Γιορτάζω και το ζητωκραυγάζω και αντιλαλούνε της Ροδόπης τα βουνά...

Γιορτάζω σήμερα, γεγονός που μου επιβάλλει το ημερολόγιο. Κάμποσοι φίλοι που με έχουν χεσμένο την υπόλοιπη χρονιά, με θυμούνται και μου σερβίρουν ευχές κοινότυπες. Τις συνήθισα πια όμως, μου φαίνονται κι αυτές σημαντικές, δεν βάζω σε μαύρες λίστες όσους με ξεχνούν, έχω μάθει να συγχωρώ και να σκορπάω χαμόγελα Καλομοίρας. Η γιορτή, έξτρα γενέθλια κι αυτή μαζί με την αλλαγή χρόνου, παραμένει σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου σαν μία τονωτική ένεση του εγωκεντρισμού μου. Μου τη χαλάνε μόνο οι Άγγελοι και όσοι και όσες έχουν πάει και έχουν βάλει τα γενέθλια τους πάνω στη γιορτή μου.
Το τοπίο με συνεπήρε σήμερα περνώντας από την Καβάλα, οδηγώντας σταθερά πάνω από το όριο -που για εξοδούχο φαντάρο είναι εξοργιστικά χαμηλό-και αναρωτήθηκα πάλι τι δουλειά έχουμε εμείς ανάμεσα σε τόση ομορφιά...
Τρεις μέρες στο φυλάκιο πυρομαχικών με απασχόλησαν τα άπλυτα σκεύη( η γαϊδουριά είναι οι άλλοι), η αλλαγή των σκοπών(όταν είναι να αλλάξεις, το ρολόι σου πάει πίσω, αν περιμένεις να σε αλλάξουν, πάει μπροστά), οι ιδιαίτερες προσωπικότητες των ΕΠΟΠ-που πρέπει να εμπνεύσουν ανέκδοτα. Ποιος γελάει ακόμα με τις ξανθιές;
Χάνοντας το δάσος, εσείς απ’ ότι μαθαίνω παρακολουθείτε μαζικά την ώρα της ηλίθιας. Αν και ένα επεισόδιο με τον Ρουσόπουλο που διέθετε καθημερινή σχέση με την αλήθεια, θα ήταν ό,τι πρέπει για το φιλοθέαμον κοινό, το ευτελές τηλεοπτικό προιόν λογικά έχει γεμίσει μπιμπίκια το ΕΣΡ. Στο εορταστικό των Χριστουγέννων, πρέπει να λάβουν μέρος όλοι οι βουλευτές και τα χρήματα που θα παραδεχτούν ότι έχουν κλέψει να πάνε στο ίδρυμα που τα έχει περισσότερο ανάγκη, στον ελληνικό δηλαδή λαό. Έχουμε την τέχνη για να μην πεθάνουμε εξαιτίας της αλήθειας είχε πει ο Νίτσε, έχουμε την τηλεόραση λέω εγώ.
Ο Ομπάμα εντωμεταξύ θριάμβευσε, το Bradley effect δεν λειτούργησε στους λευκούς ψηφοφόρους, όπως ούτε και το stealing effect των δύο προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Δύο θητείες Μπους ήταν τελικά αρκετός λόγος για να εξαλειφθεί ο ρατσισμός. Ό,τι δεν κατάφεραν ο MLK και άλλοι μαύροι αγωνιστές των πολιτικών δικαιωμάτων, το πέτυχε ο Μπους, αμολώντας με τη λήξη, άθελα του, το μεγαλύτερο έργο της 8ετίας του. Τι ιδιοφυία. Του βγάζουμε το καουμπόικο καπέλο του, τον ξεβρακώνουμε και του δίνουμε τα παπούτσια στο χέρι, αφήνοντας τον να κάνει παρέα στη Ζωή Λάσκαρη, στον δικό του κατήφορο.
Στον επόμενο τόνο η θητεία θα είναι 184ΚΣ. Και τα έχω καταφέρει όπως το είχα σκεφτεί μια μέρα πριν παρουσιαστώ. Το μπουκάλι του αφρόλουτρου που ήθελα να πάρω ήταν τεράστιο και σκέφτηκα να χωρέσω το περιεχόμενο σε ένα μικρότερο, πιο εύχρηστο, που ήταν άδειο. Το μυαλό μου φωτίστηκε. Αυτό έπρεπε να κάνω και εγώ. Να μπω σε ένα άλλο μπουκάλι. Εκεί σκέφτομαι, εκεί ζω, εκεί ονειρεύομαι ακόμα. Ελπίζω του χρόνου να το γιορτάσουμε μαζί. Ευχαριστώ για τις ευχές. Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω και η Νέα Δημοκρατία.

Ο στριμμένος φίλος σας.