Ο Φιτζέραλντ στην πρεμιέρα του Μεγάλου Γκάτσμπυ

Η παθιασμένη πίστη στην τάξη, η αδιαφορία για τα κίνητρα ή τις συνέπειες, η προτίμηση της διαίσθησης και της προφητείας, το αίσθημα πως η βιοτεχνία κι η βιομηχανία μπορούσαν να έχουν θέση σε κάθε κοινωνία- η μια μετά την άλλη, όλες αυτές οι πεποιθήσεις (και άλλες) σαρώθηκαν. Έβλεπα πως το μυθιστόρημα, που στην ώριμη ηλικία μου ήταν το ισχυρότερο κι ελαστικότερο μέσο για τη μετάδοση συγκίνησης, υποτασσόταν σε μια μηχανική και συλλογική τέχνη, η οποία βρισκόταν στα χέρια είτε εμπόρων του Χόλλυγουντ είτε Ρώσων ιδεαλιστών, ικανή να ανακλά μόνο την κοινότοπη σκέψη, την πιο επιφανειακή συγκίνηση. Ήταν μια τέχνη όπου οι λέξεις υποτάσσονταν στις εικόνες, όπου η προσωπικότητα κατέβαινε στο χαμηλό επίπεδο της συνεργασίας. Ήδη από το 1930, είχα την υποψία πως οι ομιλούσες ταινίες θα καθιστούσαν ακόμα και τον πιο επιτυχημένο μυθιστοριογράφο εξίσου αρχαϊκό όσο είναι ο βωβός κινηματογράφος. Ο κόσμος εξακολουθεί να διαβάζει, έστω και μόνο το βιβλίο του μήνα του καθηγητή Κάνμπυ-περίεργα παιδιά με τη μύτη καρφωμένη στις αηδίες του κυρίου Τίφφανυ Θάυερ στα βιβλιοπωλεία των ντραγκ-στορς- αλλά υπήρχε μια ερεθιστική αναξιοπρέπεια, που σ’εμένα είχε γίνει σχεδόν ψύχωση, στο να βλέπει κανείς τη δύναμη του γραπτού λόγου να υποτάσσεται σε μιαν άλλη δύναμη πιο γυαλιστερή, μια δύναμη πιο πρόστυχη.

Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, Το ράγισμα, Εκδόσεις Ροές, Μετάφραση Γιάννη Λάμψα.

Υ.Γ. Ένα χρόνο αργότερα, με πολλά οικονομικά προβλήματα να τον βαραίνουν, ο Φιτζέραλντ υπέγραψε συμβόλαιο με την Metro-Goldwyn-Mayer.