Σιγά τις πόρτες.

Ο ανειδίκευτος φρουρός έκανε έναν πρόχειρο υπολογισμό. Μια σφαίρα αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή. Αυτό του υπαγόρευσε ο ταραγμένος ψυχισμός του, ο σπουδαίος υπουργός του και η πληγωμένη τεστοστερόνη του. Το όργανο της τάξης με μία κίνηση προστάτευσε τον άτυχο νέο από τους φόβους του, τη σκοτεινή εφηβεία του, τις ανασφάλειες του και του χάρισε δόξα και φήμη. Ό,τι έχουμε βάλει δηλαδή να ονειρεύονται ενδεχομένως πολλά παιδιά στην ηλικία του. Πλέον ο Αλέξης εκπληρώνει το ελληνικό όνειρο, νεκρός. Δε θα γίνει άνεργος ποτέ. Δε θα διαδηλώσει για κανένα λόγο.
Κι αν μια δολοφονία διαπράχθηκε, τα συμβόλαια για τις μαζικές δολοφονίες θα εκτελέσουν πολιτικά κόμματα και Τηλεόραση, μαφία ανίκητη. Που θα κάνουν πολιτική και προσπάθεια ανάνηψης της τηλεθέασης των δελτίων τους πάνω από το άψυχο κορμί του. Το μήνυμα είναι σαφές. Προέχει η βιτρίνα και το αυτοκίνητο. Πέθανε ο Αλέξης, μην καεί και το αυτοκίνητο της Αλεξίας. Δεν αξίζει να το δεις. Αξίζει όμως να βγεις.
Είχα γράψει πιο παλιά ότι οι ήρωες είναι προτιμότερο να πεθαίνουν. Ζωντανοί κινδυνεύουν. Αυτή τη φορά θα προσέξω. Δε θα σκοντάψω στη ζαρντινιέρα, δε θα περά, δε θα περάσει ο φασισμός…

Υ.Γ: Ήδη το Χριστουγεννιάτικο δέντρο βρίσκεται στις φλόγες. Ελπίζω να μη θρηνήσουμε μπάλες.