Κάτι μου θυμίζει

«Είναι χωριό καλών και τίμιων ανθρώπων». Δεν μπορούσα ακόμη να εκφράσω τις εντυπώσεις μου ούτε να μάθω όλα τα μυστικά και τα πάθη που κυριαρχούσαν στο χωριό, αλλά με είχαν εντυπωσιάσει η υπεροψία και η συμπεριφορά των προυχόντων, των αρχόντων στην πλατεία και, ακόμη περισσότερο, η γενική αίσθηση έχθρας, περιφρόνησης και δυσπιστίας στην κουβέντα που μόλις πριν λίγο είχα παρακολουθήσει και με την οποία εκδήλωναν τα μίση και τα πάθη τους χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη που θα έπρεπε να νιώθουν μπροστά σε έναν νεόφερτο ξένο. Έτσι κατάφεραν να με ενημερώσουν για τα βίτσια και τις αδυναμίες τους. Χωρίς ακόμα να μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια, ήταν φανερό ότι κι εδώ, όπως και στο Γκρασσάνο, το μίσος που ένιωθαν μεταξύ τους εκφραζόταν με δύο τρόπους. Εδώ, όπως και σε όλα τα χωριά της Λουκανίας, όπου οι φτωχοί και τίμιοι άνθρωποι δεν κατάφεραν από ανικανότητα, φτώχεια, επειδή παντρεύτηκαν πολύ νέοι, γιατί είχαν συμφέροντα να υπερασπιστούν ή εξαιτίας κάποιου άλλου λόγου να μεταναστεύσουν στους παραδείσους της Νάπολης και της Ρώμης, μετατρέπουν την απογοήτευσή τους σε θυμό, σε ένα άσβεστο μίσος, σε μία αιώνια αναβίωση παλιών συναισθημάτων, σε μια συνεχή προσπάθεια να επιβάλουν ενάντια σε όλους τη δύναμή τους σ'εκείνη τη μικρή γωνιά της γης όπους είναι αναγκασμένοι να ζήσουν. Carlo Levi. Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι.