Ξανά βροχή, όλη μέρα. Τίποτα άλλο παρά βροχή, βρομιά, κουνούπια.
Παλεύω με μιαν όλο και αυξανόμενη απόγνωση. Πρώτα απ’όλα, οι Έλληνες: μια
πλεμπάγια απατεώνες και λωποδύτες. Ήρθα στην Ελλάδα να πολεμήσω για την
ελευθερία της, όμως οι Έλληνες είναι ακόμα ικανοί για ελευθερία; Και το κλίμα.
Τα πάντα μουχλιασμένα. Ψείρες και ψύλλοι και ένας αέναος πονοκέφαλος. Και οι
Σουλιώτες μου: ένας συρφετός παλιάνθρωποι, άπληστοι, μέθυσοι. Κι ακόμα και οι φίλοι
μου: ο Πιέτρο αγόρασε (με δικά μου έξοδα) μερικά τόπια ύφασμα. Ας είχε την
καλοσύνη να μου το πει. Ο συνταγματάρχης Στάνχοουπ βουλιάζει όλο και
περισσότερο στη λιβελογραφική μανία του. Κι αυτός ο εκκεντρικός γέρος ο
Μαυροκορδάτος που δεν έχει ούτε την ευαισθησία ούτε την αίσθηση του διοικείν,
αποδεικνύεται ένα είδος βυζαντινού lunaire. Ήρθα στην Ελλάδα από μια μεγάλη
επιθυμία να ανανεωθώ και να αποξεχαστώ. Είχα βάλει σκοπό μου να επιτελέσω μια
πράξη ανδρείας που θα ακύρωνε όλο το παρελθόν. Ήθελα να ρίξω το κορμί μου στη
μάχη και στο μακελειό-όμως γελιόμουν και εδώ. Αυτό που με ωθούσε, κατά βάθος,
δεν ήταν ο ηρωισμός, δεν ήταν μια παρόρμηση αφοσίωσης, ούτε ένας ανιδιοτελής
ιδεαλισμός. Ήταν η ανάγκη να απεκδυθώ, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα, το κτηνώδες
και εγωιστικό παρελθόν μου.
Φρέντερικ Πρόκος, Μπάιρον:
Τα χειρόγραφα του Μεσολογγίου, Ελευθεροτυπία 2011, Μετάφραση Παναγιώτη Σκόνδρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου