Υποδοχή ηρώων

Ένας θησαυρός επιστρέφει στους Έλληνες. Ο Χρήστος Τζέκος, ο μεγάλος Έλληνας προπονητής, είχε δικαιωθεί από τα ψηφιακά αρχεία της ΕΡΤ πολύ πριν την αθωωτική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου. Η εκπομπή με τα κατορθώματά του δεν είχε εξαφανιστεί όπως κάποιος θα περίμενε. Βρισκόταν εκεί για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι από τι σκευάσματα φτιάχνονται οι πρωταθλητές.

Αν κάποιοι τολμηροί θελήσουν να δώσουν βάση στην κατάληξη της υπόθεσης, για άλλη μια φορά θα δουν ότι απεδείχθη πως δεν είναι η οικονομία, η Δικαιοσύνη ή το ντόπινγκ το εθνικό μας θέμα, αλλά τα τροχαία ατυχήματα εντός πόλεως. Το μοιραίο βράδυ της 12ης Αυγούστου του 2004 θα μείνει στην ιστορία ως η πιο άτυχη στιγμή στην καριέρα των δίδυμων πύργων του ελληνικού σπριντ και το μόνο που απομένει είναι να στηθεί ένα εκκλησάκι ή ένα λιγότερο μακάβριο μνημείο στην παραλιακή λεωφόρο για τα δύο παιδιά που έχασαν την ευκαιρία να κάνουν πράξη το όραμα του Χρήστου για το 2004: Δεν θα έτρεχαν στην Αθήνα. Θα πετούσαν.

Το τροχαίο ήταν, δίχως άλλο, η φυσιολογική κατάληξη του κυνηγητού που είχε ενταθεί μετά το 2003. Τότε ο Κεντέρης δεν τους είχε κάνει τη χάρη να κατέβει στο Παγκόσμιο του Παρισιού. Λίγοι θυμούνται την ύποπτη μη συμμετοχή του που ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν τα 200 μέτρα με δικαιολογία έναν μικροτραυματισμό. Το τιμ Τζέκου ανανέωσε το ραντεβού του με τη WADA, προσδοκώντας ίσως σε μία πιο διακριτική μεταχείριση τον επόμενο χρόνο στην έδρα μας. Οι ελεγκτές όμως είχαν προαποφασίσει το τέλος του προκλητικού ελληνικού θαύματος και ο σκηνοθέτης δεν είχε καμία διάθεση να το επιτρέψει. Μας την έχουν στημένη; Θα τους τη στήσουμε κι εμείς.

Ας μη σπεύσουν να δουν κάποιοι αφελείς, άσχετοι ή απλώς ηθικολόγοι στην Θάνου και τον Κεντέρη την Ελλάδα που προσπαθεί να ξεφύγει από τους ελεγκτές της τρόικας, ενώ τα προηγούμενα χρόνια παραποιούσε τα στοιχεία των επιδόσεών της. Εξάλλου. οι τροικανοί μάλλον θα ήταν υπερήφανοι αν βρισκόντουσαν στις προπονήσεις των υπεραθλητών μας και έβλεπαν πόσο ανταγωνιστικοί και αποδοτικοί ήταν οι Έλληνες σε σχέση με άλλους Ευρωπαίους σπρίντερ. Ο Χρήστος Τζέκος ήταν για κάμποσα χρόνια ο μόνος σοβαρός επαγγελματίας του χώρου. Έδειχνε το δρόμο, ρίσκαρε και έπαιζε το παιχνίδι τόσο βρόμικα όσο έπρεπε για να φτάσει ψηλά. Τούτη τη λεπτή γραμμή εξηγούσε όταν έλεγε το διάσημο πια: «Ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται». Ήξερε ότι λίγες ώρες κάνουν τη διαφορά. Τα αποτελέσματα της ευελιξίας αυτής πανηγυρίζαμε. Επιτυχίες εντυπωσιακές, τηλεοπτικές και εξόχως εθνικές. Ωστόσο, ας μην τρελαθούμε τελείως: η Κατερίνα και ο Κώστας ήταν δύο τεράστια ταλέντα, από αυτά που δεν βγάζει ξανά, ακόμα τουλάχιστον, ο ελληνικός κλασικός αθλητισμός. Δεν αρκούσε όμως αυτό.

Ο κόουτς ήξερε να χάνει στους αγώνες. Δεν θα έχανε ποτέ έξω απ’αυτούς. Γι’αυτό και ανέλαβε προσωπικά την περίθαλψη των τραυματιών του. Ούτε άμα τον θερμοπαρακαλούσαν όλοι οι εθελοντές του Ολυμπιακού χωριού, δεν θα τους άφηνε να κατουρήσουν. Έκτοτε, ελλείψει αμφιβολιών, δεν ξαναδίκασα ούτε εκείνον ούτε τους αναβάτες της μοτοσικλέτας. Πριν το τροχαίο είχε προηγηθεί παραβίαση του επιτρεπόμενου ορίου ταχύτητας και πολλών πινακίδων Stop. Το είχαν παρακάνει με το κρυφτούλι. Δεν έχει αντίπαλο το game over.