Ποτέ μη σκεφτείς ότι ένας πόλεμος, όσο αναγκαίος και δικαιολογημένος κι αν είναι, πως δεν είναι έγλημα( Χέμινγουέι).
Όταν ξεκινάω να γράφω για κάτι αληθινά σοβαρό, νιώθω πάντα ότι δεν είμαι επαρκής για να το θίξω. Και δεν πιστεύω ότι θα νιώσω ποτέ. Έχοντας όμως στο νου μου ένα καθηγητή μου στη σχολή που μου πέταξε μια μέρα τη διδαχή: « Είσαι πολύ μικρός για να έχεις άποψη», το τολμάω. Άλλωστε όταν πρόκειται για κάτι παράλογο, δεν έχω να πάρω την άδεια κανενός.
Αφορμή για όσα γράφω ένα βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι που διάβασα σχετικά με το Βιετνάμ. Στο στόχαστρο του βάζει εκείνους τους διανοούμενους, τους νέους μανδαρίνους, που διατείνονται πως η βία θα διαδώσει τελικά τη δημοκρατία. Το τίμημα είναι πάντοτε εκατομμύρια νεκροί. Η πορεία για ορισμένους στη διανόηση φαίνεται να αφαιρεί την ψυχή τους. Θα ‘ναι στρωμένη με λεφτά...
Γι’ αυτό δεν απορείς όταν ο νικητής του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων λέει ότι αν χρειαστεί θα μείνει 100 χρόνια στο Ιράκ. Απειλεί δηλαδή ότι θα ζήσει μέχρι τα 170 του και θα σκοτώνει από τη θέση του πλανητάρχη. Ο πόλεμος διαφορετικά λέγεται ειρηνοποίηση στην Αμερική. « Η επιτυχία της ειρηνοποίησης απαιτεί να υπάρχουν επιζώντες για να ειρηνοποιηθούν» γράφει ευφυώς ο Τσόμσκι. « Η επιθετικότητα του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού δεν είναι ίδια με εκείνη της ναζιστικής Γερμανίας, αν και η διάκριση φαίνεται μάλλον ακαδημαϊκή σ’ έναν αγρότη στο Βιετνάμ ο οποίος δέχεται χημικά αέρια ή απανθρακώνεται..»
Ο χρόνος εκτός από ευθύγραμμα, μετράει και αντίστροφα. Στην περίπτωση του Πλανητάρχη- το ότι του έχει δοθεί και ανθρώπινο όνομα, τον κολακεύει πέρα από κάθε αμφιβολία- ο χρόνος αξίζει συγχαρητήρια. Υπήρξε ο χειρότερος όλων. Το ξέρουν όλοι όσοι διαθέτουν εγκέφαλο. Θα το συζητήσουν παρ’ όλα αυτά ακόμα και αυτοί, δήθεν προβληματισμένοι, για να κρατήσουν τα προσχήματα. Πρόσφατα σε ένα ταξίδι του στη Ρουάντα δήλωσε για την γενοκτονία: « Δεν πρέπει να αφήνουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα». 4 more years; Δυστυχώς…Ο πρόεδρος έχει μόλις 300 μέρες ακόμα μπροστά του για να «διαδώσει την δημοκρατία».
«Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου» λέει ο Πλάτωνας.187 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τον περασμένο αιώνα από τους πολέμους της ανθρωπότητας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν τι θα έλεγαν από εκεί που είναι; Τι θα μας ψιθύριζαν άραγε από τον κάτω κόσμο;
« Φιρί φιρί το πάνε οι μαλάκες να σκοτωθούν και αυτοί»…………………….. 187 εκατομμύρια νεκροί συνιστούν ειρήνη. Δεν είναι αμελητέος αριθμός. Η ειρήνη όμως γίνεται δυστυχώς όλο και πιο ανέφικτη. Επειδή στην Ελλάδα επισήμως δεν είμαστε σε πόλεμο- δεν πιάνεται ο εμφύλιος στους δρόμους, το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης είναι η πλούσια ιστορία μας. Ακούσαμε πολλά και πέρυσι με το βιβλίο Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού. Φανατιστήκαμε. Το ελληνόμετρο πήρε φωτιά. Ποιος είναι ο πιο Έλληνας; Από την περσινή περιπέτεια του βιβλίου Ιστορίας, αναρωτήθηκα: Αν εμείς, με την πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό μας, είμαστε εθνικιστές, οι υπόλοιποι λαοί τι πρέπει να κάνουν; Γιατί παραπονιόμαστε όταν κάνουν την τρίχα τριχιά και τα Σκόπια Μακεδονία; ( Δες υστερόγραφο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι).
Αφορμή για όσα γράφω ένα βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι που διάβασα σχετικά με το Βιετνάμ. Στο στόχαστρο του βάζει εκείνους τους διανοούμενους, τους νέους μανδαρίνους, που διατείνονται πως η βία θα διαδώσει τελικά τη δημοκρατία. Το τίμημα είναι πάντοτε εκατομμύρια νεκροί. Η πορεία για ορισμένους στη διανόηση φαίνεται να αφαιρεί την ψυχή τους. Θα ‘ναι στρωμένη με λεφτά...
Γι’ αυτό δεν απορείς όταν ο νικητής του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων λέει ότι αν χρειαστεί θα μείνει 100 χρόνια στο Ιράκ. Απειλεί δηλαδή ότι θα ζήσει μέχρι τα 170 του και θα σκοτώνει από τη θέση του πλανητάρχη. Ο πόλεμος διαφορετικά λέγεται ειρηνοποίηση στην Αμερική. « Η επιτυχία της ειρηνοποίησης απαιτεί να υπάρχουν επιζώντες για να ειρηνοποιηθούν» γράφει ευφυώς ο Τσόμσκι. « Η επιθετικότητα του φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού δεν είναι ίδια με εκείνη της ναζιστικής Γερμανίας, αν και η διάκριση φαίνεται μάλλον ακαδημαϊκή σ’ έναν αγρότη στο Βιετνάμ ο οποίος δέχεται χημικά αέρια ή απανθρακώνεται..»
Ο χρόνος εκτός από ευθύγραμμα, μετράει και αντίστροφα. Στην περίπτωση του Πλανητάρχη- το ότι του έχει δοθεί και ανθρώπινο όνομα, τον κολακεύει πέρα από κάθε αμφιβολία- ο χρόνος αξίζει συγχαρητήρια. Υπήρξε ο χειρότερος όλων. Το ξέρουν όλοι όσοι διαθέτουν εγκέφαλο. Θα το συζητήσουν παρ’ όλα αυτά ακόμα και αυτοί, δήθεν προβληματισμένοι, για να κρατήσουν τα προσχήματα. Πρόσφατα σε ένα ταξίδι του στη Ρουάντα δήλωσε για την γενοκτονία: « Δεν πρέπει να αφήνουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα». 4 more years; Δυστυχώς…Ο πρόεδρος έχει μόλις 300 μέρες ακόμα μπροστά του για να «διαδώσει την δημοκρατία».
«Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου» λέει ο Πλάτωνας.187 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τον περασμένο αιώνα από τους πολέμους της ανθρωπότητας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν τι θα έλεγαν από εκεί που είναι; Τι θα μας ψιθύριζαν άραγε από τον κάτω κόσμο;
« Φιρί φιρί το πάνε οι μαλάκες να σκοτωθούν και αυτοί»…………………….. 187 εκατομμύρια νεκροί συνιστούν ειρήνη. Δεν είναι αμελητέος αριθμός. Η ειρήνη όμως γίνεται δυστυχώς όλο και πιο ανέφικτη. Επειδή στην Ελλάδα επισήμως δεν είμαστε σε πόλεμο- δεν πιάνεται ο εμφύλιος στους δρόμους, το αγαπημένο μας θέμα συζήτησης είναι η πλούσια ιστορία μας. Ακούσαμε πολλά και πέρυσι με το βιβλίο Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού. Φανατιστήκαμε. Το ελληνόμετρο πήρε φωτιά. Ποιος είναι ο πιο Έλληνας; Από την περσινή περιπέτεια του βιβλίου Ιστορίας, αναρωτήθηκα: Αν εμείς, με την πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό μας, είμαστε εθνικιστές, οι υπόλοιποι λαοί τι πρέπει να κάνουν; Γιατί παραπονιόμαστε όταν κάνουν την τρίχα τριχιά και τα Σκόπια Μακεδονία; ( Δες υστερόγραφο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι).
Ένας ορισμός του κόσμου δίχως τη λέξη βία θα ήταν ελλιπής. Η βία ορίζει τον κόσμο, τον άνθρωπο και την ιστορία του. Γιατί όμως; Φτάνει να σκεφτείς πως το όπλο είναι πιο απλό στη χρήση του από το λόγο. Όλα γύρω σου θα βοηθήσουν στην προσπάθεια σου να αποκτηνωθείς.
Το παραδέχομαι, δεν μ’ άρεσαν ποτέ οι πολεμικές ταινίες. Μόνο τον Αλέξανδρο είδα. Και όταν βγήκα από την αίθουσα μου φαινόταν σχετικά λογικό να αποκεφαλίσω κάποιον που έβλεπα στο δρόμο. Η χυδαιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κάνει διακριτικά της εμφάνιση της και εδώ στη χώρα μας κάποιες φορές. Σε μια εκδήλωση στη σχολή με ομιλητή τον Κούλογλου, βρήκα το θάρρος να του πω πως δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν τον αριθμό των νεκρών Ιρακινών. Του υπενθύμισα πως εδώ στη χώρα μας έχουμε κάτι σχετικό. Με ενοχλεί αφάνταστα που σε κάθε τραγωδία στο εξωτερικό ο Έλληνας δημοσιογράφος ρωτάει κάθε φορά με την ίδια αγωνία: «Υπάρχουν Έλληνες ανάμεσα στους νεκρούς;». Επειδή πάντα τη γλιτώνουμε, ο δημοσιογράφος βγάζει ένα στεναγμό ανακούφισης και αφήνει τους ξένους νεκρούς σύξυλους. Φτύνει πάνω στον τάφο τους. Είναι μία τρομερά προσβλητική και απεχθής συνήθεια που πρέπει κάποτε να σταματήσει. Θα σου πει ο δημοσιογράφος ότι κάποιοι μπορεί να ανησυχούν! Στην εποχή της επικοινωνίας;;; Γιατί δεν αναφέρεται αν διαθέτει η δημοσιογραφία ηθική, κανένα δελτίο στους Έλληνες νεκρούς του διημέρου;;;Την πήρε ο πόνος για τους Έλληνες του εξωτερικού;;Αμφιβάλλω! Κάπως έτσι και ακόμα χειρότερα γαλουχούνται τα παλικάρια στις Η.Π.Α! Και γίνονται εκτελεστές συμφοιτητών τους ή φονιάδες των λαών.
Ο αριθμός των αποπειρών αυτοκτονιών όσων γυρνούν στην πατρίδα είναι μεγαλύτερος από τους νεκρούς των Αμερικανών σε Ιράκ και Αφγανιστάν! Πηγαίνουν αφελείς και αρτιμελείς και επιστρέφουν σακατεμένοι Ζαχόπουλοι. Νικολουτσόπουλοι στην καλύτερη περίπτωση.
Για να μειώσουν το πολιτικό και το ανθρώπινο κόστος των δικών τους, πλέον τη δουλειά κάνουν οι εταιρείες πολέμου- Θεέ μου, δεν είναι παράνομες;. Εξελιγμένοι και επαγγελματικοί πόλεμοι . « Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος; Που να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι! Ποιος να ξέρει τάχα; Δεν ξέρω άνθρωπος τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα». Μπρεχτ δεν έχουν διαβάσει σίγουρα στις εταιρίες πολέμου. Ξέρουν όμως να τον χρησιμοποιούν.
Για να μην δημιουργηθεί ,λοιπόν, η ίδια αντίδραση όπως την εποχή του Βιετνάμ, ήρθε η ιδιωτικοποίηση. Τότε δεν χρειαζόταν ηρωισμός για να διαμαρτυρηθείς λέει ο Τσόμσκι. Και αυτό φρόντισαν να το αλλάξουν οι νταήδες του κόσμου. Το να σκοτώνουν ανθρώπους για το κέρδος, σχεδόν θεωρείται στον 21ο αιώνα δικαίωμα τους- υπάρχει πετρέλαιο στα μνήματα…Γιατί όμως σκοτώνονται μεταξύ τους;
Το θέμα πραγματευόταν το γνωστό ντοκιμαντέρ Bowling for Columbine του Μαϊκλ Μουρ. Διάδοση των όπλων, διάχυση του φόβου απέναντι σε οποιονδήποτε δεν είμαι εγώ, κουλτούρα της βίας και εξαθλίωση μερικοί από τους λόγους. Τα περιστατικά σε πανεπιστήμια δεν έχουν τελειωμό. Δεν σου μιλάνε οι συμφοιτητές σου, σε αποξενώνουν, είσαι θύμα ρατσισμού; Παίρνεις το όπλο σου και τελειώνει η ιστορία…
Πάλι για το Βιετνάμ ο Τσόμσκι γράφει σαρκαστικά: «Η πρόσφατη Ιστορία δείχνει ότι λίγο μας ενδιαφέρει τι είδους κυβέρνηση θα έχει μια χώρα ενόσω παραμένει μια ανοιχτή κοινωνία, με τη δική μας περίεργη έννοια αυτού του όρου. Δηλαδή μια κοινωνία η οποία παραμένει ανοιχτή για αμερικανική οικονομική διείσδυση και πολιτικό έλεγχο. Εάν είναι αναγκαίο να φτάσουμε μέχρι την γενοκτονία στο Βιετνάμ για να πετύχουμε αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό, τότε αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε προς υπεράσπιση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Θα ήταν ωραίο σκέφτηκε το διεστραμμένο μου μυαλό, θα είχε ενδιαφέρον, να δούμε όλους όσοι δεν νιώθουν την ανηθικότητα του πολέμου με ένα μικρόφωνο, να εκφράσουν τη σεβαστή τους άποψη καταμεσής του πεδίου μάχης. Τότε θα ήταν γενναίο. Θα τους έβγαζα το καπέλο. Και θα τους έθαβα με όλες τις τιμές. Όπως λέει ο Τζον Κίτινγκ( Ρόμπιν Ουίλλιαμς) στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» σε ένα μαθητή του που δέχεται τηλεφώνημα από το Θεό: « Αν ήταν με χρέωση, θα ήταν πιο τολμηρό».
Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Πιστεύω όμως ότι γεννήθηκε στον Άγιο Στυλιανό…Δόθηκε για υιοθεσία. Δεν την έχουν δει οι βιολογικοί της γονείς και δεν ξέρω κατά πόσον την έχουν αγαπήσει οι θετοί. Δεν καταλαβαίνω επίσης- και θα μου γίνει η απορία κουσούρι- γιατί οι Δημοκρατίες δεν αποφάσισαν να απαγορεύσουν τα όπλα, τα μόνα που μπορεί να τις καταλύσουν…
Ένα άλλο δύσκολο εγχείρημα είναι να στοιχειοθετήσω κατηγορία εναντίον της λέξης πόλεμος. Θεωρώ πως είναι μια καμουφλαρισμένη λέξη. Τι εννοώ;;; Λες μπιμπίκιασα και καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτι στραβό συνέβη. Λέμε σιχτιρίζω και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι. Το λέμε πόλεμος, σκοτώθηκαν, και δεν το συνειδητοποιούμε. Το γράφουμε και χάνει το νόημα του. Ποιοι εμείς; Οι τυχεροί! Που μένουμε στο ασανσέρ και μέχρι να πέσουν όλα μας τα δόντια είμαστε ικανοί να διηγούμαστε την περιπέτεια φρίκης που περάσαμε μια μέρα που έμοιαζε φυσιολογική. Σίγουρα θα δούμε εφιάλτες. Αυτοί ωστόσο θα μοιάζουν με όνειρα γλυκά μπροστά στους εφιάλτες των επαναπατρισμένων αμερικανών στρατιωτών.
Στις δημοκρατίες μας, μάθαμε να ζούμε πλέον μόνοι. Στα προβλήματα όποιος μιλάει για διάλογο θεωρείται γραφικός. Λέει ο Thomas Mann πως ο πόλεμος είναι μια δειλή απόδραση από τα προβλήματα της ειρήνης. Τώρα μάθαμε να μιλάμε με τους εαυτούς μας. Είναι περίεργο και παράλογο ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να αποδεχτεί μια ζωή το πρώτο ίσως πράγμα που αντιλαμβάνεται όταν έρχεται στον κόσμο. Ότι δεν είμαστε σε αυτή τη γη μόνοι μας. Όσοι δεν μαθαίνουν από την Ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν( George Santayana)
Πρέπει να καταστήσουμε μια μέρα όλους τους ανθρώπους ικανούς να καταλαβαίνουν τα προφανή και να συμφωνήσουν στα ουσιώδη. Να εντοπίσουμε το Θεό στην κοινωνία και όχι στις ταυτότητες. Τα βιβλία μπορεί να μας έμαθαν πως ο προορισμός του ανθρώπου είναι η διαιώνιση του- τα κορίτσια διάλεγαν από τότε νυφικά. Δεν φρόντισαν να μας μάθουν όμως, πως για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό πρέπει ο άνθρωπος να μάθει να συμβιώνει. Μην πούμε στο τέλος «ο νεκρός τη γλίτωσε». Τουλάχιστον ας σταματήσουν οι κακοί να ευνοούνται σκανδαλωδώς και μετά θάνατον. Οι κακοί λένε πηγαίνουν στην Κόλαση. Ενώ ο παράδεισος θα ήταν η τιμωρία τους. Να βλέπουν κόσμο ευτυχισμένο. Και να είναι άοπλοι…
«Η Ιστορία» λέει ο Hobsbawm « αποτελεί την πρώτη ύλη για εθνικιστικές και φονταμενταλιστικές ιδεολογίες όπως οι παπαρούνες αποτελούν την πρώτη ύλη για την ηρωίνη». Οι παγκόσμιες εθνικές ιστορίες, συμπίπτουν άραγε σε νεκρούς;;; Σε οδύνη; Σε πόνο; Σε απανθρωπιά και σε παράνοια; Σε αίμα; Σε ανοησία; Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει και δεν βλέπουμε την ομοιότητα. Η ανθρώπινη ιστορία θεωρώ πως είναι τόσο απλή όσο απλό και αντιληπτό γίνεται από τον καθένα μας, σε ένα πεδίο μάχης, ένα άψυχο κορμί. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Για έναν απλούστατο λόγο: Γράφεται από τους ζωντανούς.
Υ.Γ: Όταν είδα πρώτη φορά πέρυσι σε εξώφυλλο μια γυμνή ξανθιά που την έλεγαν Αλούπη, δεν εντυπωσιάστηκα. Καρφί λέμε τώρα δεν μου κάηκε. Αλλά μετά έμαθα πως δηλώνει δημοσιογράφος. Όμορφη και δημοσιογράφος; Πίστεψα πως τα έχει όλα. Πως μου μοιάζει. Πως μου φέρνει έστω. Η απομυθοποίηση δεν άργησε. Στην εκπομπή του Μάκη για το βιβλίο ιστορίας έγιναν τα αποκαλυπτήρια της. Σχεδόν απαιτούσε την απόσυρση του εγχειριδίου. Θα έπαιρνε και το Μάκη τηλέφωνο από Σεπτέμβρη, να την επιβεβαιώσει. Κουβέντες του κομμωτηρίου. Σιγουρεύτηκα πως τα ρούχα της βγαίνουν καλύτερα από τα λόγια της. Ένας δάσκαλος είπε ότι αρνούνταν να διδάξει το βιβλίο και ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να είναι Έλληνες. Μα δεν είμαστε Έλληνες; Ηρωικός πανελίστας πως εφ’ όσον οι γονείς έχουν μάθει άλλα και τα παιδιά άλλα θα δημιουργηθεί διαμάχη στην οικογένεια!!!!!!!!!!!!!!!!! Πίστευε πως καταδεικνύει ένα ύπουλο στόχο του βιβλίου που κανείς μας δεν είχε ως τώρα υποπτευθεί- παραδεχτείτε το εγωίσταροι: Να δημιουργήσει τριβή και ένα πλήγμα νααααααααα με το συμπάθειο στο σπουδαιότερο θεσμό της ελληνικής κοινωνίας, με σκοπό να τον υπονομεύσει σε πρώτο στάδιο και εν συνεχεία να τον διαλύσει…Ένας άλλος προσυπέγραψε και ζήτησε να τοποθετηθεί η κοινωνία ούτως ώστε να εκφραστεί η γνώμη της και να επικρατήσει ο μέσος όρος των απόψεων της. Για τον ιστορικό χέστηκε. Για την ιστορική αλήθεια, χέστηκε διπλά. Τέλος διαμαρτυρήθηκαν όλοι που το βιβλίο αφιερώνει μια σελίδα στη Γαλλική Επανάσταση. Τι μας νοιάζει είπαν; Καλύτερη είναι από τη δική μας; Ποια νομίζει ότι είναι; Γιατί υπάρχει η Γαλλία; Όλος ο κόσμος γιατί δεν μιλάει ελληνικά; Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι όλοι είναι εχθροί μας; Επειδή η ώρα ήταν προχωρημένη, δεν έπαιξαν κολοκυθιά και έτσι δεν μάθαμε πόσες σελίδες ήθελαν να πιάνει αυτή η υποτιθέμενη Επανάσταση που ούτε το όνομα της δεν θέλω να λέω γιατί δεν είναι ελληνική και τελικά δεν αξίζει μία….σελίδα. Για την Ιστορία να πούμε πως το βιβλίο αποσύρθηκε εξαιτίας συνωστισμού που παρατηρήθηκε στο λιμάνι της Σμύρνης.
Το παραδέχομαι, δεν μ’ άρεσαν ποτέ οι πολεμικές ταινίες. Μόνο τον Αλέξανδρο είδα. Και όταν βγήκα από την αίθουσα μου φαινόταν σχετικά λογικό να αποκεφαλίσω κάποιον που έβλεπα στο δρόμο. Η χυδαιότητα σε όλο της το μεγαλείο, κάνει διακριτικά της εμφάνιση της και εδώ στη χώρα μας κάποιες φορές. Σε μια εκδήλωση στη σχολή με ομιλητή τον Κούλογλου, βρήκα το θάρρος να του πω πως δεν μου κάνει καμία εντύπωση ότι τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν τον αριθμό των νεκρών Ιρακινών. Του υπενθύμισα πως εδώ στη χώρα μας έχουμε κάτι σχετικό. Με ενοχλεί αφάνταστα που σε κάθε τραγωδία στο εξωτερικό ο Έλληνας δημοσιογράφος ρωτάει κάθε φορά με την ίδια αγωνία: «Υπάρχουν Έλληνες ανάμεσα στους νεκρούς;». Επειδή πάντα τη γλιτώνουμε, ο δημοσιογράφος βγάζει ένα στεναγμό ανακούφισης και αφήνει τους ξένους νεκρούς σύξυλους. Φτύνει πάνω στον τάφο τους. Είναι μία τρομερά προσβλητική και απεχθής συνήθεια που πρέπει κάποτε να σταματήσει. Θα σου πει ο δημοσιογράφος ότι κάποιοι μπορεί να ανησυχούν! Στην εποχή της επικοινωνίας;;; Γιατί δεν αναφέρεται αν διαθέτει η δημοσιογραφία ηθική, κανένα δελτίο στους Έλληνες νεκρούς του διημέρου;;;Την πήρε ο πόνος για τους Έλληνες του εξωτερικού;;Αμφιβάλλω! Κάπως έτσι και ακόμα χειρότερα γαλουχούνται τα παλικάρια στις Η.Π.Α! Και γίνονται εκτελεστές συμφοιτητών τους ή φονιάδες των λαών.
Ο αριθμός των αποπειρών αυτοκτονιών όσων γυρνούν στην πατρίδα είναι μεγαλύτερος από τους νεκρούς των Αμερικανών σε Ιράκ και Αφγανιστάν! Πηγαίνουν αφελείς και αρτιμελείς και επιστρέφουν σακατεμένοι Ζαχόπουλοι. Νικολουτσόπουλοι στην καλύτερη περίπτωση.
Για να μειώσουν το πολιτικό και το ανθρώπινο κόστος των δικών τους, πλέον τη δουλειά κάνουν οι εταιρείες πολέμου- Θεέ μου, δεν είναι παράνομες;. Εξελιγμένοι και επαγγελματικοί πόλεμοι . « Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος; Που να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι! Ποιος να ξέρει τάχα; Δεν ξέρω άνθρωπος τι είναι. Ξέρω την τιμή του μονάχα». Μπρεχτ δεν έχουν διαβάσει σίγουρα στις εταιρίες πολέμου. Ξέρουν όμως να τον χρησιμοποιούν.
Για να μην δημιουργηθεί ,λοιπόν, η ίδια αντίδραση όπως την εποχή του Βιετνάμ, ήρθε η ιδιωτικοποίηση. Τότε δεν χρειαζόταν ηρωισμός για να διαμαρτυρηθείς λέει ο Τσόμσκι. Και αυτό φρόντισαν να το αλλάξουν οι νταήδες του κόσμου. Το να σκοτώνουν ανθρώπους για το κέρδος, σχεδόν θεωρείται στον 21ο αιώνα δικαίωμα τους- υπάρχει πετρέλαιο στα μνήματα…Γιατί όμως σκοτώνονται μεταξύ τους;
Το θέμα πραγματευόταν το γνωστό ντοκιμαντέρ Bowling for Columbine του Μαϊκλ Μουρ. Διάδοση των όπλων, διάχυση του φόβου απέναντι σε οποιονδήποτε δεν είμαι εγώ, κουλτούρα της βίας και εξαθλίωση μερικοί από τους λόγους. Τα περιστατικά σε πανεπιστήμια δεν έχουν τελειωμό. Δεν σου μιλάνε οι συμφοιτητές σου, σε αποξενώνουν, είσαι θύμα ρατσισμού; Παίρνεις το όπλο σου και τελειώνει η ιστορία…
Πάλι για το Βιετνάμ ο Τσόμσκι γράφει σαρκαστικά: «Η πρόσφατη Ιστορία δείχνει ότι λίγο μας ενδιαφέρει τι είδους κυβέρνηση θα έχει μια χώρα ενόσω παραμένει μια ανοιχτή κοινωνία, με τη δική μας περίεργη έννοια αυτού του όρου. Δηλαδή μια κοινωνία η οποία παραμένει ανοιχτή για αμερικανική οικονομική διείσδυση και πολιτικό έλεγχο. Εάν είναι αναγκαίο να φτάσουμε μέχρι την γενοκτονία στο Βιετνάμ για να πετύχουμε αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό, τότε αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε προς υπεράσπιση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Θα ήταν ωραίο σκέφτηκε το διεστραμμένο μου μυαλό, θα είχε ενδιαφέρον, να δούμε όλους όσοι δεν νιώθουν την ανηθικότητα του πολέμου με ένα μικρόφωνο, να εκφράσουν τη σεβαστή τους άποψη καταμεσής του πεδίου μάχης. Τότε θα ήταν γενναίο. Θα τους έβγαζα το καπέλο. Και θα τους έθαβα με όλες τις τιμές. Όπως λέει ο Τζον Κίτινγκ( Ρόμπιν Ουίλλιαμς) στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» σε ένα μαθητή του που δέχεται τηλεφώνημα από το Θεό: « Αν ήταν με χρέωση, θα ήταν πιο τολμηρό».
Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Πιστεύω όμως ότι γεννήθηκε στον Άγιο Στυλιανό…Δόθηκε για υιοθεσία. Δεν την έχουν δει οι βιολογικοί της γονείς και δεν ξέρω κατά πόσον την έχουν αγαπήσει οι θετοί. Δεν καταλαβαίνω επίσης- και θα μου γίνει η απορία κουσούρι- γιατί οι Δημοκρατίες δεν αποφάσισαν να απαγορεύσουν τα όπλα, τα μόνα που μπορεί να τις καταλύσουν…
Ένα άλλο δύσκολο εγχείρημα είναι να στοιχειοθετήσω κατηγορία εναντίον της λέξης πόλεμος. Θεωρώ πως είναι μια καμουφλαρισμένη λέξη. Τι εννοώ;;; Λες μπιμπίκιασα και καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτι στραβό συνέβη. Λέμε σιχτιρίζω και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι. Το λέμε πόλεμος, σκοτώθηκαν, και δεν το συνειδητοποιούμε. Το γράφουμε και χάνει το νόημα του. Ποιοι εμείς; Οι τυχεροί! Που μένουμε στο ασανσέρ και μέχρι να πέσουν όλα μας τα δόντια είμαστε ικανοί να διηγούμαστε την περιπέτεια φρίκης που περάσαμε μια μέρα που έμοιαζε φυσιολογική. Σίγουρα θα δούμε εφιάλτες. Αυτοί ωστόσο θα μοιάζουν με όνειρα γλυκά μπροστά στους εφιάλτες των επαναπατρισμένων αμερικανών στρατιωτών.
Στις δημοκρατίες μας, μάθαμε να ζούμε πλέον μόνοι. Στα προβλήματα όποιος μιλάει για διάλογο θεωρείται γραφικός. Λέει ο Thomas Mann πως ο πόλεμος είναι μια δειλή απόδραση από τα προβλήματα της ειρήνης. Τώρα μάθαμε να μιλάμε με τους εαυτούς μας. Είναι περίεργο και παράλογο ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να αποδεχτεί μια ζωή το πρώτο ίσως πράγμα που αντιλαμβάνεται όταν έρχεται στον κόσμο. Ότι δεν είμαστε σε αυτή τη γη μόνοι μας. Όσοι δεν μαθαίνουν από την Ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν( George Santayana)
Πρέπει να καταστήσουμε μια μέρα όλους τους ανθρώπους ικανούς να καταλαβαίνουν τα προφανή και να συμφωνήσουν στα ουσιώδη. Να εντοπίσουμε το Θεό στην κοινωνία και όχι στις ταυτότητες. Τα βιβλία μπορεί να μας έμαθαν πως ο προορισμός του ανθρώπου είναι η διαιώνιση του- τα κορίτσια διάλεγαν από τότε νυφικά. Δεν φρόντισαν να μας μάθουν όμως, πως για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό πρέπει ο άνθρωπος να μάθει να συμβιώνει. Μην πούμε στο τέλος «ο νεκρός τη γλίτωσε». Τουλάχιστον ας σταματήσουν οι κακοί να ευνοούνται σκανδαλωδώς και μετά θάνατον. Οι κακοί λένε πηγαίνουν στην Κόλαση. Ενώ ο παράδεισος θα ήταν η τιμωρία τους. Να βλέπουν κόσμο ευτυχισμένο. Και να είναι άοπλοι…
«Η Ιστορία» λέει ο Hobsbawm « αποτελεί την πρώτη ύλη για εθνικιστικές και φονταμενταλιστικές ιδεολογίες όπως οι παπαρούνες αποτελούν την πρώτη ύλη για την ηρωίνη». Οι παγκόσμιες εθνικές ιστορίες, συμπίπτουν άραγε σε νεκρούς;;; Σε οδύνη; Σε πόνο; Σε απανθρωπιά και σε παράνοια; Σε αίμα; Σε ανοησία; Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει και δεν βλέπουμε την ομοιότητα. Η ανθρώπινη ιστορία θεωρώ πως είναι τόσο απλή όσο απλό και αντιληπτό γίνεται από τον καθένα μας, σε ένα πεδίο μάχης, ένα άψυχο κορμί. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Για έναν απλούστατο λόγο: Γράφεται από τους ζωντανούς.
Υ.Γ: Όταν είδα πρώτη φορά πέρυσι σε εξώφυλλο μια γυμνή ξανθιά που την έλεγαν Αλούπη, δεν εντυπωσιάστηκα. Καρφί λέμε τώρα δεν μου κάηκε. Αλλά μετά έμαθα πως δηλώνει δημοσιογράφος. Όμορφη και δημοσιογράφος; Πίστεψα πως τα έχει όλα. Πως μου μοιάζει. Πως μου φέρνει έστω. Η απομυθοποίηση δεν άργησε. Στην εκπομπή του Μάκη για το βιβλίο ιστορίας έγιναν τα αποκαλυπτήρια της. Σχεδόν απαιτούσε την απόσυρση του εγχειριδίου. Θα έπαιρνε και το Μάκη τηλέφωνο από Σεπτέμβρη, να την επιβεβαιώσει. Κουβέντες του κομμωτηρίου. Σιγουρεύτηκα πως τα ρούχα της βγαίνουν καλύτερα από τα λόγια της. Ένας δάσκαλος είπε ότι αρνούνταν να διδάξει το βιβλίο και ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να είναι Έλληνες. Μα δεν είμαστε Έλληνες; Ηρωικός πανελίστας πως εφ’ όσον οι γονείς έχουν μάθει άλλα και τα παιδιά άλλα θα δημιουργηθεί διαμάχη στην οικογένεια!!!!!!!!!!!!!!!!! Πίστευε πως καταδεικνύει ένα ύπουλο στόχο του βιβλίου που κανείς μας δεν είχε ως τώρα υποπτευθεί- παραδεχτείτε το εγωίσταροι: Να δημιουργήσει τριβή και ένα πλήγμα νααααααααα με το συμπάθειο στο σπουδαιότερο θεσμό της ελληνικής κοινωνίας, με σκοπό να τον υπονομεύσει σε πρώτο στάδιο και εν συνεχεία να τον διαλύσει…Ένας άλλος προσυπέγραψε και ζήτησε να τοποθετηθεί η κοινωνία ούτως ώστε να εκφραστεί η γνώμη της και να επικρατήσει ο μέσος όρος των απόψεων της. Για τον ιστορικό χέστηκε. Για την ιστορική αλήθεια, χέστηκε διπλά. Τέλος διαμαρτυρήθηκαν όλοι που το βιβλίο αφιερώνει μια σελίδα στη Γαλλική Επανάσταση. Τι μας νοιάζει είπαν; Καλύτερη είναι από τη δική μας; Ποια νομίζει ότι είναι; Γιατί υπάρχει η Γαλλία; Όλος ο κόσμος γιατί δεν μιλάει ελληνικά; Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι όλοι είναι εχθροί μας; Επειδή η ώρα ήταν προχωρημένη, δεν έπαιξαν κολοκυθιά και έτσι δεν μάθαμε πόσες σελίδες ήθελαν να πιάνει αυτή η υποτιθέμενη Επανάσταση που ούτε το όνομα της δεν θέλω να λέω γιατί δεν είναι ελληνική και τελικά δεν αξίζει μία….σελίδα. Για την Ιστορία να πούμε πως το βιβλίο αποσύρθηκε εξαιτίας συνωστισμού που παρατηρήθηκε στο λιμάνι της Σμύρνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου