Καμένο χαρτί

Το Radicaldesire μου έκανε την τιμή να αναδημοσιεύσει μία μεταμεσονύχτια και κατά πάσα πιθανότητα αφελή απορία μου στο Βυτίο.

Καμένο χαρτί
Το παρακάτω το είδα γραμμένο ως σχόλιο στο Βυτίο και το αναδημοσιεύω για να διαβαστεί όσο γίνεται περισσότερο:

pasaenas:
Σήμερα ο πρωθυπουργός είπε αλήθεια για πρώτη φορά. Πιο ξεκάθαρα δεν μπορούσε να το πει και προφανώς το ξεστόμισε για να τον λυπηθούμε: «Όσοι διαδηλώνουν στις πλατείες απευθύνονται σε εθνικά συστήματα δημοκρατίας, τα οποία είναι αδύναμα και αιχμάλωτα μιας παγκόσμιας εξουσίας». Ποιος θα διαφωνούσε μαζί του; Η διαπίστωσή του, που απαξιώνει περισσότερο την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία απ’ό,τι οι μούτζες και οι προπηλακισμοί, δεν θα μπορούσε να είναι πιο καίρια. Τι ακριβώς κάνουμε λοιπόν; Σε ποιον διαμαρτυρόμαστε; Προφανώς σε εκείνους που μέχρι πρότινος διαχειρίζονταν το μέγεθος αυτής της αδυναμίας. Τη δεδομένη όμως στιγμή μοιάζουμε με τους ακροδεξιούς που κυνηγούν τους μετανάστες. Συγγνώμη που θα ακουστώ δογματικός αλλά το μόνο ζήτημα που επείγει είναι αν μας παίρνει να γυρίσουμε στη δραχμή. Το μοναδικό που θα έπρεπε να αναλύεται αυτές τις μέρες διεξοδικά και δεν αναλύεται πουθενά. Η χώρα οδεύει σε αργό θάνατο, η κίνηση των αγανακτισμένων στη Θεσσαλονίκη το ίδιο. Μέχρι να τελειοποιήσουμε την αμεσοδημοκρατία, θα έχει τελειοποιηθεί η κατοχή. Το ερώτημα στο δικό μου μυαλό, σήμερα τουλάχιστον είναι το εξής: Μπορούμε να πάρουμε το δρόμο προς την πείνα από μόνοι μας δίνοντας στον εαυτό μας μια ελπίδα ή μένουμε στη φυλακή υψίστης ασφυξίας της Ευρώπης περιμένοντας ένα θαύμα, δηλαδή μια καταστροφή; Είναι το τελευταίο μας χαρτί ένα καμένο χαρτί;