Παρερμηνείες

«Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις» O. Ελύτης.

Στις 4 Απριλίου του 1968, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονούνταν στο Μέμφις. Οι εχθροί του δεν τόλμησαν να πουν ότι αυτοκτόνησε εξαιτίας όσων ονειρευόταν. Ο στόχος είχε επιτευχτεί από τις σφαίρες. 44 χρόνια μετά, ο Δημήτρης Χριστούλας τίναζε τα μυαλά του στην Πλατεία Συντάγματος. Οι συγκλονισμένοι στα Κοινωνικά Δίκτυα, βιαστικοί δήμιοι αρκετοί από αυτούς, μίλησαν για δολοφονία του από το κράτος στερώντας ακαριαία από την αυτοκτονία του την ίδια της τη σημασία.

Ο αδικοχαμένος, από την πρώτη στιγμή που έγινε η είδηση γνωστή, παρουσιάστηκε περίπου σαν ένα άβουλο και κακόμοιρο πλάσμα που το χέρι του όπλισαν οι γνωστοί-άγνωστοι κυβερνώντες. Η ανάλυση, που δεν τοποθετεί βεβαίως ανάμεσά στους πιθανούς ηθικούς αυτουργούς τον Γιώργο Τράγκα, τον Στέφανο Χίο ή τον Δημήτρη Καζάκη, πρόσωπα που χρησιμοποιούν συχνά την ακραία ρητορική του μακαρίτη, φαίνεται να μη λαμβάνει υπόψη της το ψυχικό σθένος ενός ηλικιωμένου αυτόχειρα που σηκώνεται το πρωί και πηγαίνει στο πιο κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας για να γίνει ο δολοφόνος του εαυτού του. Υπάρχει κάτι αντιηρωικό στην αυτοκτονία για τους επαναστατημένους. Αν δεχτούμε ότι αυτοκτόνησε, το έκανε εξαιτίας της απάθειάς μας, άρα είμαστε συνυπεύθυνοι. Αν τον δολοφόνησαν, φταίνε εκείνοι που θέλουμε να φταίνε, οπότε όλα καλά.

Η πολιτική πράξη του 77χρονου ήταν φυσικό να μην πετύχει το στόχο της αφού σχεδόν της απαγορεύτηκε από την πρώτη στιγμή να ιδωθεί ως τέτοια. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη βούληση στην απελπισία. Η τελευταία επιθυμία του συνταξιούχου φαρμακοποιού ήταν να κρεμαστούν μία μέρα οι εθνοπροδότες από την εξεγερμένη νεολαία. Όπως όμως στα μεγάλα έργα τέχνης, κάποια πράγματα πρέπει να αποσιωπούνται για να τα αποκωδικοποιεί ο δέκτης. Οι νέοι δεν πείθονται από τα λόγια ενός γέρου. Οι νέοι καταλαβαίνουν μόνο από ανεργία. Η ελληνική άνοιξη, εάν και όποτε έρθει, θα χρειαστεί το αίμα τους και η επανάσταση τα εγώ τους.

Όσο το βαθύ Twitter έψαχνε έναν Κορκονέα, την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα προσπαθούσε διακριτικά να αποσυνδέσει το γεγονός από την οικονομική κρίση θυμίζοντας τη Γενική Γραμματεία του Κομμουνιστικού Κόμματος μετά τη δολοφονία του Μαγιακόφσκι. Οι Σταλινικοί βιάστηκαν τότε να πληροφορήσουν τον κόσμο πως η αυτοκτονία του μεγάλου ποιητή:«δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές και λογοτεχνικές ασχολίες του», πράγμα που είναι όπως έγραφε ο Τρότσκι:«σαν να λες ότι ο θάνατός του δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή του ή ότι η ζωή του δεν είχε τίποτα κοινό με την επαναστατική και ποιητική δημιουργία του. Είναι σαν να μεταβάλεις το θάνατό του σ’ ένα τυχαίο μικρογεγονός!». Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι δίχως οράματα θανάτου δεν γίνεται ποίηση. Δίχως τη ζοφερή οικονομική ατμόσφαιρα, δύσκολα τραβάς σκανδάλη.

Ο Ντοστογιέφσκι ήξερε, σύμφωνα με τον Τριαρίδη, ότι το μυστικό του κόσμου βρίσκεται πίσω από την κουρτίνα. Είναι μερικές φορές που οι τίτλοι των ειδησεογραφικών πόρταλ και των εφημερίδων λένε περισσότερα από όσα μας αρέσει να υποθέτουμε, από όσα μας βολεύει να παραβλέπουμε, πιο πολλά από τα σημειώματα που αφήνουν πίσω τους οι αυτόχειρες, λιγότερα από όσα μπορούν να μας πουν τα παιδιά τους. Αυτοκτόνησε ηλικιωμένος στην Πλατεία Συντάγματος. Και φαινόταν πολύ νόρμαλ. Τελεία. Ας βάζουμε πού και πού και καμία τελεία.