουν ένα τέλειο videogame! Στις δημοσκοπήσεις. Την αυθεντία των οποίων κακώς ο Γιώργος αμφισβητεί. Θα έπρεπε οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία στο δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει χωρίς τις προτροπές των δημοσκοπήσεων, να ζητήσει την αραιότερη χρήση τους. Η δημοκρατία που περιγράφω εξαντλείται στη φράση: «Αυτός το ‘χει»! Ένα νέο πρόσωπο, ο Αλέξης, το έχει και το χαίρεται. Το ‘ χει ή του το’ δωσαν; Η αλαζονεία του πρώτου νέου αρχηγού κόμματος εκφράζεται συχνά πυκνά. Καλωσορίζει το Γιώργο στους αγώνες, απαντάει με Μπρεχτ και άλλα τέτοια πιασάρικα. Εγώ να του θυμίσω αν και με τυφλώνει το δαχτυλίδι του πως: «Κάλλιο να τρυπώνεις από μια κλειδαρότρυπα, παρά να διαβαίνεις από ορθάνοιχτες πόρτες»( Νίτσε).
Θα ήμουν ανειλικρινής Πινόκιο αν δεν έλεγα ότι πολλά πράγματα με διασκεδάζουν στην Τηλεόραση. Μπορεί ακόμα να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι πάει να πει γυμνή φωτογράφιση του Κώστα Μαρτάκη και μέχρι την αποκάλυψη των φωτογραφιών να καρδιοχτυπάς αν το έδειξε τελικά το όργανο ή το κρατούσε, ή σε ανάλογη περίπτωση μιας καλλονής που φωτογραφίζεται πιάνοντας τα δύο βυζιά της και αποκαλύπτει για παράδειγμα πως: «Το ένα δεν έχει ρώγα». Η νέα μόδα θέλει εκπομπές μέχρι δελτία να ασχολούνται με ένα "ανφάν γκατέ" ανθρώπων που δεν τους παίζει ούτε η trash(αποτελούν ωστόσο δημιούργημά της). Αν κοροιδέψεις το Σπύρο Ρέβη, συμβάλλεις στην αποκαθήλωση του από το θρόνο του εθνικού μάνατζερ ή αν ειρωνευτείς τον Εθνικό Σταρ, δικαιώνεις την Αλίκη Βιουγιουκλάκη. Το στιγμιαίο λάθος και τα dna test σε υπνωτίζουν και σε εθίζουν. Ανησυχεί ο πολίτης αν μια Τατιάνα θα του φτάσει μέχρι το βράδυ ή αν έγινε όμορφη η Μαρία- που μεταξύ μας άσχημη ήταν πιο συμπαθητική. Αν η εκπομπή που παρουσίαζε ανθρώπους που αυτομαστιγώνονται μεσημεριάτικα, μας οδηγήσει στη μίμηση της πράξης, εκπληρώνει το σκοπό της. Σε τι ακριβώς έχουμε φταίξει; Το ΕΣΡ έχει βρει τους εχθρούς του στα πρόσωπα του μακάκα και του Μπομπ Σφουγγαράκη. Η τηλεόραση δεν έκλαψε τελικά τη Νανά που έσβηνε κάθε πρωϊ από την ασθένεια που σε κάνει να βουτάς μαρούλια μέσα στην Coca cola, live, παρόλο που οι φίλοι της δεν της το έλεγαν για να μην την πληγώσουν. Η TV μπορεί να καμαρώνει ότι προβάλλει στο τσακίρ κέφι μέχρι και πρότυπα όπως η γλωσσομαθής Ελεονώρα και η γνώστρια άπειρων μουσικών οργάνων, Σάσα Μπάστα. Και να τις αφήνει να μαλώνουν στο βωμό του Πάρη Κασσιδόκωστα.
Παρόλο που διασκεδάζω λοιπόν, φοβάμαι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που θεωρεί πως δεν χρειάζεται να κυβερνά εφόσον μας ελέγχει δημοσκοπικά. Σκέφτομαι πως αν η TV έδειχνε τη μέρα όσα δείχνει μετά τα μεσάνυχτα, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Οι εφημερίδες, από την άλλη, πρέπει να αρχίσουν σοβαρά να ανησυχούν για τις χαμηλές πωλήσεις τους. Αποκλείεται να εκφράζουν το μέσο άνθρωπο και τις αξίες της ενημέρωσης και να μην τις αγοράζει ο κόσμος. Αν άλλωστε οφείλει ένα ευχαριστώ ο Τύπος για τα φύλλα που πουλάει, πρέπει να το πει στην τηλεόραση. Διατηρεί για τους ευαίσθητους αυτής της χώρας ακόμα κάτι από την αξιοπιστία του. Προς το παρόν, ένας πρωθυπουργός στον ουρανό της Ραφήνας μετράει τα σκάνδαλα…Ή μάλλον προβατάκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου