Έλα στο φως, γράφω, θα δεις...

Όταν περπατάς, όταν αγαπάς και αναζητάς την ομορφιά μεσ’ στην ασχήμια, ο Θεός σ’ ακούει. Δεν τον περιορίζεις σε μια εικόνα, δεν τον ζητάς με μια προσευχή. Ξέρεις ότι σ’ ακούει, και ας είναι αδύναμος.

«Αξίζει τον κόπο να αγωνίζεσαι για ένα τέτοιο επάγγελμα», είχε πει κάποτε ο Καμύ για τη δημοσιογραφία. Και πράγματι είναι. Σκληρό και όμορφο να αγανακτείς μέχρι να γελάσεις, να ‘χεις ερωμένες τις λέξεις και όλες να σου ζητούν τα πάντα κάθε βράδυ, να βλέπεις στα μάτια ενός παιδιού το καθήκον σου, να βρίσκεις μια αλήθεια κάθε φορά για να λυτρώσεις το ψέμα σου. Δεν παύεις όμως να φοβάσαι. Δεν φαντάζει αισιόδοξο εν μέσω οικονομικής κρίσης να τουρτουρίζεις για αναγνώστες ξεπουλώντας κάθε μέρα κάτι από εσένα, να παρακαλάς να δουν οι άλλοι το δικό σου όνειρο, να σε πάρουν μαζί τους στο δικό σου ταξίδι.

Τι θα μείνεις όταν μεγαλώσεις; Κάθε μέρα μπροστά στο ίδιο ερώτημα, ο λειτουργός του Τύπου οφείλει να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και να τον κερδίσει όλες τις φορές. Όπως λέει ο Κάφκα κάπου, στη διαμάχη μεταξύ του εαυτού σου και του κόσμου, διάλεξε τον κόσμο.

Η βόλτα τελειώνει και είναι αργά για να λιποψυχήσω. Πρέπει να πιάσω το όνειρο πριν πεθάνει από υπερβολική δόση απαισιοδοξίας…Είμαι έτοιμος να συμβιβαστώ, θα μου υπαγορεύει η καρδιά μου και αν λείπει κάτι,θα αντιγράφω από τα παιδικά μου τετράδια…