Επιείκεια ή βαρβαρότητα

Κουράζομαι πάρα πολύ, ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου. Μπρεχτ.

28-8-2011: Ο κανονισμός είναι καινούριος. Ο Γιουσέιν Μπολτ ακυρώνεται στον τελικό των 100 μέτρων επειδή έφυγε νωρίς. Μια κι έξω. Ο πλανήτης σοκάρεται αλλά δεν γνωρίζει γιατί. Έχει ξεχάσει τι τον εκπλήσσει. Καταναλώνει μάλιστα τις εικόνες με μία δόση χαιρεκακίας. Οι μηχανές που επιθυμεί η τηλεόραση δεν νοείται να είναι ελαττωματικές αφού οι ακρογωνιαίοι ηλίθιοι φρόντισαν να θεσμοθετήσουν την παράνοια. Ο εκβιασμός της τελειότητας επιτυγχάνει, η πειθαρχία θριαμβεύει, ο εκφασισμός τελειοποιείται, η μανία της κάθαρσης συντρίβει τη λατρεία του δίκιου. Μετά την απομάκρυνση εκ του βατήρα, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Πλέον ο αφέτης με το όπλο του απειλεί και τινάζει χρονιές στον αέρα. Κανείς δεν θα κλέβει λένε στην I.A.A.F, προέχει η αξιοπιστία του συστήματος όπως αλλού η σταθερότητά του. Δεν τρέχει και τίποτα που δεν θα τρέξει ο Μπολτ. Καλά να πάθει!

Η θανάτωση του εγκληματία μπορεί να είναι ηθική. Ουδέποτε η νομιμοποίησή της. Μπένγιαμιν.

22-9-2011: Το hashtag Troy Davis, εμφανίστηκε αργά το βράδυ στο Twitter. Από κάποιον που ακολουθώ θεωρείται τρεντ που δεν είναι δυνατόν να μας κάνει να ξεχνάμε τα δικά μας προβλήματα. Ο Τρόι Ντέιβις, παρά τις αντιδράσεις, τις αμφιβολίες και την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων (DNA και όπλο), παρόλο που 7 από τους 9 μάρτυρες ανακάλεσαν, εκτελείται. Η ένεση καθυστερεί αλλά γίνεται. Ήταν να πεθάνει στις 2 το πρωί, τελικώς πεθαίνει την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο δεν μπλοκάρει τη διαδικασία. Ο Ντέιβις είχε γίνει σύμβολο για τον αγώνα ενάντια στην θανατική ποινή, δεν ήταν τυχαίος, δεν ήταν σαν κάτι ανώνυμα ανθρωπάκια που είναι καθημερινό λίπασμα. Ήταν κάποιος που μπορούσε να σωθεί. Ο Ομπάμα ένιψε τας χείρας του, τυπικά, όπως ακριβώς κυβερνάει, αφού η δικαστική υπόθεση αφορούσε στην πολιτεία της Τζόρτζια και όχι την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Έξω από τη φυλακή του Τζάκσον δεν ακούγεται σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες το σύνθημα:«Αφήστε τον να ζήσει αλλιώς θα σας γαμήσουμε». Σε αυτά οι λαοί είναι πιο κόσμιοι. Μια απειλή για τη δικαιοσύνη οπουδήποτε είναι μια απειλή για τη δικαιοσύνη παντού, έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και κανείς δεν το έχει επαναλάβει έκτοτε πειστικά.

Δύο περιπτώσεις άσχετες που μας αποπροσανατόλισαν από τα δικά μας για μερικά δευτερόλεπτα. Τι σχέση έχουμε εμείς με τον Μπολτ που επειδή έκανε ένα λάθος τιμωρείται, τι σχέση έχουμε με τον Ντέιβις που παρά τις αμφιβολίες εκτελείται; Ένας πλανήτης στην υπηρεσία της ατέλειας και της αμφιβολίας, χωρίς εκείνες να αποτελούν πρόσχημα για τεμπελιά και αδικία, ένας που θα λαμβάνει ουσιαστικότερα υπόψη του τον άνθρωπο στα καταστροφικά σχέδιά του, θα ήταν η εύκολη λύση για όσους δεν μπορούν να πολεμήσουν και να αφομοιωθούν, σωστά;

Ένα είναι σίγουρο: Όσο αλληλοεξοντωνόμαστε, αθροίζουμε ήττες- μη θαρρεί κανείς ότι κερδίζει. Παράλληλα, ακόμη και τα αληθή γίνονται ψευδή όταν αποκλείουν την αμφιβολία- η σκέψη παρουσιάζεται κατευθείαν στο μνήμα της. Νίκες, συνεπώς, θα πανηγυρίζαμε εάν παύαμε να είμαστε σκληροί με τους ενόχους και στεκόμασταν επιεικείς με τους κατηγορούμενους, αρετή που ο Αριστοτέλης θεωρούσε σημαντικότερη από την ίδια τη Δικαιοσύνη. Το πρωί, βεβαίως, που όλοι παίζουμε τους εαυτούς μας, η επιείκεια είναι άγνωστη. Οι άυπνοι που τυχαίνει να τη γνωρίζουν καλύτερα, φοβούνται τις κοινωνίες που θα ορφανέψουν από λάθη. Όσο για εκείνους που ξύπνησαν από το λήθαργο αργά, είναι επόμενο να δυσανασχετούν με κάθε μικρή αλήθεια. Δεν πρόκειται να αποδεχτούν εύκολα ότι οι κυβερνήσεις που ψήφιζαν αποφάσισαν, κάποια στιγμή, να γίνουν τόσο αδύναμες όσο μια κοπέλα που πάσχει από νευρική ανορεξία. Και ξανακοιμούνται περιμένοντας την ώρα του Καραμανλή ή του Σημίτη.

Ερεθίσματα, ωστόσο, για αφύπνιση κάνουν την εμφάνισή τους καθημερινά μπροστά στα αδιάφορα μάτια διαφόρων επαναστατημένων. Θα τα δουν να περνούν από το timeline τους εάν βγάλουν τους επιδέσμους της τυφλής αγανάκτησης και αφήσουν τα αυγά για κανένα πεινασμένο στόμα. Διαφορετικά αποδέχονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ότι η μοναξιά είναι περισσότερο καιρό ανίκητη από τη βλακεία και ότι τίποτα δεν έχει βρεθεί ακόμα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το εγώ και την τραγωδία του ατόμου μέσα στην ιστορία. Η Δικαιοσύνη θα είναι η ίση μοιρασιά της οδύνης (Νίτσε) και το τρεμάμενο σώμα του Τριαρίδη θα ξεσκάει μόνο όταν θα το πηγαίνουν περίπατο τέσσερις.

Το δίλημμα είναι σαφές και πιθανότατα γι’αυτό δεν κατορθώνουμε να το ορίσουμε: Επιείκεια ή βαρβαρότητα. Αλληλεγγύη ή βαρβαρότητα. Ή Θεοί αληθινοί ή ο Θεός του Γκοϊτισόλο θα συνεχίσει να αναρωτιέται τι θα γίνει με την πάρτη μας:« Τι άλλαξε πάνω στη γη την οποία σύμφωνα με το θρύλο δημιούργησα μέσα σε μία εβδομάδα; Προς τι λοιπόν να παρατείνεται άνευ λόγου αυτή η φάρσα; Γιατί εξακολουθούν πεισματικά να αναπαράγονται οι άνθρωποι;».