Όταν έκλαψε ο Σουμάχερ

Είναι επικίνδυνο να ζεις έστω μία μέρα. Βιρτζίνια Γουλφ.

Όταν πια σταμάτησα να βλέπω  F1 και να υποστηρίζω τη Φεράρι, άρχισε να σαρώνει τα πρωταθλήματα στο τιμόνι της. Στον εγωκεντρικό μου κόσμο ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντός μου που τον απελευθέρωσε. Χωρίς καμία πίεση ξεκίνησε να σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο και μερικοί άρχισαν να τον συγκρίνουν με τον Σέννα. Την Πρωτομαγιά του ’94 είχε δει το ατύχημα του Βραζιλιάνου πιο κοντά από κάθε άλλο. Η δική του Μπένετον γέμιζε τους καθρέφτες της Γουίλιαμς, την πίεζε και την εξαγρίωνε. Η μάχη για το πρωτάθλημα ανάμεσα στον παλιό και στον νέο, πάνω που πήγαινε να φουντώσει, θα κοβόταν απότομα. Στον εγωκεντρικό κόσμο του Μίχαελ Σουμάχερ ήταν λες και το δικό του μονοθέσιο έβγαλε από την πίστα τον Άιρτον. Στο τέλος της χρονιάς θα του αφιέρωνε το πρωτάθλημα.

Έτσι από τις πρώτες κιόλας μέρες αδιαφόρησα. Η έλλειψη αγωνίας μου θα τον ανέσταινε. Πεθαίνει ρε μαλάκα ο Σουμάχερ; Είναι απλά κάποιες ειδήσεις που δε θες να παραδεχτείς ότι σοκάρουν την άτρωτη εικόνα που έχεις για τους ήρωες των παιδικών σου χρόνων. Όχι ότι τον συμπαθούσα και πολύ. Τον έβρισκα βαρετά τέλειο, βαρετά Γερμανό, βαρετά πειθαρχημένο. Οι ζαβολιές του φαίνονταν κι αυτές υπολογισμένες. Δεν είχαν την παιδικότητα και τον κωλοπαιδισμό του Σέννα, γι’αυτό και τις περισσότερες φορές ήταν αποτυχημένες όπως το ’97 που, βλέποντας να χάνει το πρωτάθλημα από τον Βιλνέβ, προσπάθησε να τον βγάλει από την πίστα. Ο Άιρτον, μερικά χρόνια πριν, με αντίπαλο τον Προστ στην Ιαπωνία, το είχε κάνει καλύτερα.

Όλα αυτά μέχρι τη μέρα που έπιασε στις νίκες τον μεγάλο Βραζιλιάνο. Τον πήραν τα κλάματα. Με λυγμούς και αναφιλητά. Κλαίει ρε μαλάκα ο Σουμάχερ; Κι όμως, έκλαιγε και τον καμάρωνα για πρώτη φορά. Και νομίζω πως στον εγωκεντρικό του κόσμο, δεν έκλαιγε ακριβώς για τον μεγάλο του αντίπαλο. Έκλαιγε πάλι για τον εαυτό του. Επειδή του έλειπε ο ανταγωνισμός, οι κόντρες που δεν έγιναν μεταξύ τους, εκείνος που κοιτάζοντάς τον, θαυμάζοντάς τον, ζηλεύοντάς τον, γιατί όχι, ήθελε να γίνει καλύτερος. Τουλάχιστον όμως έκλαιγε. Μπορούσες να τον αγαπήσεις.

 

Ένα χρόνο μετά την απόσυρση του Προστ, ο Σέννα σκοτώνεται. Ένα χρόνο μετά την οριστική απόσυρσή του από την F1, ο Μίχαελ Σουμάχερ κινδυνεύει να πεθάνει στα 45 του. Θαρρείς πως η έλλειψη της μεγαλύτερης δυνατής ποσότητας αδρεναλίνης να έλκει την τραγωδία. Αρκετά όμως με τη μεταφυσική. Όλα στη ζωή είναι τυχαία, τίποτα δεν γίνεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Για παράδειγμα, όταν τον Μάρτη του '91 ο Σέννα μένει στο Ιντερλάγκος με την έκτη ταχύτητα κολλημένη στο κιβώτιο, δεν τον βοηθάει κάποια ανώτερη δύναμη να τερματίσει. Βρίσκει μέσα του ό,τι δεν έχει. Κι αφού προλαβαίνει να κόψει πρώτος το νήμα, σχεδόν καταρρέει. Δεν θα κλάψει όπως ο Σουμάχερ. Θα πονέσει όμως. Θα σπάσει. Θα καταλάβουν όλοι ότι είναι ανθρώπινος, φτιαγμένος από σάρκα και οστά. Εκείνη είναι η στιγμή που γίνεται Θεός για τους συμπατριώτες του.

 

Παραδόξως, μία από τις καλύτερες πένες στη χώρα, σχολιάζοντας τις αντιδράσεις για το κώμα του Γερμανού πιλότου, υπονόησε ότι κακώς λυπόμαστε όσους επαγγελματικά κοντράρουν το θάνατο και έχουν το θράσος να κάνουν μάλιστα και παιδιά. Σα δεν ντρέπονται, να πηγαίνουν σε χιονοδρομικά κέντρα και να κατεβαίνουν αψήφιστα τις βουνοπλαγιές. Θαρρείς πως οι γιατροί που ψάχνουν θεραπείες για τον καρκίνο ή που χειρουργούν, οι επιστήμονες που μελετούν, οι συγγραφείς που δημιουργούν θα όφειλαν μεμιάς να σταματήσουν και να υποκλιθούν στην αναπότρεπτη μοίρα του ανθρώπου. Να πεθάνουμε όλοι πιο ήσυχα, λιγότερο δραστήρια, δίχως να πίνουμε, να καπνίζουμε και να βάζουμε σε κίνδυνο την υγεία μας. Η ζωή όμως διψάει για βλάσφημους. Εξάλλου ο Σέννα και ο Σούμι, τις 999 φορές από τις 1000, ήξεραν τι κάνουν. Μακάρι οι δικές μας πορείες-οι πράξεις, τα λόγια, οι επαναστάσεις -να έπαιρναν κάτι από την ορμή και την ακρίβειά τους.

                                                                                        (Κείμενο για την Parallaxi)