Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα….

Είναι μια δύσκολη εποχή. Όλοι το λένε. Όλοι τη δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Έχει γίνει σαν μια βουτιά τεράστιας δυσκολίας στις καταδύσεις, που ο κίνδυνος να βρεις με το κεφάλι σου το βατήρα, είναι αυξημένος. Δεν μπορείς να τον παραβλέψεις. Όσες κι αν έχεις βλέψεις για 700 ευρώ και πάνω. Όσο πρωθυπουργός κι αν είσαι και νιώθεις Λουγκάνης. Ακόμα και ο αξεπέραστος Ελληνοαμερικανός είχε κάνει ένα λάθος υπολογισμό χτυπώντας το κεφάλι του στη Σεούλ, το 1988.
Ένα τέτοιο μικρολαθάκι έκανε ο Καραμανλής και χτυπάει ακόμα το δικό του. Η Έκθεση ήταν ο τόπος του αλαζονικού εγκλήματος και το τελειωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ πέρασε μπροστά με τον Γιώργο Παπανδρέου να οδηγεί στα όρια το κατσαριδάκι του. Τα μέτρα για τους χαμηλόμισθους την επόμενη μέρα κατέδειξαν την επικινδυνότητα και την έλλειψη ευαισθησίας αυτής της κυβέρνησης.
Ο πεσιμισμός δεν μας ταιριάζει όμως. Δεν μας άρεσε ποτέ η ποίηση της Πολυδούρη. Και ευτυχώς, επειδή στον πολιτισμό και στα θέατρα, βρίσκουμε τη διασκέδαση και τη χαρά που αναζητούμε. Οι παραστάσεις και η τέχνη γνωρίζουν μια απροσδόκητη άνθηση και βγάζουν τους πολίτες της χώρας από τα σπίτια τους. Μάλιστα, προς επίρρωση των επιχειρημάτων μου, οι θίασοι έχουν μεταφερθεί σε αίθουσες που πραγματοποιούνται συνεδριάσεις κεντρικών επιτροπών πολιτικών κομμάτων. Με ταχυδακτυλουργικό τρόπο ο πρωταγωνιστής όχι μόνο παριστάνει τον πρωθυπουργό, αλλά του μοιάζει κιόλας. Πραγματικά αξιοθαύμαστη αυτή η προσπάθεια που γίνεται προς αποπροσανατολιστική κατεύθυνση. Τα έργα που ανεβάζουν έμπειρες θεατρικές ομάδες, διαπνέονται από τη φιλοσοφία του Γκέμπελς ο οποίος εκτός από φασίστας, θα ήταν και μετρ του φλερτ αφού δίδαξε πως: «Δεν μιλάμε για να πούμε κάτι, αλλά για να έχουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα». Και να σου χειροκρότημα και αποθέωση για τον ερμηνευτή.
Την κότα στην μπλε ταινία έπαιξε υποτονικά ο Τατούλης ενώ τον άσωτο υιό ενσάρκωσε συγκινητικά ο Βύρων Πολύδωρας. Σούζα όλοι μπροστά στον αρχηγό που έβγαζε αφρούς μεταφέροντας μας-καλοσύνη του- σε ακρογιάλια που βλέπουμε με τα κιάλια.
Στο πολιτικό σκηνικό(πριν περιγράφαμε το επικοινωνιακό), ο κομμουνισμός φαίνεται να ενισχύεται στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Το βλέπεις παντού, το νιώθεις στην ατμόσφαιρα, ότι η ανάκαμψη του Μαρξ επηρεάζει την καθημερινότητα μας. Ιδιοκτησία δεν υπάρχει πια. Τα σπίτια που ζούμε μας τα έχει παραχωρήσει η Εκκλησία και ο ηγούμενος Εφραίμ. Εκείνη ελέγχει τα πάντα με αδιαμφισβήτητο σεβασμό προς όλους τους χριστιανούς που και κάτι ελιές που θα μου γράψει ο παππούς μου στην Κρήτη, αισθάνομαι πως ανήκουν στη Μονή Τοπλού ή ότι τέλος πάντων όπως και να ‘χει, οφείλω κάποια στιγμή να επισκεφτώ μία συμβολαιογράφο για τη μεταβίβαση. Μαμά σου ‘ρχομαι!
Η τηλεδημοκρατία είναι η μόνη που λειτουργεί κανονικά. Τα Σαββατοκύριακα μόνο υπολειτουργεί αλλά και οι μεγαλοδημοσιογράφοι άνθρωποι είναι και έχουν δικαίωμα να χαρούν τα σπίτια τους. Αν σταματήσουν να εκπέμπουν τα παράθυρα, βγείτε στα δικά σας-αν δεν σας έχει πάρει ακόμα το σπίτι η τράπεζα, και χαιρετήστε τα τανκς στους δρόμους. Κρύψτε γρήγορα τον ερωτικό Πάριο που τραγουδάει Θεοδωράκη. Οι ομοιότητες με την αμερικανική συνταγματική εξουσία έτσι όπως την περιγράφει ο ιστορικός Τζέφρει Κ. Τιούλις είναι τρομακτικές: «Κυβερνά ένα είδος κυβέρνησης από συνέλευση χωρίς μια πραγματική λαϊκή συνέλευση. Σε αυτήν την φανταστική συνέλευση, η τηλεόραση μιλάει στον πρόεδρο με μεταφορές που υποτίθεται ότι εκφράζουν τις γνώμες ενός φανταστικού λαού. Και ο πρόεδρος απαντά σε αιτήματα και διαθέσεις που δημιουργούν τα μίντια με μια ρητορική που προορίζεται να χειραγωγήσει τα λαϊκά πάθη μάλλον παρά να εισαγάγει τους πολίτες σε μια πολιτική συζήτηση». Σας θυμίζει τίποτα;
Το θετικό, εκτός από τη σύμπραξη Μουτσινά και Ζαρίφη, είναι ότι ο Μπους φεύγει. Αυτόν θα εννοούσαν ο Ντίκενς και ο Σίλερ όταν ο ένας διαβεβαίωνε ότι «με τη βλακεία και την καλή πέψη μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει πάρα πολλά πράγματα» κι ο άλλος ότι «ενάντια στη βλακεία κι οι ίδιοι οι Θεοί πολεμάνε μάταια».
Οι αμερικανικές εκλογές δεν παύουν να αποτελούν σε μεγάλο βαθμό τη μόνη στιγμή αισιοδοξίας για τον πλανήτη. Οι προσδοκίες για μία ανθρωπινότερη πορεία του κόσμου στηρίζονται σε αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν όμως λόγοι αισιοδοξίας;
«Όλοι μας στην καθημερινή κουβέντα μπορεί να πούμε ότι ο τάδε μας φαίνεται λίγο χαζός» λέει ο Έκο. «Αν όμως ζητήσουν τυπικά τη γνώμη μας είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε στάση επειδή θα νιώσουμε υπεύθυνοι και πιθανότατα θα πούμε ότι τον κ. τάδε δεν τον γνωρίζουμε αρκετά, αλλά εκ πρώτης όψεως, μας φαίνεται καθωσπρέπει άνθρωπος». Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση του Μακ Κέιν.
Η -ούτε στρώμα να πλαγιάσω ούτε φως για να διαβάσω- προεκλογική του εκστρατεία που στηρίχτηκε εν πολλοίς στην αιχμαλώτιση του στο Βιετνάμ δεν φαίνεται να αποδίδει. Πολλά τα σπίτια, πολλά τα αυτοκίνητα και πώς να πείσει ότι πάσχει από το λεγόμενο κατοχικό σύνδρομο; Θέλουμε να πιστεύουμε όμως πως αν παρακολουθούσε λίγο παραπάνω Fox ο πρόσφατα αποπεμφθείς βουλευτής της Ν.Δ θα έμενε για πάντα υπουργός. 50 ακίνητα χωράνε δε χωράνε έναν Βουλγαράκη θα αποφαινόταν ο φτωχός λαός. Ωστόσο παρά τα ανύπαρκτα προτερήματα του και την προχωρημένη ηλικία του, καλά κρατιέται στις δημοσκοπήσεις που τρελαίνουν τους ψηφοφόρους με τις εβδομαδιαίες διακυμάνσεις τους.
Στο παιχνίδι ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος έριξε την παγκοσμίως άγνωστη μισή γυναίκα-μισή Πέιλιν για να φρενάρει την κούρσα του Ομπάμα. Η Σάρα, κυβερνήτης της Αλάσκα για 20 μόλις μήνες, όταν ανοίγει το στόματάκι της, κάνει την Κατερίνα Παπακώστα να μοιάζει με την Λόρα Ινγκλς στο «Μικρό σπίτι στο Λιβάδι».«Αν σκεφτείς πόσο μεγάλη είναι η νύχτα στην Αλάσκα, η εμπειρία της αντιστοιχεί με 36 χρόνια στη Γερουσία» είπε ο Steven Colbert στην εκπομπή του και γελάω ακόμη…
Μια εξουσία έτσι όπως την διείδε ο Τόκβιλ όπου ο «αφέντης θα ήταν απολύτως ευχαριστημένος που οι άνθρωποι μπορούν να χαίρονται, αρκεί να μη σκέφτονται τίποτε άλλο εκτός από το να χαίρονται», απομακρύνεται εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης που αγγίζει όλο και περισσότερο τη μεσαία τάξη. «Μόνο η εξουσία μπορεί να σταματήσει την εξουσία» έγραψε κάποτε ο Μοντεσκιέ. Και η νέα εξουσία βρέθηκε και στηρίχτηκε στην αφέλεια μας. Μας καλύπτει απόλυτα το σχόλιο του Βάλερστάιν: «Ο φιλελευθερισμός ανακαλύφθηκε για να αντιμετωπίσει τη δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι στη βάση της αντιεξουσιαστική. Είναι η απαίτηση για ίσο λόγο στην πολιτική διαδικασία σε όλα τα επίπεδα και ίση συμμετοχή στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα ανταπόδοσης. Ο μεγαλύτερος φραγμός σε αυτήν την ώθηση υπήρξε ο φιλελευθερισμός με την υπόσχεση του για σταθερή πρόοδο». Στην Ελλάδα η κυβέρνηση δεν έχει ενημερωθεί για τις τελευταίες εξελίξεις και θα τα πουλήσει όλα σε έμπιστους ιδιώτες της Εκκλησίας.
Για να επιστρέψουμε στην Αμερική, το ερώτημα είναι το εξής: Είναι ο Ομπάμα ο μεσσίας; Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί τον παρακολουθεί στις αρχές της εκστρατείας για το χρίσμα και γράφει στο American Vertigo: « Παρατηρώ τις κινήσεις του, κινήσεις ενός υπέροχου αλήτη διασταυρωμένου με τον King of America. Ξανασκέφτομαι εκείνο το άρθρο όπου διάβασα ότι Μπαράκ στα σουαχίλι σημαίνει ευλογημένος. Κι αισθάνομαι πως ό,τι κι αν λέει, υπάρχει κάποιου είδους απάτη σε αυτήν την απόσταση που παίρνει απέναντι σε όλες τις κοινότητες. Ο πρώτος μαύρος που κατάλαβε ότι δεν έπρεπε πλέον να ποντάρουν στην ενοχή αλλά στη γοητεία; Ο πρώτος που θέλει αντί να κατηγορεί την Αμερική, να αποτελέσει υπόσχεση για το μέλλον της;».
Οι συγκρίσεις με τον Κένεντι ή τον Κινγκ έχουν συνθέσει ένα προφίλ παντοδύναμο που κερδίζει σε ψήφους και στο υποσυνείδητο των Αμερικανών. Εμένα, που δεν πιστεύω στα θαύματα εκτός από εκείνα με τις εικόνες που πάσχουν από δακρύρροια, μου θυμίζουν το ατυχές σχόλιο της Gazzetta dello Sport όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης πήγε να παίξει στην Μπολόνια. Ο Έλληνας παίκτης, με τις δάφνες του πρωταθλητή Ευρώπης, κέρδισε μια τιμητική μεταγραφή στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά σίγουρα δεν ήταν ο «Έλληνας Μπάτζιο», τίτλος ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου, ενθουσιασμένου Ιταλού δημοσιογράφου.
Ο κορυφαίος αμερικανός κοινωνικός φιλόσοφος του ύστερου 20ου αιώνα, ο Τζον Ντιούι, αποφάνθηκε ότι «πολιτική είναι η σκιά που ρίχνουν στην κοινωνία τα μεγάλα συμφέροντα». Και δεν θα υπάρξει ποτέ πιο αποδοτικός υπηρέτης των σκιών από τον Πλανητάρχη. Το γράφει υπέροχα και ο πάντα επίκαιρος Τερζάκης «Άλλη μια αντίφαση του πολιτισμού: Απαιτεί τη αρετή ενώ καταργεί όλες τις αντικειμενικές δυνατότητες της. Αξιώνει τη δημιουργία ξένων στο ανθρώπινο. Για να μάθουμε που πηγαίνει ο κόσμος, θα μας χρειάζονταν προφήτες, μεγάλοι οραματιστές. Αλλά πώς να υπάρξουν, αφού σκοτώνουμε μέσα στο αυγό το είδος τους με καταιονισμούς από φως τεχνητό, που καίει τα πάντα;» Μην περιμένετε τον Ομπάμα λοιπόν να αποτελέσει τη λαμπρή εξαίρεση. Ο πρώτος που διαχειρίστηκε λανθασμένα την εξουσία ήταν άλλωστε ο Θεός.
Στη γη ο κόσμος πεινάει. Κι αν η στιγμή του πυρηνικού ολέθρου για τις τράπεζες και την οικονομία έφτασε τώρα, οι κατσαρίδες είχαν κατακλύσει τα νοικοκυριά από καιρό… Η ώρα που περίμεναν για να κάνουν τη ζωή τους είχε περιέργως προηγηθεί. Ήταν στα σπίτια μας, στα χρηματιστήρια, στις καρέκλες. Απλά εμείς δεν τις βλέπαμε. Και επειδή έτρεχαν, δεν τις προλαβαίναμε. Αφού λοιπόν δεν πρόκειται ποτέ να γλιτώσουμε από αυτές, καιρός να δώσουν λογαριασμό. Έχει μείνει κανένας άνθρωπος; Είναι κανείς εκεί; Έχει μείνει λίγο ακόμα εντομοαπωθητικό…

Δεν υπάρχουν σχόλια: