Οι λογοτέχνες της «διανόησης» παρουσιάζουν ένα συγκεκριμένο εργοστασιακό
σφάλμα. Δεν εμφανίζουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα της ελευθερίας της έκφρασης,
λες και η ανθρωπότητα δεν πέρασε από συνθήκες άγριου ελέγχου επί φασισμού,
σταλινισμού, μακαρθισμού και ανελευθερίας, λες και η καταπίεση έχει σταματήσει.
Τι σημασία έχει για εκείνους σήμερα η καλλιτεχνική ή και φυσική εξόντωση των
ομότεχνών τους στο παρελθόν; Μικρή ομολογουμένως. Ήταν πάντως η τζαμπατζού που είχε
διαολοστείλει τους μπλόγκερς πριν μερικά χρόνια. Δεν αναγνώριζε την ελευθερία
του λόγου για εκείνους. Με αφορμή την παράγκα, κάποιοι μου πρότειναν κάτι
παρόμοιο. Είσαι πολύ μικρός φίλε, βούλωστο, βγες πρώτα από το αβγό σου, κάνε
καμία δουλειά και μη μιλάς. Καλύτερα να σωπαίνεις.
Δεν είμαι επομένως εμπαθής όταν γράφω ότι δεν γνωρίζουν αυτοί οι κύριοι τι υπερασπίζονται. Ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ουσία της δουλειάς τους. Ότι δεν υπηρετούν την τέχνη αλλά τους κώλους τους αποκλειστικά. Η άνοδος του φασισμού δεν τους προβληματίζει. Εκείνοι απλά γράφουν βιβλία και ανεβάζουν παραστάσεις. Αν προσέξετε, εκτός από το ότι είστε μάζα, δεν λένε θα μιλάμε όλοι. Δεν λένε αμφισβητήστε μας. Λένε παραμείνετε μικροί και απλά πατήστε μας λάικ, πάρτε κι ένα εισιτήριο να δείτε την παράσταση. Γι’αυτό τρομάζουν όταν κάποιος ασκεί κριτική. Είχαν συνηθίσει στους πληθυντικούς, στις δημόσιες σχέσεις, στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς. Μπορεί η Ελλαδίτσα να ήταν μικρή αλλά εκείνοι ήταν μεγάλοι και θα μας ανέβαζαν ψηλά. Το κοινό τους ήταν οι υπήκοοί τους, αλίμονο αν εξεγείρονταν. Την κουλτούρα και τον πολιτισμό τον δημιουργούσαν διότι δεν τον διέθεταν. Στην τέχνη μπήκαν για να προσφέρουν κι όχι για να πολεμήσουν για το ιδανικό που κάποτε αυτή πρέσβευε. Αξιοποιούν απλώς απόβλητα που λέει κι ο Ντίνος και αναλώνονται σε 16ωρους διαδικτυακούς καβγάδες.
Ιδιοφυείς, ταλεντάρες, χαρισματικοί, μπορεί να είναι, δεν κρίνεται αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση. Διακυβεύεται κάτι πολύ περισσότερο. Κι εκείνοι ανακαλύπτουν τώρα, στα καλά καθούμενα, ότι είναι φασίστες. Φασίστες, αλλά πολιτισμένοι. Όταν έρθει η ώρα των διώξεων, όταν αρχίσουν τα βιβλία να καίγονται, όταν τα θέατρα κλείσουν, θα καμαρώσουν το έργο τους ολοκληρωμένο. Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, θα πούνε. Και θα ‘χουν δίκιο.
Δεν είμαι επομένως εμπαθής όταν γράφω ότι δεν γνωρίζουν αυτοί οι κύριοι τι υπερασπίζονται. Ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ουσία της δουλειάς τους. Ότι δεν υπηρετούν την τέχνη αλλά τους κώλους τους αποκλειστικά. Η άνοδος του φασισμού δεν τους προβληματίζει. Εκείνοι απλά γράφουν βιβλία και ανεβάζουν παραστάσεις. Αν προσέξετε, εκτός από το ότι είστε μάζα, δεν λένε θα μιλάμε όλοι. Δεν λένε αμφισβητήστε μας. Λένε παραμείνετε μικροί και απλά πατήστε μας λάικ, πάρτε κι ένα εισιτήριο να δείτε την παράσταση. Γι’αυτό τρομάζουν όταν κάποιος ασκεί κριτική. Είχαν συνηθίσει στους πληθυντικούς, στις δημόσιες σχέσεις, στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς. Μπορεί η Ελλαδίτσα να ήταν μικρή αλλά εκείνοι ήταν μεγάλοι και θα μας ανέβαζαν ψηλά. Το κοινό τους ήταν οι υπήκοοί τους, αλίμονο αν εξεγείρονταν. Την κουλτούρα και τον πολιτισμό τον δημιουργούσαν διότι δεν τον διέθεταν. Στην τέχνη μπήκαν για να προσφέρουν κι όχι για να πολεμήσουν για το ιδανικό που κάποτε αυτή πρέσβευε. Αξιοποιούν απλώς απόβλητα που λέει κι ο Ντίνος και αναλώνονται σε 16ωρους διαδικτυακούς καβγάδες.
Ιδιοφυείς, ταλεντάρες, χαρισματικοί, μπορεί να είναι, δεν κρίνεται αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση. Διακυβεύεται κάτι πολύ περισσότερο. Κι εκείνοι ανακαλύπτουν τώρα, στα καλά καθούμενα, ότι είναι φασίστες. Φασίστες, αλλά πολιτισμένοι. Όταν έρθει η ώρα των διώξεων, όταν αρχίσουν τα βιβλία να καίγονται, όταν τα θέατρα κλείσουν, θα καμαρώσουν το έργο τους ολοκληρωμένο. Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, θα πούνε. Και θα ‘χουν δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου