Όταν ο έρωτας κυριαρχεί, τυφλώνει την ντροπή. Ουγκώ.
Για να πάρεις κάποιο μάθημα ζωής δε χρειάζεται να ξέρεις πώς είναι μια πανεπιστημιακή αίθουσα-άσε που μερικές φορές επιβάλλεται να την αποφεύγεις. Η παράδοση έγινε καθώς κατέβαινα την Αριστοτέλους.
Δύο παγκάκια τα χωρίζουν μεταξύ τους κάμποσα μέτρα συνήθως-αυτό θυμόμουν από τότε που τα χρησιμοποιούσαμε για δοκάρια τέρματος. Αυτά τα δυο όμως τα χώριζε μια αιωνιότητα. Στο ένα ένας άστεγος ετοίμαζε το κρεβάτι του: ανέκφραστος, νωχελικός, με βρώμικα μάτια, αξύριστος κι αχτένιστος, σαν αυτούς που βλέπεις στην τηλεόραση και που όταν τους συναντάς στη βόλτα σου φαντάζεσαι ότι υποκρίνονται για τις ανάγκες κάποιου τηλεοπτικού γυρίσματος- παίζουν τόσο ρεαλιστικά το ρόλο τους. Χιλιάδες άνθρωποι τους προσπερνούν κάθε μέρα αλλά κανείς δε μένει στην ίδια πόλη μαζί τους.
Μερικά μέτρα πιο κάτω, σε απόσταση αναπνοής, στο δεύτερο παγκάκι δυο νέοι φιλιούνται με θέα το «σπίτι» του άστεγου. Δεν αντιλαμβάνονται ότι περνάει κάποιος από μπροστά τους-δεν κλείνουν καν το φως για να κοιμηθεί ο γείτονάς τους. Οι κινήσεις τους δεν φαίνεται να έχουν πάθος, είναι περισσότερο φοβισμένες, προσεκτικές, άτσαλες. Τα χέρια συναντιούνται με δυσπιστία πάνω στα κορμιά. Και οι δύο φαίνεται να θέλουν να σταματήσουν για λίγο και να τηλεφωνήσουν σε όλους τους φίλους τους: «Δε θα το πιστέψεις. Φιληθήκαμε».
Πάντα με έφερνε σε αμηχανία η ερωτική διάχυση μέσα στη μέση του δρόμου. Η αντίθεση των δύο κόσμων με συντάραξε. Διανύοντας μερικά μέτρα, αφού απέδρασα λες και είδα κάτι που δεν έπρεπε να δω, ξεκίνησα να δικαιολογώ την βεβιασμένη αίσθηση αθλιότητας που αποκόμισα. Ο έρωτας συνέταξε για λογαριασμό των παιδιών μία αφοπλιστική υπεράσπιση. Διέγραψα όλα όσα σκέφτηκα βιαστικά για εκείνα. Εξάλλου ποιος έχει λευκό ποινικό μητρώο στα παγκάκια; Μακάρι τα φιλιά να ανακουφίζουν πάντα τη μοναξιά τους.
Ο Πασκάλ έγραφε: «Είχαν άδικο οι ποιητές που μας περιέγραψαν τον έρωτα τυφλό. Πρέπει να του αφαιρέσουμε τον επίδεσμο και να του αποδώσουμε εφεξής την απόλαυση των ματιών του». Όσο είσαι ακόμα νέος δυσκολεύεσαι ακόμα και να τον φανταστείς με μάτια γάτας ή κουκουβάγιας. Μεγαλώνοντας αλίμονό σου αν τον υποβάλλεις σε εξονυχιστικούς ελέγχους-πρέπει να μάθεις να αρκείσαι σε κάποιες τυπικές οφθαλμολογικές εξετάσεις. Οι τραγωδίες του, τελικά, είναι αυτές που μας εξοικειώνουν ομαλότερα με τις τραγωδίες της ζωής.
Δεν το συζητώ. Θα ήταν πιο κύριος αν μας τύφλωνε μόνο από το ένα μάτι. Η διανόηση θα τον περιέβαλλε ξαφνικά με την εμπιστοσύνη της. Τι να τις κάνει όμως τις τιμές της ένας τακτικός θαμώνας των δρόμων; «Το να πας στον Άρη είναι ευκολότερο από το να πας στο γείτονά σου» έλεγε με πικρία ο Σαραμάγκου. Χθες το κατάλαβα ξανά. Το ταξίδι στα αστέρια είναι συντομότερο.
Δύο παγκάκια τα χωρίζουν μεταξύ τους κάμποσα μέτρα συνήθως-αυτό θυμόμουν από τότε που τα χρησιμοποιούσαμε για δοκάρια τέρματος. Αυτά τα δυο όμως τα χώριζε μια αιωνιότητα. Στο ένα ένας άστεγος ετοίμαζε το κρεβάτι του: ανέκφραστος, νωχελικός, με βρώμικα μάτια, αξύριστος κι αχτένιστος, σαν αυτούς που βλέπεις στην τηλεόραση και που όταν τους συναντάς στη βόλτα σου φαντάζεσαι ότι υποκρίνονται για τις ανάγκες κάποιου τηλεοπτικού γυρίσματος- παίζουν τόσο ρεαλιστικά το ρόλο τους. Χιλιάδες άνθρωποι τους προσπερνούν κάθε μέρα αλλά κανείς δε μένει στην ίδια πόλη μαζί τους.
Μερικά μέτρα πιο κάτω, σε απόσταση αναπνοής, στο δεύτερο παγκάκι δυο νέοι φιλιούνται με θέα το «σπίτι» του άστεγου. Δεν αντιλαμβάνονται ότι περνάει κάποιος από μπροστά τους-δεν κλείνουν καν το φως για να κοιμηθεί ο γείτονάς τους. Οι κινήσεις τους δεν φαίνεται να έχουν πάθος, είναι περισσότερο φοβισμένες, προσεκτικές, άτσαλες. Τα χέρια συναντιούνται με δυσπιστία πάνω στα κορμιά. Και οι δύο φαίνεται να θέλουν να σταματήσουν για λίγο και να τηλεφωνήσουν σε όλους τους φίλους τους: «Δε θα το πιστέψεις. Φιληθήκαμε».
Πάντα με έφερνε σε αμηχανία η ερωτική διάχυση μέσα στη μέση του δρόμου. Η αντίθεση των δύο κόσμων με συντάραξε. Διανύοντας μερικά μέτρα, αφού απέδρασα λες και είδα κάτι που δεν έπρεπε να δω, ξεκίνησα να δικαιολογώ την βεβιασμένη αίσθηση αθλιότητας που αποκόμισα. Ο έρωτας συνέταξε για λογαριασμό των παιδιών μία αφοπλιστική υπεράσπιση. Διέγραψα όλα όσα σκέφτηκα βιαστικά για εκείνα. Εξάλλου ποιος έχει λευκό ποινικό μητρώο στα παγκάκια; Μακάρι τα φιλιά να ανακουφίζουν πάντα τη μοναξιά τους.
Ο Πασκάλ έγραφε: «Είχαν άδικο οι ποιητές που μας περιέγραψαν τον έρωτα τυφλό. Πρέπει να του αφαιρέσουμε τον επίδεσμο και να του αποδώσουμε εφεξής την απόλαυση των ματιών του». Όσο είσαι ακόμα νέος δυσκολεύεσαι ακόμα και να τον φανταστείς με μάτια γάτας ή κουκουβάγιας. Μεγαλώνοντας αλίμονό σου αν τον υποβάλλεις σε εξονυχιστικούς ελέγχους-πρέπει να μάθεις να αρκείσαι σε κάποιες τυπικές οφθαλμολογικές εξετάσεις. Οι τραγωδίες του, τελικά, είναι αυτές που μας εξοικειώνουν ομαλότερα με τις τραγωδίες της ζωής.
Δεν το συζητώ. Θα ήταν πιο κύριος αν μας τύφλωνε μόνο από το ένα μάτι. Η διανόηση θα τον περιέβαλλε ξαφνικά με την εμπιστοσύνη της. Τι να τις κάνει όμως τις τιμές της ένας τακτικός θαμώνας των δρόμων; «Το να πας στον Άρη είναι ευκολότερο από το να πας στο γείτονά σου» έλεγε με πικρία ο Σαραμάγκου. Χθες το κατάλαβα ξανά. Το ταξίδι στα αστέρια είναι συντομότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου